Δεν πιστεύω στο παραμύθι των πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν πιστεύω σε τίποτα από αυτά, διότι ακριβώς πρόκειται για ένα ακόμη παραμύθι απόλυτα ταιριαστό με την εποχή μας, που έχει στην αρχή του μια βασική και καλά κρυμμένη παραδοχή : ότι το πνεύμα είναι κάτι ατομικό που ανήκει στον καθ’ έκαστο εξ ημών (όχι βέβαια σε όλους) και ως εκ τούτου και τα πνευματικά προϊόντα που παράγει μας ανήκουν μ' ένα χαρακτήρα αστικού δικαίου πανομοιότυπο με αυτόν που διέπει την ιεροτάτη ατομική ιδιοκτησία.
Αν όμως με τον όρο πνευματικά εννοούμε τα έργα εκείνα τα οποία έστω και στο ελάχιστο πηγάζουν ή αναφέρονται σε κάποια Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο αυτή η Αλήθεια ανήκει ενυπόγραφα σε κάποιον. Εκτός αν με τον τρόπο αυτό υπονομεύουμε την ύπαρξη αυτής ταύτης της Αλήθειας, υπονοώντας ότι είναι μια αλήθεια μέσα στην σχετικότητα όλων των αληθειών και ως εκ τούτου ανήκει σ’ αυτόν που την διατυπώνει, ο οποίος καρπούται τα οφέλη.
Όμως ας σκεφτούμε όλα τα μεγάλα πνευματικά έργα και εννοώ τα πολύ μεγάλα έργα όπως η Ιλιάδα, η Οδύσσεια, η Αγ. Γραφή, το Άσμα Ασμάτων, ακόμα και τα δημοτικά τραγούδια που αν και μπορεί να αποδίδονται κατά σύμβαση σε κάποιον δημιουργό, ωστόσο στην ουσία , καθώς το έργο λειτουργεί μέσα στους αιώνες, το ποιος το έγραψε ή το υπέγραψε ή δεν το υπέγραψε, διόλου δεν μας επηρεάζει. Και σίγουρα η ουσιαστική λειτουργία του αντιστέκεται και δεν γίνεται με τον εμπράγματο τρόπο που η μετανεωτερική εποχή μας θέλει να γίνεται.
Αυτό που σίγουρα μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι τα έργα αυτά υπάρχουν μέσα μας, σαν να μυρίζουν επάνω μας την μυρωδιά των κυττάρων, ακόμα κι αν δεν τα έχουμε διαβάσει ποτέ. Πώς γίνεται αυτό;
Για να το κλείσω εδώ, εγώ εν προκειμένω, έχω πολλούς και συγκεκριμένους, ειδικούς λόγους που δεν θα μπορούσα να δεχθώ αυτή την βασική παραδοχή, αλλά ας μην μπούμε σ’αυτό το θέμα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου