Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_πατάτες με τη ρίγανη




Η Άνοιξη, εκτός όλων των άλλων που έχουμε πει παλιότερα, είναι η εποχή... της ρίγανης. 
Της ρίγανης της κανονικής, της άγριας... της αγριεμένης ρίγανης.
Επιμένω σ' αυτό το σημείο... για να την ξεχωρίσω από τις άλλες τις ρίγανες που μαζί με άλλα αρωματικά φυτά, φυτεμένα σε ροζ, φούξια και λαχανί γλαστράκια αποτελούν το απαραίτητο ντεκορ που κάθε εκπομπή μαγειρικής που ενδημεί στην ελληνική τηλεόραση, επιθυμεί να έχει,...έτσι που να εξασφαλίζεται ένας τόνος απλότητας και φυσικότητας, μια αύρα φρεσκάδας του χωριού, μπροστά από κάμερες και κάτω από προβολείς, πίσω από  καλώδια και επεξεργαστές ήχου, ανάμεσα σε ηχεία και  μικρόφωνα ....   κι όλα αυτά που κάνουν τω όντι στούντιο ένα στούντιο, και θελκτικό το προς πώλησιν εμπόρευμα, ήτοι την εκπομπή της μαγειρικής....
Απλώνει ο καλός τηλεοπτικός μάγειρας ...συγνώμη σεφ, ήθελα να πω... το χέρι του στο γλαστράκι με τη ρίγανη, το βασιλικό, το δυόσμο, τον μαϊντανό, κόβει με μια απαλή, χορευτική κίνηση ένα κλαδάκι, μας το δείχνει με χαμόγελο και νόημα που να υπογραμμίζει την ποιότητα της μαγειρικής του... και βάζει την τελευταία χαριτωμένη πινελιά, γαρνίροντας το πιάτο που θα "απογειώσει την γεύση σας"....
(μικρή παρένθεση εδώ : ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το λεκτικό σχήμα: γιατί να "απογειώσει" και να μην "προσγειώσει" τη γεύση μας;)
 
Βέβαια, παράλληλα με τα απλά, πανάρχαια αυτά φυτά - που κάποτε ήταν  τόσο οικεία στους ανθρώπους όσο το ξύλινο τραπέζι της κουζίνας με τις σανίδες που δεν εφάρμοζαν ακριβώς αλλά άφηναν ένα ελάχιστο άνοιγμα μεταξύ τους και το κατώφλι του σπιτιού τους που είχε φθαρεί από τα τόσα πόδια - φιγουράρουν άψογοι πάγκοι μαγειρικής, ανοιξείδωτα σκεύη, διάφορα γκουρμέ σκευάσματα, πανάκριβα σετ μαχαιριών... κι όλα αυτά που κάνουν το μαγείρεμα να μοιάζει με κάτι εξωφρενικό κι υπερ-ανθρώπινο, σαν μια υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ. 
Κι ενώ επαναλαμβάνονται τα υλικά μιας παράξενης συνταγής.... στο πλάι "τρέχουν" οι διαφημίσεις των καλών χορηγών και διαφημιζομένων εταιριών πώλησης ειδών σπιτιού, εξοπλισμού εστιατορίων, πώλησης ειδών  κήπου και φυτών εσωτερικού χώρου, καθώς και της πολυεθνικής αλυσίδας σούπερ μάρκετ που έχει αγοράσει τον καλό σεφ και του οποίου τα προϊόντα και τις συνταγές διαθέτει στα καταστήματά της....

Από αυτή λοιπόν την δυστυχισμένη ρίγανη εσωτερικού χώρου των στούντιο, ξεχωρίζω την αγριεμένη ρίγανη που φύεται  σε ένα χωράφι πιο κάτω από το σπίτι μου... εδώ και πολλά χρόνια... απ' όταν  ο γερο-Λευτέρης όταν ζούσε, ερχόταν τέτοια εποχή με το μουλάρι του, να την τρυγήσει και να επισκευάσει με τα χέρια του την ξερολιθιά που ήταν δίπλα της, και την τριγύριζε και την στήριζε, εκεί απ' ανέκαθεν....
Ναι, φύεται... έξω στον αέρα.. στο χώμα.... χωρίς να ρωτήσει κανέναν... εκεί από πάντα. Κανείς δεν την ποτίζει... κανείς δεν της τραβάει πλάνα... κανείς δεν την χρησιμοποιεί ως ντεκόρ για να πουλήσει κάτι...
Και τώρα την Άνοιξη,  ο άγριος θάμνος της, που δεν μπορούν πέντε άνθρωποι να τον αγκαλιάσουν, ξεχειλίζει από  άσπρα μικρά ανθάκια, βουίζει ολόκληρος από μέλισσες και φτερωτά και στη ρίζα του κρατάει τις σαύρες κι τ' άλλα τα μικρά πλάσματα της γης... και μυρίζει.. Θέ μου πώς μυρίζει!
Περήφανη κι αγριεμένη μου ρίγανη!!

Από αυτή την ρίγανη  πήγα κι εγώ σήμερα κι έκοψα μερικά κλαδιά. Τα έκανα ματσάκια και τα άφησα να ξεραίνονται. Ρίγανη για όλο το χρόνο....
Σκέφτηκα λοιπόν να δώσω κι εγώ μια συνταγή ανάλογη με το ήθος της, στους εκλεκτούς φίλους της ταπεινής σελίδας:

Πατάτες με τη ρίγανη
Υλικά : πατάτες, ρίγανη, αλάτι, πιπέρι, λάδι.
Εκτέλεση : Παίρνουμε τις πατάτες. Προτιμώ τις φρέσκιες, τις οποίες απλώς πλένω εξωτερικά και δεν τους αφαιρώ τα φλούδια. Γίνονται πιο νόστιμες! Σε διαφορετική περίπτωση τις καθαρίζουμε κανονικά και παραδοσιακά. Τις κόβω σε μεγάλα κομμάτια μακρόστενα, συνήθως στα 4.
Τις βάζω στο ταψάκι, τους ρίχνω αλάτι, πιπέρι και τρίβω την φρέσκια ρίγανη που μοσχοβολάει από την αγριάδα της, βάζω και κανα-δυό κλαδάκια ολόκληρα σταυρωτά... Τα ανακατεύω με τα χέρια να πάνε παντού.
Ρίχνω ένα κρασοπότηρο λάδι, ένα ποτήρι νερό και τις βάζω στο φούρνο για 45 λεπτά στους 180ο βαθμούς. Όταν πάρουν χρώμα και τρυπιούνται με το πιρούνι είναι έτοιμο το φαγητό.
Συνοδεύεται με κρασί (εμείς έχουμε κόκκινο) και ντοματοσαλάτα.

Τόσο απλά. Πατάτες με τη ρίγανη. 
Γιατί τι θα ήταν οι πατάτες χωρίς τη ρίγανη;
Τι θα ήταν η ρίγανη χωρίς την Άνοιξη;
Τι θα ήταν η Άνοιξη χωρίς την ξερολιθιά και την ανάμνηση του γέρο-Λευτέρη, που την επισκεύαζε με  εκείνα τ' άγρια τρυφερά χέρια του;








Σχόλια

  1. Ανώνυμος19/5/15, 7:59 π.μ.

    Ε λοιπόν είστε...είστε. .ανελέητη στην εξέχουσα νεα ταση πραγμάτων.
    Παραδοσιακές πατάτες στο φούρνο!
    Ευχαριστούμε για την συνταγή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σας ευχαριστώ!
      Ε... ναι, να λέμε και κάτι πρακτικό.. όχι μόνο ποιήσεις και φιλοσοφίες....

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος19/5/15, 10:19 π.μ.

    ευχαριστουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος19/5/15, 4:33 μ.μ.

    Τί θέλετε να πείτε κ. Ελένη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως όχι ότι είμαι καλή νοικοκυρά και μαγείρισσα.
      Αν και αυτοί οι τίτλοι δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητοι... αλλά δυστυχώς για μένα και τους συνοικούντες μετ' εμού, δεν είμαι.

      Το παρόν "τεχνούργημα" (ή μήπως "τερατούργημα";) θα μπορούσε ίσως να διαβαστεί με πολλούς τρόπους....
      Ο ένας απ' αυτούς θα ήταν για να περιγράψει τον Ευχαριστιακό άνθρωπο (γέρο -Λευτέρη).
      Ο άλλος για να αντιπαραβάλει τον σύγχρονο καταναλωτικό τρόπο ζωής με τον απλό φυσικό, που έχουμε ξεχάσει. .
      Ένας άλλος θα μπορούσε να ήταν μια συνολική μεταφορά.... η ρίγανη ως πνευματική δημιουργία και οι τόποι της, ο ωραίος καιρός της Άνοιξης, οι προϋποθέσεις της και οι παραμορφώσεις της, η σχέση με το σώμα και η σύνδεση όλων με όλα.
      Ο άλλος ως μια απλή συνταγή αγανακτισμένης νοικοκυράς.
      Κι ένας άλλος ως μια προσωπική μου ιστορία.

      Ευχαριστώ από καρδιάς...

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος19/5/15, 5:10 μ.μ.

    Tις έφτιαξα σήμερα. Βέβαια πρόσθεσα και σκόρδο και μουστάρδα και πιπέρι καγιέν και κολοκυθάκια
    εκτός από το λάδι, το αλατοπίπερο και τη ρίγανη.Κοινώς το χάιδεψα πολύ το φαγητό. Εννοείται ότι βγήκε καλό λίαν. Ευχαριστώ για την ιδέα του ψησίματος της πατάτας με τη φλούδα. Κάνει τη διαφορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα εσύ αγαπητέ μου... ελάμπρυνες το φτωχό μου φαγητό!
      Πάω τώρα εδώ παρακάτω, σε μια αγριοκληματαριά να κόψε τρυφερά αμπελόφυλλα για ανοιξιάτικους ντολμάδες συνοδεία γιαουρτιού...
      άλλο φαγητό αυτό... να φας, να ευφρανθείς και να ευχαριστήσεις...

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος19/5/15, 7:45 μ.μ.

    Ωραία η συνταγή!Της πρόσθεσα κι ένα κοτόπουλο κι έγινε μούρλια!!!Απογειώθηκε!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό μάλιστα! να το δεχθώ... μόνο απογειώθηκε; Εδώ μιλάμε για ανάληψη στον 7ο ουρανό της γεύσης, παπα-Κώστα μου...
      Να' σαι καλά...

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος19/5/15, 7:52 μ.μ.

    περιμένουμε συνταγή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ! κάποια πράγματα δεν γράφονται... πρέπει να κάτσεις μαζί με μια παλιά νοικοκυρά, να πιάσεις με το χέρι σου τη γέμιση να καταλάβεις την ποσότητα, να δεις πώς διπλώνεται το φυλλαράκι, πώς "χτίζεται" η στρώση, να καταλάβεις πόσο ζουμί χρειάζεται...
      Είναι όπως εκείνο το "όσο αλεύρι σηκώσει"... τι φόβητρο κι αυτό! Τι σημαίνει "σηκώσει";
      Κάποια πράγματα απλώς γίνονται....και έτσι εγγράφονται.

      Διαγραφή
  7. Ανώνυμος22/5/15, 1:17 μ.μ.

    Εμένα μου αρέσει ο τίτλος. όχι πατάτες με ρίγανη, αλλά πατάτες με τη ρίγανη. Κάνει τη ρίγανη αναπόσπαστο και απόλυτα αναγκαίο κομμάτι του φαγητού. δεν είναι απλώς ένα πασπάλισμα. Είναι Η ρίγανη.

    Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πράγμα.
      Το άρθρο δεν είναι τυχαίο μέρος του λόγου στην ελληνική γλώσσα. Δεν υπήρχε βέβαια από πάντα (π.χ. Ομηρικά έπη) αλλά και τίποτα δεν ήταν ριγμένο έτσι στη τύχη.
      Είναι ορισμός και διάκριση. Κύρια συστατικά της ελληνικής σκέψης.
      Ευχαριστώ!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,