_ένας τρόπος δίχως όνομα

Υπάρχει κάτι άκαμπτο εδώ.
Όταν κάτι οδηγείται στον θάνατο... όταν μια ανθρώπινη ζωή συνθλίβεται με αυτόν τον τραγικό τρόπο, τον τρόπο αυτού του νέου παιδιού... τότε ας είματε υποψιασμένοι : κάπου έχει στηθεί μια μέγγενη.
Υπάρχουν δύο ειδών μέγγενες : αυτές που στήνει ο νους κι αυτές που στήνουν τα ένστικτα.

Πολλοί μιλούν για μια συλλογική ενοχή, για την κοινωνική μας κατάπτωση και για νέα κοινωνικά φαινόμενα...
Δεν θα διαφωνήσω με πολλά από αυτά που λέγονται για την υπόθεση (διάβασα κάποιες  ενδιαφέρουσες κοινωνιολογικές αναλύσεις,  βλ. "Στο κόκκινο" άρθρο κ. Μαρίας  Λουκά).
Διάβασα τόσα πολλά συναισθηματικά φορτισμένα, θρήνους, αποχαιρετισμούς, υποσχέσεις, αναθέματα και κραυγές αγωνίας... σχεδόν νιώθεις ότι το κακό που προκάλεσε το κακό, σόκαρε τους ανθρώπους... Κατανοώ και δικαιολογώ.
Είναι, όμως τόσο σοκαριστικά, είναι τόσο απίστευτα και "νέα" όλα αυτά;

Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει τίποτε "νέο", με την έννοια του καινοφανούς... υπάρχουν μόνο αποτελέσματα, επίπεδα δηλαδή στα οποία οδηγούνται με αναγκαιότητα αιτίου - αποτελέσματος, τα πράγματα και οι καταστάσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα έχουν αναμφισβήτητα μια ηθική διάσταση και οδηγήθηκαν στην τραγική αυτή κατάληξη (και θα συνεχίζουν οδηγούνται είτε με τη μορφή του bulling είτε με άλλες μορφές) διότι  ζούμε πλέον σε μια ηδονοθηρική κοινωνία, σε μια ιστορική εποχή που έχει ανάγει την ικανοποίηση, την απόλαυση σε μέγιστη αξία, ίσως την μόνη πλέον αξία, η οποία μπορεί με τρόπο άμεσο να απαντά στις αναζητήσεις του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου... κάτι σαν το "έτσι μ' αρέσει άρα υπάρχω".
Είναι το επόμενο στάδιο -όριο της πορείας αυτοπραγμάτωσης του νεωτερικού υποκειμένου που μόνο την ατομική ηδονή μπορεί πλέον να διεκδικεί και ελπίζει. Η ηδονή αφορά τα πολύ συγκεκριμένα και περιορισμένα όρια του ατόμου, εξαντλείται μέσα στην ατομικότητά του (:κανείς δεν μπορεί να νιώσει την ευχαρίστηση που νιώθω όταν τρώω μια πάστα) και θεωρείται πλέον ένα από τα "δικαιώματα" του ανθρώπου (: να κάνω αυτό που μου αρέσει). Όλα μπορούν να εγγράφονται σ' αυτήν την αρχή της ηδονής και αναπόφευκτα ό,τι εγγράφεται εκεί αγγίζει πολύ βαθιά στρώματα του ανθρώπινου ψυχισμού. 


Όταν όμως εξαντληθούν όλες οι απλές οι αθώες, οι κατοχυρωμένες, οι νόμιμες ηδονές, και το άτομο (για διάφορους λόγους) δεν κατορθώσει να υπερβεί αυτό το ηδονικό στάδιο, αλλά αντιθέτως μια ολόκληρη κοινωνία δομείται μέσα σ' αυτό,  τότε αυτό που μένει ως η απόλυτη, η υπέρτατη ηδονή είναι αυτή της κατασπάραξης του άλλου, της κατάποσης της ύπαρξης του κάθε άλλου που δεν είμαστε εμείς. Τότε οι ιδιαιτερότητες, οι διαφορές του άλλου, οι προτιμήσεις του, οι αποκλίσεις του και ό,τι τον χαρακτηρίζει,  γίνονται τα λογικά ή παράλογα άλλοθι για να κινηθεί ο μηχανισμός της άλωσής του, από τον οποίο πηγάζει μια δική μας σκοτεινή και θηριώδης ηδονή. 
Μοιάζει η πορεία εξέλιξης του ορθολογικού ανθρώπου των νεώτερων χρόνων να οδηγείται στην μέγγενη των ενστίκτων του και το ηθονοθηρικό άτομο είναι πλέον η φαύλη και διεφθαρμένη απόληξή του.


Ο τρόπος αυτού του παιδιού μπορεί να θλίβει(!), σίγουρα να καταδικάζεται από πολλούς (κυρίως από τους θρησκευόμενους και τους ανθρωπιστές), μπορεί να θεωρείται απεγνωσμένος και αδιέξοδος, ίσως ως πρόταση δεν είναι η καλύτερη,  για μένα όμως είναι η απόδειξη της δυνατότητας που έχει ο άνθρωπος να βγαίνει, έστω και συντριμμένος -γιατί μόνο έτσι μπορεί να βγει- από τις μέγγενες που του στήνει ο ανθρώπινο θηρίο.

Από την αρχή είχα αποφασίσει να μην χρησιμοποιήσω καμιά φωτογραφία αυτού του παιδιού, απ΄αυτές που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Ένιωθα ότι, στην προκειμένη περίπτωση, η φωτογραφία του έχει αποκτήσει κάτι το "τηλεοπτικό", ένα "Να!, αυτός είναι"...
Αρκετά πιά με το πρόσωπο αυτού του παιδιού!
Κι όσο έγραφα ένα δισταγμός με συνόδευε συνεχώς: δεν μπορούσα να γράψω ούτε το όνομά του, ακόμα και στα σημεία εκείνα που το κείμενο το απαιτούσε...
Σκέφτηκα ότι, ίσως, αυτό να μου συμβαίνει γιατί η ονοματοδότηση συνιστά αυτομάτως μια ετερότητα. Υπάρχει όμως αυτή;
Είναι, ο τρόπος του,  το έτερον ή είναι το κατ' εξοχήν ακατανόμαστο ίδιον;

[Υ.Γ.: "ο πιο γρήγορος κερδίζει"... ακούω στην ανοιχτή (θέ μου, από το πρωί όσες φορές κι αν την έκλεισα, εκείνη άνοιξε!) τηλεόραση].