Τη μάνα μου εμένανε τη λέγαν Κλυταιμνήστρα
μα τη φωνάζανε γριά, γριά Φραγκογιαννού.
Από τις μοίρες έκλεβε τη μαύρη την κουβαρίστρα
και μου κεντούσε αστεράκια τ' ουρανού.
Τις νύχτες έριχνε ζαριές με ζάρια του θανάτου
πάνω στο λίκνο του αγέννητου παιδιού
το μπράτσο τρύπαγε βαθιά μ' αγκάθι τ' αθανάτου
να βγάλει έξω το πικρό φαρμάκι του φιδιού.
Το πρώτο σου αμάρτημα το έθαψα εντός μου
μάνα εσύ δεν ήσουνα μητέρα κανενός
μες στον καθρέφτη σου κοιτώ θολό το είδωλό μου
και στον γκρεμό μου θα πεθαίνω πάντα ορφανός.
Θ' ανάψω μόνος μου κραυγές, κραυγές πυγολαμπίδες
μες στο σκοτάδι μια στιγμή να σε ξαναδώ.
Στο παιδομάζωμα ποτέ, ποτέ σου δεν με είδες,
μα εγώ κι απόψε μάνα μου για σένα τραγουδώ.
Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλλιας
Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος
Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος
Δίσκος: Μετρονόμος, τεύχος 51, Ιανουάριος - Μάρτιος 2014
Σχόλιο:
Πολλές φορές σκέφτομαι αν είναι προτιμότερο ν' αφήνω τα τραγούδια που μ' αρέσουν πολύ, ασχολίαστα, για να "δουλεύουν" από μόνα τους κι ότι δεν έχω το δικαίωμα -φερ'ειπείν- να "σχολιάζω" ή να "ερμηνεύω" εγώ, κάτι που είναι από μόνο του μια "ερμηνεία" - λόγος. Και λέω στον εαυτό μου να συνέλθει και να μην συμμετέχει σ' αυτήν την ακατάσχετη σχολιο-μανία, την αδολεσχία του αιώνος μας, την διαστολή στο άπειρο της "λογό-σφαιρας" που ζώνει ολόγυρα τον πλανήτη ως άλλη ιονόσφαιρα, όπως έχει ειπωθεί από τον ποιητή.
Μετά πάλι σκέφτομαι ότι το θέμα δεν είναι αυτό ή εκείνο, να πεις ή να σωπάσεις, το θέμα είναι να "ανοίξεις".
Μπορεί δηλαδή κάποιος να μιλάει ή να σωπαίνει παραμένοντας το ίδιο κλειστός.
Το θέμα είναι να τρυπήσεις το μπράτσο σου για να βγει αυτό που κρύφτηκε βαθιά εντός, το πρώτο αμάρτημα της μητρός, το πικρό φαρμάκι της ύπαρξης.
Κάνε το όπως θες, μιλώντας ή σωπαίνοντας, δεν έχει σημασία αυτό.
Θα το καταλάβεις όμως.
Σημάδι ότι άνοιξες, ο πόνος που θα συνοδεύει το τραγούδι σου, που άδικα, άδικα θα ακούγεται, μέσα στη οχλοβοή, στο παιδομάζωμα.
Δεν θα σ' ακούει. Γιατί αυτή που σε γέννησε δεν ήταν μητέρα κανενός κι ας την φώναζες : Μάνα...μάνα...
Δεν θα σε βλέπει. Κι ας άξιζε όλα τα τραγούδια κι όλες τις σιωπές και τον πόνο όλο.
Μια φόνισσα ήταν, μια Κλυταιμνήστρα και μια Φραγκογιαννού.
Μπορεί δηλαδή κάποιος να μιλάει ή να σωπαίνει παραμένοντας το ίδιο κλειστός.
Το θέμα είναι να τρυπήσεις το μπράτσο σου για να βγει αυτό που κρύφτηκε βαθιά εντός, το πρώτο αμάρτημα της μητρός, το πικρό φαρμάκι της ύπαρξης.
Κάνε το όπως θες, μιλώντας ή σωπαίνοντας, δεν έχει σημασία αυτό.
Θα το καταλάβεις όμως.
Σημάδι ότι άνοιξες, ο πόνος που θα συνοδεύει το τραγούδι σου, που άδικα, άδικα θα ακούγεται, μέσα στη οχλοβοή, στο παιδομάζωμα.
Δεν θα σ' ακούει. Γιατί αυτή που σε γέννησε δεν ήταν μητέρα κανενός κι ας την φώναζες : Μάνα...μάνα...
Δεν θα σε βλέπει. Κι ας άξιζε όλα τα τραγούδια κι όλες τις σιωπές και τον πόνο όλο.
Μια φόνισσα ήταν, μια Κλυταιμνήστρα και μια Φραγκογιαννού.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου