[ παράκοσμος_ ]

Δεν πιστεύω στο παραμύθι των πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν πιστεύω σε τίποτα από αυτά, διότι ακριβώς πρόκειται για ένα ακόμη παραμύθι απόλυτα ταιριαστό με την εποχή μας, που έχει στην αρχή του μια βασική και καλά κρυμμένη παραδοχή : ότι το πνεύμα είναι κάτι ατομικό που ανήκει στον καθ’ έκαστο εξ ημών (όχι βέβαια σε όλους)  και ως εκ τούτου και τα πνευματικά προϊόντα που παράγει μας ανήκουν μ' ένα            χαρακτήρα αστικού δικαίου πανομοιότυπο με αυτόν που διέπει την ιεροτάτη ατομική ιδιοκτησία.  Αν όμως με τον όρο πνευματικά εννοούμε τα έργα εκείνα τα οποία έστω και στο ελάχιστο πηγάζουν ή αναφέρονται σε κάποια Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο αυτή η Αλήθεια ανήκει ενυπόγραφα σε κάποιον.  Εκτός αν  με τον τρόπο αυτό υπονομεύουμε την ύπαρξη αυτής ταύτης της Αλήθειας, υπονοώντας ότι είναι μια αλήθεια μέσα στην σχετικότητα όλων των αληθειών και ως εκ τούτου ανήκει σ’ αυτόν που την διατυπώνει, ο οποίος καρπούται ...

Όλοι τους αναψοκοκκινισμένοι, καλοκαιρινοί στις φορεσιές τους και ρόδινοι στα πρόσωπά τους κι έτσι όπως τους έβλεπα να επιβιβάζονται ο ένας  πίσω από τον άλλο στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ για Γεωργιούπολη – Καβρό – Ρέθυμνο, μου ήρθε στο νου το παραδοσιακό : ντρου ντρου τα βραχιόλια της βροντούν…. Μακάρι να βροντούσαν λέω.... ν’ αντηχούσαν και γενικά να έκαναν έναν σαματά. Τούτα δώ τα βραχιόλια, όμως, είναι σιωπηλά, με ζωηρά χρώματα –φούξια και λαχανί- και τα φορούν άνθρωποι πειθήνιοι. Συμβολίζουν δε ακριβώς την πειθήνια συμπεριφορά του σύγχρονου ευρωπαίου πολίτη - τουρίστα. Συνάδουν με την αρχή που διέπει όλη τη ζωή του στις Μεγαπόλεις της δυτικής και της ανατολική Ευρώπης, απ΄όπου προέρχονται : αυτή του ατομικού συμφέροντος και οφέλους. Επιπλέον διαθέτουν  και μαγικές δυνάμεις. Εφόσον όσοι τα φορούν γίνονται αλώβητοι από τα κακά που μπορεί να βρουν έναν αθώο τουρίστα όταν κάνει τις αθώες διακοπές του. Όπως π.χ. να πέσει θύμα κάποιου εστιάτορα, κάποιου ταξιτζή, κά...

Τ ελευταία με τρομάζουν οι ήχοι. Αρκεί το κλείσιμο μιας πόρτας, για να νιώσω μέσα μου μεγάλη ταραχή. Πιστεύω ότι οφείλεται στις αισθήσεις μου που αναπτύχθηκαν όλες στην απομόνωση. Η ζωή στην απομόνωση είναι αλλιώς. Η απομόνωση έχει άλλες αισθήσεις. Ο ήχος της απομόνωσης είναι αυστηρά ο σωματικός σου ήχος. Το στομάχι σου, τα βλέφαρά σου, η ροή του αίματος στις φλέβες σου, μετά τις 12 το βράδυ. Η κίνηση και ο θάνατος των κυττάρων σου. Μικρά παφ!! Η όραση είναι άσπρη και εστιασμένη στις ευθείες, στις γωνίες, στη χαραμάδα ανάμεσα στη πόρτα και το πάτωμα, στη κυκλική κλειδαρότρυπα. Η αφή είναι λειασμένη στίλβουσα χωρίς τραχύτητα.  Η γεύση είναι μεταλλική, μουδιάζει το στόμα. Η όσφρηση είναι ό,τι μπορείς ακόμα να θυμάσαι.   

Σ ε είδα στη φωτογραφία, Κοριτσάκι. Στη σχολική γιορτή, με τ’ άσπρα καλτσάκια σου, στο βάθρο που λένε τα ποιήματα Το στόμα σου ένα ωραίο μακρόστενο 0, τα χέρια σου προς τα κάτω με τις παλάμες μπροστά ανοιχτές .   Πατρίδα μου πολύ σε αγαπώ… Και ο κόσμος χωρισμένος στα δύο : στους καλούς και στους κακούς τους μαθητές. Ο Θεός είναι στους καλούς. Εμείς είμαστε καλοί, έχουμε καλούς βαθμούς, καλή ανατροφή,  καλή οικογένεια, και λέμε πάντα την αλήθεια, βοηθάμε τους άλλους, ακούμε τους γονείς μας, που ξέρουν το καλό και το κακό και θέλουν το … Κοριτσάκι, το καλό μέλλον σου, το καλό σου, τον καλό έρωτά σου. Οι κινήσεις είναι σαφώς προσδιορισμένες, εννοώ τα βήματα που πρέπει να κάνεις. Φέρε στο μυαλό σου τα απολυτήρια και τους ελέγχους προόδου των σχολείων σου, τους τίτλους των σπουδών σου. Στη σειρά, το ένα μετά το άλλο, τα βήματα. Σχεδόν είχες φτάσει. Στο καλό. Με τ’ άσπρα σου καλτσάκια κοριτσάκι… Με τους καλούς, ήθελες να είσαι. Αυτούς που έχουν φοβ...

Θέλω να μιλήσω για Παγκόσμιες Ημέρες,  για τις ημέρες αυτές,  που με το να είναι παγκόσμιες, γίνονται, θαρρείς, άλλες ημέρες, πιο στρογγυλές, πιο οικουμενικές, πιο σωτήριες, πιο μεσσιανικές ημέρες. Έχω πρόβλημα με τις παγκόσμιες ημέρες, όχι γιατί έχω πρόβλημα με τα μεγάλα, τα γκλόμπαλ πράγματα, τα παγκοσμιοποιημένα, αλλά γιατί έρχονται και κάθονται απέναντι στις δικές μου τις απλές, τις μικρές, τις άδοξες ημέρες. Και σαν να ακούω το γέλιο τους, που αντηχεί στα αυτιά μου σαν τεράστιο ξυπνητήρι μιας παγκόσμιας εταιρείας αφυπνίσεων. Κάποιος ρύθμισε το ρολόι και κάθε τόσο ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ, μια παγκόσμια ημέρα. Ξυπνήστε, αθεόφοβοι καταστρέφεται ο πλανήτης, ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ  ξυπνήστε αχρείοι, τώρα πεθαίνει η Αφρική από το Αids, ΤΑΡΑΤΑΤΖΟΥΜ τώρα έχουμε την ημέρα της γυναίκας, ξυπνήστε καλοπερασάκηδες, έχουμε την ημέρα της  επαπειλούμενης εξαφάνισης της φάλαινας, ξυπνήστε ασυνείδητοι, έχουμε ημέρα κατά της αύξησης των θανάτων από αλκοόλ, από τροχαία, από παχυσαρκία, ξυπνήσ...

Το χέρι μου κινεί η δυσφορία για κάτι που, εδώ και  καιρό  και κάθε φορά που το άκουγα στο ραδιόφωνο, με ενοχλούσε. Τώρα με κάνει να αγανακτώ. Θέλω να μιλήσω για κάτι πολύ απλό, κάτι συνηθισμένο που κάνοντας χρήση αυτής της τεράστιας δύναμης του «συνηθισμένου» εισβάλλει στον ανέλεγκτο χώρο της πνευματικής υπόστασης του σύγχρονου ανθρώπου. Μιλάω εξ αρχής για «ανέλεγκτο χώρο» και για «πνευματική υπόσταση» και ορμώμαι από την κοινοτυπία των ραδιοφωνικών διαφημίσεων του πολυκαταστήματος  Jumbo . Η αφορμή μου είναι από τις πιο γελοίες των γελοιωδέστερων, μια και ο κόσμος (ή ο κοσμάκης) γύρω μας αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερα και σοβαρότερα προβλήματα εν μέσω κρίσης. Ας μου συγχωρεθεί που ρίχνω το βλέμμα μου τόσο χαμηλά. Πρόκειται για τα γνωστά εκτενή ραδιοφωνικά σποτ, τα οποία έχουν την μορφή τραγουδιού με στίχους, ρεφρέν, μουσική, ερμηνευτή, χορωδία, ενορχήστρωση και ό,τι καθιστά ένα τραγούδι τω όντι τραγούδι. Επιπλέον έχουν μια πλοκή, με την έννοια ότι διαδραμα...

Καθημερινές κουβέντες στήνονται σε καθημερινά μέρη, όπως οι πολυσύχναστοι δρόμοι της πόλης, τα μαγαζιά και οι δημόσιες υπηρεσίες, ανάμεσα σε καθημερινούς ανθρώπους και αφού περιδιαβούν το ζοφερό τοπίο του οικονομικού τρόμου, καταλήγουν,  μ’έναν αναστεναγμό ανακούφισης και απαντοχής,  στο  κλασικό «να χουμε την υγειά μας, τουλάχιστον». Και εγώ, που βρίσκομαι εκεί δίπλα τους, θέλω να φωνάξω : Όχι, δεν θέλω την υγειά μου. Τη ζωή μου θέλω, γαμώτο. Την ζωή μου ολόκληρη. Σε όλο το πλάτος, το μήκος και το βάθος της.  Και θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο όλης αυτής της έκτασης.  Ακούγεται βλάσφημο;  Πριν σταυροκοπηθώ, ας μου πει  κάποιος λοιπόν, τι στα κομμάτια είναι βλάσφημο και τι προσβλητικό, τι είναι ταπείνωση και τι είναι χάλια ζωή και χάλια μέρα και χάλια μέλλον και χάλι αδιόρθωτο παντού. Εγώ, λοιπόν, λέω ότι βλάσφημο και προσβλητικό είναι ό,τι μας έκανε και  χάσαμε κάθε έλεγχο πάνω στη ζωή μας, ό,τι μας υποχρεώνει να παίρνουμε υπνωτικά γ...

  " Α ντικειμενικά μιλώντας, ο θάνατός μου,  ανήμερα  πρωτοχρονιάς του 2013,  θα προσέφερε πολλές υπηρεσίες στην επιστήμη. Στην θεραπαινίδα αυτή της  εργαστηριακά και πειραματικά θεμελιωμένης γνώσης του ανθρώπου. Της επιστήμης του αιώνος μας. Τι επιστημονική έξαψη θα ένιωθαν όλοι αυτοί που ακαμάτως συντάσσουν ερωτηματολόγια, κάνουν έρευνες, συγκεντρώνουν πληροφορίες.  Ω! ναι, εάν πέθαινα τώρα, δεν θα υπήρχε καλύτερη δικαίωση των προσπαθειών και μεγαλύτερη επιβεβαίωση όλων των θεωριών τους .  Θα κατέφταναν οι ειδήμονες από παντού, σοβαροί καθηγητές περιτριγυρισμένοι από διψασμένους νεοσσούς, φιλόδοξα στελέχη εργαστηρίων, και θα έσπαγαν το κεφάλι τους: μα γιατί, πώς συνέβη, γιατί πέθανε αυτή η δύστυχη, τώρα; Τόσο νέα, τόσο έξυπνη, τόσο φιλοσοφημένη, τόσο ερωτευμένη. ….Μα, τώρα; Και αφού σπαζοκεφαλιάζανε πολύ ώρα πάνω από το νεκρό μου σώμα, αφού διαβουλεύονταν μεταξύ τους σοβαροί θα κατέληγαν  μετά από σκέψη ότι πέθανα γιατί άλλο; διότι...

Ο δοκιμιακός λόγος είναι – ίσως- ο μόνος δυνατός πλέον, αναστοχαστικός – φιλοσοφικός λόγος. Ένας λόγος δευτέρου επιπέδου που ενώ εφορμάται από την διασπασμένη σε κομμάτια πραγματικότητα –είτε αυτή αφορά γεγονότα της καθημερινότητας είτε ένα έργο τέχνης, όπως στην π.χ. το δοκίμιο για τον "Μοσκώφ Σελήμ του Γ. Βιζυηνού,  ωστόσο οφείλει από τούτη την αναστοχαστική - φιλοσοφική φύση του να ανασυνθέτει αυτή την πραγματικότητα και να την ολοκληρώνει εντάσσοντάς την   σε ένα ενιαίο νόημα.  Πάντως δεν αποτελειώνει το νόημα, είναι ένας λόγος με  δοκιμαστικό περιεχόμενο . Μ’ αυτό εννοώ, ότι εάν πλέον πρέπει να συμβιβαστούμε με την ανυπαρξία φιλοσοφικών ολιστικών συστημάτων εξήγησης τότε το δοκίμιο είναι ο τύπος γραφής εκείνος που ταιριάζει με τον καλύτερο τρόπο στην εποχή μας, αρκεί να φέρει τα σπέρματα μιας κοσμοθεώρησης που πάει από το ειδικό στο γενικό, από το ενικό στο πληθυντικό.  Για να το κάνει, βέβαια, αυτό, ο δοκιμιογράφος πρέπει να διαθέτει μ...

(καλοκαίρι του 2012, πριν τις εκλογές που έσωσαν την χώρα από την εξευτελιστική και καταστροφική έξοδο) Δεν έχουμε την ίδια αγωνία, αλλά δεν ξέρω πώς να το αποδείξω. Εσύ μιλάς για την αγωνία σαν πρόκειται για ένα κοινό πράγμα, κάτι αυταπόδεικτο, κάτι δικό σου και δικό μου και έτσι όπως σ’ ακούω να μιλάς τόσο πειστικά και έχοντας το ανάλογο ύφος, είναι σα να  ξέρεις και σαν να ζεις το πράγμα αυτό που λες «αγωνία». Όμως εγώ σε βλέπω πρωί στο γυαλί της τηλεόρασης τόσο σίγουρη, τόσο λαλούσα, τόσο ποιημένη και σκέφτομαι πως από κάπου αντλείς αυτή την σιγουριά, αυτό το λόγο, αυτή την περιποίηση. Ίσως η εικόνα σου να οφείλεται στο σημερινό σου ταχυδρομείο, όπου όπως κάθε μέρα βρήκες τόσες προσκλήσεις να σε περιμένουν. Προσκλήσεις για εγκαίνια, για εκδηλώσεις, για συζητήσεις, για συναυλίες, για επισκέψεις που θα γεμίσουν έναν φόρτο γλυκό τις μέρες του καλοκαιριού αλλά και του φθινοπώρου.... Ίσως να οφείλεται στο ότι σήμερα όπως και κάθε ημέρα, γύρω σου βρίσκονται τόσοι ...

Σκέψεις πάνω στο ποίημα της Ρ.Χατζηδάκη Κατάσταση Πολιορκίας   Ι Καθώς το παιδί, που σημαδεύεται απ’ την πρώτη γνώση της μοναξιάς, ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου και θα ‘χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου, σα θα μ’ αφήσουνε να βγω από δω. Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού, στα ισοπεδωμένα τοπία, στα κομματάκια εκείνου του καθρέφτη, στις σπαταλημένες ματιές, να βρω ξανά το πρόσωπό σου,την καρδιά μου γυρεύοντας και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα, που ήταν κάποτε δική μας, που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων των νεκρών εικόνων όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν -πόσον καιρό; Πώς να μετρήσω τον καιρό εδώ μέσα, τις σεληνιακές σου διαλείψεις, τ’ αστρικά σου πηδήματα. Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη, την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου, μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστ...