_ταρατατζούμ!!

Θέλω να μιλήσω για Παγκόσμιες Ημέρες,  για τις ημέρες αυτές,  που με το να είναι παγκόσμιες, γίνονται, θαρρείς, άλλες ημέρες, πιο στρογγυλές, πιο οικουμενικές, πιο σωτήριες, πιο μεσσιανικές ημέρες.

Έχω πρόβλημα με τις παγκόσμιες ημέρες, όχι γιατί έχω πρόβλημα με τα μεγάλα, τα γκλόμπαλ πράγματα, τα παγκοσμιοποιημένα, αλλά γιατί έρχονται και κάθονται απέναντι στις δικές μου τις απλές, τις μικρές, τις άδοξες ημέρες.

Και σαν να ακούω το γέλιο τους, που αντηχεί στα αυτιά μου σαν τεράστιο ξυπνητήρι μιας παγκόσμιας εταιρείας αφυπνίσεων. Κάποιος ρύθμισε το ρολόι και κάθε τόσο ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ, μια παγκόσμια ημέρα. Ξυπνήστε, αθεόφοβοι καταστρέφεται ο πλανήτης, ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ  ξυπνήστε αχρείοι, τώρα πεθαίνει η Αφρική από το Αids, ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ τώρα έχουμε την ημέρα της γυναίκας, ξυπνήστε καλοπερασάκηδες, έχουμε την ημέρα της  επαπειλούμενης εξαφάνισης της φάλαινας, ξυπνήστε ασυνείδητοι, έχουμε ημέρα κατά της αύξησης των θανάτων από αλκοόλ, από τροχαία, από παχυσαρκία, ξυπνήστε αγροίκοι, έχουμε μέρα κατά της κακοποίησης. ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ έχουμε και γιορτινές ημέρες των ποταμών, των λιμνών, των ανανεώσιμων πηγών, της μόδας, της  καλής διάθεσης, της καλής διατροφής, του ελαιολάδου, των κεφτεδακιών που γίνονται από ελαιόλαδο, ξυπνήστε καταναλωτές… ξυπνήστε.

Μετά σκέφτομαι, πως αυτός που ρύθμισε το παγκόσμιο ξυπνητήρι κάτι παραπάνω θα ήξερε. Θα ήξερε, για παράδειγμα, πως οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουν πια τίποτα για τις ημέρες ούτε καν για τις δικές τους ημέρες, αυτές τις καθημερινές. Οπότε αυτομάτως διαπιστώνεται ένα έλλειμμα ενημέρωσης.

Πραγματικά, αν σε ρωτήσει κάποιος για την ημέρα σου, τι θα του πεις; ένα μεγάλο τίποτα ή κάτι κοινότυπο, ξέρεις, «τα ίδια και τα ίδια». Άρα χρειάζεται μια παγκόσμια ημέρα για να μπορείς, όταν σε ρωτήσει κάποιος  την απλή ερώτηση «πώς πέρασες τη μέρα σου»   να μπορείς κάτι ν’ απαντήσεις,  λέγοντας «κοίτα για  την μέρα μου τώρα θα κουβεντιάζουμε, εγώ σήμερα ενημερώθηκα για την παγκόσμια ημέρα  του  συνεδριακού τουρισμού που αποτελεί τη λύση στο πρόβλημα της ανάπτυξης…» . Αυτός θα νοιώσει άσχημα που δεν ξέρει τίποτα, θα σε δει κάπως, ότι είσαι ευαισθητοποιημένος, ενήμερος και προπαντός μιλάς για την ανάπτυξη και όλα καλά.

Εκτός κι αν  στη δεδομένη απάντησή σου ανταπαντήσει κάποιος περίεργος και αναιδής μυστήριος τύπος , και τι έγινε ρε φίλε που ενημερώθηκες; Ναι, Τι έγινε δηλαδή;

Δεν έγινε τίποτα. Γιατί κάθε τέτοια ενημέρωση λέει ένα απλό πράγμα: ότι ένα  μεγάλο παγκόσμιο πρόβλημα είναι κάπου αλλού και μια μέρα το χρόνο μέσα από το φίλτρο των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, που ξέρουν να συνθηματολογούν, σε τούτη την παγκόσμια λαϊκή αγορά,  και τίποτα άλλο, έρχεται και σε βρίσκει, βρίσκει την δική σου ζωή που βρίσκεται επίσης κάπου αλλού, σε κάποια απόσταση.

Δεν γεφυρώνει την απόσταση, αντίθετα την κατοχυρώνει. Μπορείς να ζεις την απουσία νοήματος και μια ζωή ανούσια, δοσμένη σε ένα αγώνα καθημερινό και αδυσώπητο ή μπορείς επίσης να εξακολουθείς να ζεις μια τακτοποιημένη, απροβλημάτιστη ζωή και κάπου μακριά, πέρα να υπάρχουν τα μεγάλα, τα πραγματικά προβλήματα της ζωής σου και της ανθρωπότητας. 

Μακριά και αγαπημένοι δηλαδή.

Το πρόβλημα, που μπορεί να μην είναι τελικά τόσο μακρινό, αλλά δικό σου καθημερινό πρόβλημα, γίνεται πρόβλημα κυρίως ενημέρωσης. Και όταν μιλάμε για ενημέρωση στις μέρες μας, μιλάμε για κατανάλωση. Δεν μιλάμε για δικαιώματα ούτε για αξίες ούτε για τον ανθρωπισμό ούτε για αμφισβήτηση ούτε πολύ περισσότερο μιλάμε για ανατροπές, μιλάμε με όρους εφικτού, με όρους πολιτικής που ως γνωστόν η πολιτική συνδέεται πλέον με τις αγορές. Απλά λοιπόν μιλάμε με όρους  αγοράς πια. Αυτή είναι η νέα γλώσσα που αντιστοιχεί στις ανάγκες του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος που ζούμε. 

Το πρόβλημα γίνεται ένα προϊόν, μια διαφήμιση, μια υπενθύμιση, γίνεται κάτι οικείο κι αυτό. Ένα πρόβλημα μέσα στα άλλα, ένα εμπόρευμα μέσα στα άλλα.

Είναι κακό να ενημερώνεται κάποιος; Όχι αλλά δεν υπάρχει σκέτη, ούτε δωρεάν ενημέρωση.

Ενημερώσου και κάτι τι θα δώσεις για αντάλλαγμα, γιατί ζούμε σ’ ένα χυδαία αγοραίο κόσμο. Στην προκειμένη περίπτωση θα δώσεις   την συνήθειά σου.  Άκουσες γι’ αυτό, έμαθες και αυτή η γνώση μετατράπηκε σε συνήθεια. Η συνήθεια είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της καταναλωτικής συμπεριφοράς.

Το ότι το συνήθισες κι αυτό.   Και μαζί συνήθισες την απόσταση. Και μαζί την άχαρη, μικρή ζωή σου που τίποτα από αυτά τα μεγάλα δεν μπορεί πραγματικά να αλλάξει, γιατί τελικά είναι τόσο μεγάλα, τόσο παγκόσμια, τα διαχειρίζονται τόσο μεγάλοι οργανισμοί όπως η unisef με τόσο μεγάλα μπάτζετ και τόσο μεγάλες κυβερνήσεις και υπουργεία κι εσύ νιώθεις τόσο μικρός.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ποίηση, για την οποία έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Εδώ χοντραίνει το παιχνίδι, καθότι η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ενδείκνυται για να  διανθιστεί με ποιητικές βραδιές, αφιερώματα κλπ, κλπ. πνευματικά και καλλιτεχνικά δρώμενα που να φαίνονται καλά και προπαντός αντικαταναλωτικά και πνευματώδη αλλά, τι από όλα αυτά που θα ειπωθεί θα αναφέρεται στην ποίηση και θα εννοεί την ζωή;

Την εσωτερική ζωή του σημερινού ανθρώπου, το μέσα του σύμπαν, το λεηλατημένο, το στερημένο από φαντασία, συναισθήματα, εξάρσεις, γαλήνες, σκοτάδια και φωτεινές περιοχές; Την χρήση του ποιητικού λόγου στην επικοινωνία του ανθρώπου, στην καθημερινότητά του. Τον λόγο, αυτόν, τον απλό που είναι και σύνθετος συνάμα, που είναι πηγαίος αλλά και στοχαστικός, απρόβλεπτος και διαλεκτικός μαζί.

Την δυνατότητα του ανθρώπου να ζει μεταμορφωτικά, αγγίζοντας με ποιητική ματιά τον κόσμο γύρω του, ακόμα κι αν δεν είναι ο ίδιος ποιητής; 

Η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης κάνει την απόσταση τρομακτική.  Η ποίηση και οι ποιητές γιορτάζονται σαν πεθαμένοι σε συναπάντημα συγγενών μετά από χρόνια. Κι αυτό για να μας υπενθυμιστεί ότι δεν έχουμε πλέον λόγο να είμαστε ποιητές, να ποιούμε ζωή, λόγο ομιλούμενο, συναισθήματα. Σας τα έχουμε αρπάξει, σας τα δίνουμε σε δόσεις ελεγχόμενες, επιδοτούμενες, αβλαβείς και σε συγκεκριμένες παγκόσμιες ημέρες.  Τις υπόλοιπες μέρες θα δουλεύετε για μας,  όπως πρέπει να δουλεύει ένας άνθρωπος σήμερα μέσα σ’ αυτή την κρίση,  κατά την κρίση μας. Αυτό μας λένε.

Όποτε λοιπόν,  ακούσετε να γίνεται λόγος για κάποια Παγκόσμια ημέρα π.χ. της ποίησης, να βάλετε το μυαλό σας μια μεγάλη, μια στρογγυλή μια γκλόμπαλ χύτρα και την Ποίηση να ρίχνεται κι αυτή μέσα σαν συστατικό μαζί με τα άλλα  τα καρότα, τα σέλινα στη σούπα μιας διαταραγμένης εποχής και περιμένετε θα ακουστεί και το ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ.