Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_δακρυσμένα μάτια

"Δακρυσμένα Μάτια", 
του Μίκη Θεοδωράκη ... πού; 
μα πού αλλού; 
εκεί που έχει καλή ακουστική
 για τους αγγέλους..
Στα Ιμαλάϊα....


Σχόλια

  1. Ανώνυμος4/3/15, 7:34 μ.μ.

    Ελένη μου
    εύχομαι η ζωή σου να αποκτήσει το ύψος
    και την μεταφυσική ομορφιά του τοπίου και του μουσικού κομματιού,
    που μας παρέθεσες.

    Με συγκινείς επιπλέον αυτή τη στιγμή,
    διοτι η πρώτη- πρώτη ταινία που είδα στη ζωή μου
    (φρόντισε ο πατέρας μου γι αυτό)
    σχετιζόταν με την κατάκτηση της κορφής των Ιμαλαίων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ίσως το διαδίκτυο δεν είναι ο καλύτερος τόπος για να εκδηλώσει κανείς τα συναισθήματά του λένε...
    Εμένα δεν με νοιάζει εάν είναι ή δεν είναι.

    Το ύψος....
    σήμερα, μια πίσημον ημέρα,
    καταλαβαίνει το άλεσμα των σαγονιών, καταλαβαίνει η σκόνη
    των έρημων τόπων
    τον σκοπό
    το ύψος
    από τα Ιμαλάϊα η σκόνη γίνεται ικανή να πει στο Θεό
    κι αυτός να την ακούσει.
    Αν το ακούσεις, είναι ένα κλάμα το αίτημα της
    κι ένα βαθύ Ευχαριστώ
    που γεννήθηκε στο άλεσμα του χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάποτε κάποιος μου είχε μιλήσει ... μάλλον όχι, δεν είχε μιλήσει, είχε ψελλίσει κάτι για κορφές και για τα Ιμαλάϊα και τις αναβάσεις ... και για τα, ούτως ειπείν, ύψη...
    Πόσο είχα φοβηθεί τότε!
    Πόσο δίκιο είχε!
    Πόσο δίκιο είχα κι εγώ που φοβήθηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος5/3/15, 6:59 π.μ.

    Και όλα αυτά θα τα απεικονίζουν ποιο ομορφα και θα τα ομορφαίνουν οι πνευματικές αναβάσεις οταν πνευματικά ανηφορίζουμε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός