Καταστροφή και
πτώση
κι εγώ στη μέση της
σιωπής
γαντζώνομαι
να αφουγκραστώ
τον ήχο τον σωτήριο
φωνής που θα με σώσει,
και δεν ακούω
τίποτα.
Μόνο χαλάσματα απ’
όπου περνά
η απουσία σου
ανελέητη
η μνήμη σου
πεινασμένη
η φοβερή σου η
σιωπή.
Κι αφήνω
τον λύκο να ουρλιάζει
εδώ που μ’ άφησες
κι αφήνω
την πληγή να αιμορραγεί
εδώ που μ’
άφησες
κι αφήνω τον
πόνο
εδώ που μ’ άφησες
να με γεννά
ολόκληρη.
Στο σημείο αυτό που
μ’άφησες
φωνάζω τ’ όνομά σου
κανείς αντίλαλος
κανείς δεν ξέρει αν
υπάρχω.
Και τώρα
ξέρω,
η μοναξιά που
έλεγες τι είναι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου