_Μονόλογος

Κάθε πρωί έρχονται οι καλοί οι άνθρωποι

και με ρωτάνε αν κοιμήθηκα καλά, αν αισθάνομαι καλά

μου λένε ότι φαίνομαι καλά.

Δεν τους μιλάω. Δεν έχω γλώσσα.

Μόνο σε σένα μιλούσα. Τι να 'γινες κι εσύ;

Τι να τους πω;

Δεν θέλω εμψύχωση

δεν θέλω ενίσχυση

δεν θέλω ενθάρρυνση

δεν θέλω θεραπεία

την αλήθεια επιτέλους

την αλήθεια θέλω μόνο.

Κανείς δε μου είπε την αλήθεια.

Κανείς δε μου έδειξε το δρόμο.

Πάω κι έρχομαι.

σακατεμένη, με τα μάτια κλειστά και πόνους φρικτούς

μέσα σε διαδρόμους, τον ένα  μετά τον άλλο.

Ψέματα. Με τάισαν με ψέματα.

Με μπούκωσαν με ψέματα τόσο που

τρέχουν από το στόμα και τα μάτια και τη μύτη μου

ψέματα .Είμαι γεμάτη ψέματα.

Εμετός.

Μου έρχεται να κάνω εμετό για μέρες, για μήνες.

Να τους πνίξω στον εμετό και την αηδία μου.

Το στομάχι μου δεν χωνεύει τίποτα πια.

Η καρδιά μου κόκκινη πέτσα κολλημένη στα πλευρικά μου τοιχώματα.

Οι αρτηρίες μου όλες άδειες

Οι μυς μου άτονοι

Στο τέλος έκοψα τη γλώσσα μου κομμάτια

τα βουτάω ένα ένα στο μυαλό μου.

Ναι, στο μυαλό μου. 

Το μόνο που λειτουργεί, το βασανισμένο μου μυαλό.

Το μυαλό μου δεν το σταμάτησαν τα ψέματά τους.

Και σκέφτομαι, αυτό που δεν θέλανε ποτέ

Τα ψέματα της αληθινής αγάπης τους.

Δεν θέλω τίποτα από αυτούς.

Ούτε τα φάρμακά τους,

κυρίως δεν θέλω την αγάπη τους.

Ούτε τα δώρα τους θέλω πια.

Σαν δώρο μου πρόσφεραν τις αλήθειες τους.

Μου έρχεται να κλαίω με τις αλήθειες τους

ότι υπάρχει Ένας θεός και Ένας θάνατος.

ότι έχω Ένα όνομα και Ένα πρόσωπο

ότι έχω Δύο γονείς και Μια πατρίδα

ότι έχω Έναν άντρα και Έναν έρωτα

ότι είμαι Μια γυναίκα και Ένα σώμα

Ψέματα.

Για να μην ψάξω μόνη μου, για να μην ξοδέψω

τον πολύτιμο χρόνο μου ψάχνοντας, 

για οικονομία.

Μου πήρανε το χρόνο μου.

Μου έρχεται να γελάω με τ’ ανταλλάγματά τους.

Τον κάνανε διαφημιστικά σποτάκια,

τον κρέμασαν σε ηχηρά μπαλκόνια

τον τοποθέτησαν σε ράφια και σε καλοδουλεμένες  βιτρίνες

σε ψυγεία αναψυκτικών,

σε βρώμικες  ταπετσαρίες τοίχων ανήλιαγων πρέπει,

τον απογείωσαν σε χρωματιστά αερόστατα κενού αέρα

και πάει.

Έτσι μου πήρανε το χρόνο.

Δεν έχω χρόνο πια.

Για τίποτα δεν έχω χρόνο.

Πόσο χρειάζομαι τον χρόνο

να κρεμάσω κοχύλια στα παράθυρα,

να ανακατέψω τα χρώματα με τα τούβλα,

να καθαρίσω τα βιβλία μου,

να ξύσω το δέρμα μου και να γεννήσω άλλο,

να βγάλω κραυγές και ανάσες έρωτα,

να πέσω σε θάλασσες ύπνου και λύπης

να φύγω, να γυρίσω έτσι χωρίς σκοπό και στόχο.

Μου κλέψανε μισό αιώνα.

Η ηλικία της γης , του ήλιου, του πλανητικού συστήματος

του σύμπαντος πρέπει να μετριέται

σε κλεμμένα χρόνια, σε άπειρα τρισεκατομμύρια κλεμμένα χρόνια.

Σε χρόνια μείον. Σε χρόνια άρνησης και απουσίας.

Πουθενά.

Ας μου δοθεί επιτέλους η αλήθεια.

Να κολυμπήσω στην αλήθεια θέλω

όπως στην θάλασσα αφήνω το κορμί μου

Να τη γευτώ, να μιλήσω μαζί της,

να δω τον εαυτό μου στα κύματά της.

Η ζωή μπορεί να γίνει πολύ ωραία

αβάσταχτα ωραία

τρομάζεις από την ομορφιά της

και δεν αντέχεις την όμορφη ζωή.

Δεν έχω χρήματα 

Δεν έχω χρόνο.

Τι να κάνω;

Να πω στα ψέματα πως βρήκα την αλήθεια;

 Να πω στα ψέματα πως βρήκα την αλήθεια;

Ποιος θα το ξέρει άλλωστε;

Ο μόνος μάρτυρας  για να καταθέσει την αλήθεια,

Εγώ θα έχω πεθάνει.

Αληθώς.