 |
| Άγγελος Σικελιανός (1884-1951) |
| Επροχωρούσαν έξω από τα τείχη της Σιών ο Ιησούς και οι μαθητές Του, σαν, λίγο ακόμα πριν να γείρει ο ήλιος, ζυγώσανε αναπάντεχα στον τόπο που η πόλη έριχνε χρόνια τα σκουπίδια, |
|
| καμένα αρρώστων στρώματα, αποφόρια, σπασμένα αγγειά, απορρίμματα, ξεσκλίδια... Κι εκεί, στον πιο ψηλό σωρόν απάνω, πρησμένο, με τα σκέλια γυρισμένα στον ουρανό, ενός σκύλου το ψοφίμι, |
|
| που -ως ξαφνικά ακούοντας, τα κοράκια που το σκεπάζαν, πάτημα, το αφήκαν- μια τέτοια οσμήν ανάδωκεν, οπού όλοι σα μ' ένα βήμα οι μαθητές, κρατώντας στη φούχτα τους την πνοή, πισωδρομήσαν... |
|
Μα ο Ιησούς, μονάχος προχωρώντας προς το σωρό γαλήνια, κοντοστάθη και το ψοφίμι εκοίταζε· έτσι, πόνας δεν εκρατήθη μαθητής και Του 'πεν από μακρά: «Ραββί, δε νιώθεις τάχα |
|
| τη φοβερήν οσμή και στέκεσ' έτσι;» Κι Αυτός, χωρίς να στρέψει το κεφάλι απ' το σημείο που κοίταζε, αποκρίθη: «Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα |
|
| την ανασαίνει, όθ' ήρθαμε... Μα, τώρα αυτό που βγαίνει απ' τη φτορά θαυμάζω με την ψυχή μου ολάκερη... Κοιτάχτε πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο, |
|
| πέρα απ' τη σάψη, υπόσκεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!» Έτσ' είπ' Εκείνος· κι είτε νιώσαν ή όχι τα λόγια τούτα οι μαθητές, αντάμα, |
|
| σαν εκινήθη, ακλούθησαν και πάλι το σιωπηλό Του δρόμο... Και να τώρα, βέβαια στερνός, το νου μου πώς σ' εκείνα, Κύριε, τα λόγια Σου γυρίζω, κι όλος μια σκέψη στέκομαι μπροστά Σου: Α!... δώσε, |
|
| δώσ' και σ' εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω ολοένα ως έξω απ' της Σιών την πόλη, κι από τη μια της γης στην άλλη άκρη όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια, κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν |
|
| τη θεία πηγή τ' ανασασμού, ή στη χώρα είτ' έξω από τη χώρα· Κύριε, δώσ' μου, μες στη φριχτήν οσμήν οπού διαβαίνω, για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη, να σταματήσω ατάραχος στη μέση |
|
| απ' τα ψοφίμια, και ν' αδράξω κάπου και στη δική μου τη ματιάν έν' άσπρο σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο· κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου, έξω απ' τη σάψη, πέρα από τη σάψη |
|
| του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου, που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι, τα 'χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα! |
ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΠΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρέψτε μου πάλι να πάμε από κάτι γενικό.
ΔιαγραφήΠροτείνω, δίχως να θέλω να κάνω την δασκάλα - εξάλλου δεν έχω ταλέντο κι ούτε επιθυμία σχετική- να διαβάζουμε ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΑ τα ποιήματα. Να τα ακούμε.... Μάλιστα θα έλεγα να τα απαγγέλουμε ως εάν να ήμασταν ηθοποιοί στο Ηρώδειο να πούμε... και να πρέπει, λέει, να δώσουμε το ποίημα χειροπιαστό σε κάποιους υποθετικούς ακροατές (που δεν τους βλέπουμε γιατί είναι νύχτα) χειροπιαστό όπως είναι τα διαζώματα που κάθονται και οι στήλες και οι αψίδες που βλέπουν... Με πάθος... πολλές φορές ακούγοντας την φωνή μου να απαγγέλει έτσι με παίρνουν τα κλάματα... και λέω : Νάτο το ποίημα....
Ετούτο εδώ του Σικελιανού, θα άξιζε εκτός από μια μεγαλόφωνη ανάγνωση ίσως και μια ανάλυση πλούσια, με λόγια πολλά... ένα ολόκληρο δοκίμιο να γραφτεί για να πούμε τι θέλει να πει ο ποιητής. Ίσως εάν ευδοκιμήσει η ξηρασία μου κάτι να γράψω....
Πάντως ο τίτλος είναι ΑΓΡΑΦΟΝ... που θέλει να πει κάτι που δεν γράφτηκε..
Πού δεν γράφτηκε;
Νομίζω ότι δεν γράφτηκε στον Κανόνα... στα στιγμιότυπα της ζωής του Ιησού που παραδίδονται μέσα από τα βιβλία της Κ. Διαθήκης.
Όμως είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι μαθητές του Κυρίου ζώντας μαζί του 3 χρόνια, κάθε μέρα, θα βίωσαν πολλά ακόμα γεγονότα τα οποία δεν σώθηκαν...
Ίσως ένα από αυτά να ήταν κι αυτό που έπλασε ο Αγ. Σικελιανός...
Με την υπόσχεση και την εγκαρτέρηση βροχών...
Χαιρετώ.
ME BOHΘΗΣΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή