[ παράκοσμος_ ]

- Όλα θα σου συγχωρεθούν φτωχο-διάβολε! Εξόν από ένα.  Αυτό που δίκαια σε κρίνει, να'χεις για σπίτι την Κόλαση.  Ότι μαζί με τους πολλούς, μαζί με τις μάζες, που γίνανε άνθρωποι με χέρια και νου και φωνή αλλά στην ουσία ποτέ δεν ξεκόρμισαν από το ζώο, αφάνισες στα βαθιά απολιθώματα και τους λίγους, που σαν έγιναν άνθρωποι αγωνίστηκαν πολύ για να μείνουν τέτοιοι.  Εκείνους που πέθαναν αψεγάδιαστοι στο διάλογό τους με τη φύση και στη φιλία τους με τους ανθρώπους.  Από το βιβλίο του Δημ. Λιαντίνη " Γκέμμα "  Yπάρχει βαρύτερο αμάρτημα από αυτό, που περιγράφει ο σπουδαίος καθηγητής Λιαντίνης;  Ναι, υπάρχει!  Το έκαμαν αυτοί, που ενώ γεννήθηκαν για να γίνουν άνθρωποι και έγιναν άνθρωποι και αγωνίστηκαν πολύ για να μείνουν τέτοιοι, αφανίστηκαν από το ίδιο τους το χέρι, από τον φόβο τους, μετέτρεψαν την ανθρωπιά τους σε μάζα, νέκρωσαν το νου τους, πνίξανε την λαλιά τους, σπατάλησαν τα χρόνια τους, δεν είχαν πάντα ανοιχτά, πάν...

έργο ζωγραφικής Γιάννη Σταύρου Καράβι στον ορίζοντα πηγαίνει και φόρτωμα απ' τη στεριά  τα όνειρα για ταξίδια τα νερά που σκίζονται στα πλευρά του στα πλευρά σου, ο αέρας αστρόλογο παιδί παιδεύει τη γέφυρα τις γέφυρες όλες, ο καπνός  από τις χθόνιες μηχανές του ζεστός καπνός,  κι οι ναύτες του αξύριστοι, βρωμεροί, μάτια σακουλιασμένα βρίζω κι εγώ  μαζί τους τ' ατέλειωτα φορτία, τα μυθικά λιμάνια, τα μεθύσια,  τ' αμπάρια του κλεισούρα, λίγδα και τούτα στο κατάστρωμα κουλουριασμένα  τα χοντρά πειθήνια σκοινιά του, Ρωτάω το καράβι : Ποιός ξέρει τον προορισμό; απ' την σκουριά, απ' την στεριά, απ' τα χοντρά σκοινιά στα σκοτεινά νερά  στα βλέματα των ανθρώπων κι ένιωθα σαν καράβι.

Μνήσθητι, Κύριε, -εἶναι κοντά· Μνήσθητι, Κύριε, ἐφάνη! ἐπάψαν τὰ φιλιὰ στὴ γῆ . . . . . . . . Στὰ στήθια καὶ στὸ πρόσωπο, στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια. Μιὰ φούχτα χῶμα νὰ κρατῶ καὶ νὰ σωθῶ μ᾿ ἐκεῖνο. Ἰδού, σεισμὸς καὶ βροντισμός, κι ἐβάστουναν ἀκόμα, ποὺ ὁ κύκλος φθάνει ὁ φοβερὸς μὲ τὸν ἀφρὸ στὸ στόμα· κι ἐσκίστη ἀμέσως, κι ἔβαλε στῆς Μάνας τὰ ποδάρια,  τὰ λίγα ἀπομεινάρια· τ᾿ ἀπομεινάρια ἀνέγγιαγα καὶ κατατρομασμένα, τὰ γόνατα καὶ τὰ σπαθιὰ τὰ ῾ματοκυλισμένα. Πάντ᾿ ἀνοιχτά, πάντ᾿ ἄγρυπνα, τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μου . Μνήμη:  Δίσταζα κι ακόμα διστάζω, μοιάζει ιεροσυλία να κάνεις χρήση των Ελεύθερων Πολιορκημένων για να πεις κάτι σαν σχόλιο.  Γι' αυτό όμως θέλω να μιλήσω, για τη μη-χρήση του ποιήματος.  Για την άλλη λειτουργία του, την σωτηριακή.  Γι' αυτά που είπανε "ποιήματα" στα σαλόνια ενώ εκείνα ήταν προσευχές. Για τις ημέρες που είπανε "εθνικές επετείους" στα μπαλκόνια ενώ εκείνες ήταν οι προσωπικές και συλλογικές μας ...

Θα ήθελα η φωνή μου να ήταν ο απλός ήχος μιας καμπάνας. Δεν έχει πολλές συγχορδίες ούτε απρόοπτες εναλλαγές.  Σχεδόν ξεχνάς ότι  είναι ήχος. Είναι μια παρουσία, που έρχεται και σε κυκλώνει. Σε αναχαιτίζει για λίγο και αφιερώνεσαι, για ένα ελάχιστο του χρόνου διάστημα, στην προσπάθεια να συλλάβεις την πηγή του.. .  Μα δεν μπορείς! Ο ήχος μιας καμπάνας είναι το διάστημα της σιωπής,  ζωγραφισμένο στους ορίζοντες  και στις οροσειρές.  Ο ήχος μιας καμπάνας μπορεί να σε πνίξει απ' την αγάπη και την ερημία. Είναι σαν ατέλειωτος καημός Είναι σαν εγκατάλειψη Είναι σαν εσένα.

Γιώργος  Σεφέρης  (1900 - 1971) “Ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου. Aυτό το “μόνη μου έπρεπε” είναι κάτι, πώς να το πω, που με ατιμάζει.”   “Η αγάπη μου ξεπέρασε πια τα λόγια και έχω την εντύπωση πως, αν ήμουν αλλιώτικος θα μ’ αγαπούσες λιγότερο.” “Πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την κάνω-γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι το δικό μου-δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα. Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας άγνωστος δρόμος μπροστά μου.” “Μ’ έχεις κλείσει σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου ακούω τη φωνή σου χωρίς να μπορώ να διακρίνω τα λόγια σου. Τον τελευταίο καιρό έχεις χαθεί…Η τελευταία εβδομάδα ήταν άθλια. Βλέπεις, μόλις δεν είναι ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, τίποτε δε γίνεται.” “Αν έχω την τύχη να σου δώσω κάτι που να κρατήσεις μέσα σου από την αληθινή ζωή, αν μπορέσω να σε κάνω να νιώσεις ότι έχουμε ...

Τη μάνα μου εμένανε τη λέγαν Κλυταιμνήστρα μα τη φωνάζανε γριά, γριά Φραγκογιαννού. Από τις μοίρες έκλεβε τη μαύρη την κουβαρίστρα και μου κεντούσε αστεράκια τ' ουρανού. Τις νύχτες έριχνε ζαριές με ζάρια του θανάτου πάνω στο λίκνο του αγέννητου παιδιού το μπράτσο τρύπαγε βαθιά μ' αγκάθι τ' αθανάτου να βγάλει έξω το πικρό φαρμάκι του φιδιού. Το πρώτο σου αμάρτημα το έθαψα εντός μου μάνα εσύ δεν ήσουνα μητέρα κανενός μες στον καθρέφτη σου κοιτώ θολό το είδωλό μου και στον γκρεμό μου θα πεθαίνω πάντα ορφανός. Θ' ανάψω μόνος μου κραυγές, κραυγές πυγολαμπίδες μες στο σκοτάδι μια στιγμή να σε ξαναδώ. Στο παιδομάζωμα ποτέ, ποτέ σου δεν με είδες, μα εγώ κι απόψε μάνα μου για σένα τραγουδώ. Μουσική: Θανάσης Γκαϊφύλλιας Στίχοι: Δημήτρης Λέντζος Δίσκος: Μετρονόμος, τεύχος 51, Ιανουάριος - Μάρτιος 2014 Σχόλιο:  Πολλές φορές σκέφτομαι αν είναι προτιμότερο ν' αφήνω τα τραγούδια που μ' αρέσουν πολύ, ασχολίαστα, ...

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΩΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ     1. Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η                                                                                                                          Ο Κ.Π. Καβάφης (1863-1933), είναι ένας από πλέον γνωστούς Έλληνες ποιητές τόσο στην Ελλάδα όσο και στον έξω κόσμο, το δε ποιητικό του έργο [1] , αν και σχετικά μικρό σε έκταση,  είναι ένα έργο ιδιαίτερης συμπύκνωσης, καινοτόμο και ιδιάζον σε σημείο που ανάμεσα στους ειδήμονες να γίνεται λόγος  για καβαφικό κανόνα [2] και για καβαφικές σπουδές, εννοώντας έναν ιδιαίτερο τρόπο ποιητικής γραφής και μια τεράστια παραγωγή κειμένων φιλολογικής αλλά και φιλοσοφικής  ερμηνείας το...