Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_μοιρολόι με γυρίσματα









H δυνατότητα ενός γνήσιου σπαραγμού
είναι, ίσως, το μόνο δικαίωμα που δεν 
κατοχυρώνεται στον άνθρωπο, πιά... 
προέχει η αξιοπρέπεια....

Σχόλια

  1. Ανώνυμος22/5/15, 1:41 μ.μ.

    Ο σπαραγμός μετά. Όχι πριν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείτε ότι ο σπαραγμός πρέπει να έρθει μετά την αξιοπρέπεια;
      Ότι πρωτεύει να διασφαλιστεί η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, για να μπορεί μετά να σπαράζει;
      Κάπως έτσι καταλαβαίνω την παρατήρησή σας.
      Πολύ ενδιαφέρον!
      Θα με βάλετε σε μεγάλες σκέψεις και πειρασμούς.
      Ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος22/5/15, 5:34 μ.μ.

    Καμία πρόθεση να σας πειράξω κ.Ραβάνη.
    Εννοώ μετά το θάνατο ας έρχεται ο σπαραγμός.
    Οχι σπαραγμός πριν ολοκληρωθεί ο θάνατος του άλλου.
    Για τον προσωπικό μας θάνατο όμως κατ' εμέ, επιβάλλεται
    ο σπαραγμός προ του δικού μας θανάτου.
    Την αξιοπρέπεια όπως την καταλαβαίνει ο κόσμος
    προσωπικά, την έχω "γραμμένη".
    Αυτό,κάποιοι μου το καταλογίζουν
    ως φοβερό μειονέκτημα. Ευτυχώς μου είναι αδιάφορο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tώρα σας εννόησα!
      Συμφωνώ απολύτως, διατηρώντας μια επιφύλαξη στο θέμα του προσωπικού θανάτου. Ας μη μπω σε λεπτομέρειες....
      Σκέφτηκα πάνω στο θέμα του σπαραγμού σε σχέση με το "ιερό" που κουβέντιαζα σε προηγούμενη ανάρτηση. Και βρήκα ότι το απωλεσθέν "ιερό" για τον σύγχρονο άνθρωπο, δεν είναι το εξωτερικό - θεϊκό αντικείμενο, αλλά η δυνατότητά του να έρχεται σε επαφή με τον εντός του ψυχικό σπαραγμό... μια μόνωση, μια φενάκη του πολιτισμού των αξιών και της κοινωνικής σύμβασης (αξιοπρέπειας).

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος22/5/15, 10:02 μ.μ.

    Πώς ορίζεται η αξιοπρέπεια;

    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα παπα-Κώστα!
      Δεν θέλω κι ούτε μπορώ να δώσω έναν ορισμό του τύπου : αξιοπρέπεια είναι....
      Διαπιστώσεις θα κάνω μόνο...
      Δεν μιλάμε για την "αξιοπρέπεια" της φτώχειας... την περηφάνια των φτωχων ανθρώπων...
      Εγώ εννοώ δύο πράγματα :
      Το ένα είναι μια μεγάλη συζήτηση που δειλά δειλά γίνεται στους ακαδημαϊκούς κύκλους ως μια προσπάθεια να ανασχεθεί ο ξεπεσμός και η εμπορευματοποίηση του ανθρώπου... Μπροστά σ' αυτήν την λαίλαπα, πολλοί άνθρωποι που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα των θετικών επιστημών, κυρίως από τις λεγόμενες ανθρωπιστικές, προσπαθούν να αντιδράσουν με μια "επιστροφή στις αξίες" (ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ανεξικακία, εθελοντική προσφορά κλπ.)
      Να στήσουν δηλαδή δίπλα στον homo economicus έναν άνθρωπο των αξιών (αξιοπρεπή).
      Στέλνουν δηλαδή έτσι ένα διπλό μήνυμα, αφ' ενός : μη προχωράτε στην πλήρη εξαχρείωση του ανθρώπου και αφ' ετέρου : το νόημα της ζωής είναι κάτι παραπάνω από την οικονομία.
      Καλά είναι όλα αυτά..... Στο κέντρο επαναφέρουν τον άνθρωπο και μόνον αυτό.
      Στην προοπτική αυτή δεν εμπλέκουν καθόλου τον Θεό. Ο άνθρωπος από μόνος του θα καθορίσει τις αξίες του, έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του.
      Εδώ χωράει πολλή συζήτηση....

      Το άλλο που έχω να επισημάνω είναι ότι στις επόμενες δεκαετίες, έχω την αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι κουρελιασμένοι, μέσα από μεγάλες θλίψεις και ελλείψεις θα αναζητήσουν νόημα και ελπίδα στη ζωή τους. Γι' αυτούς τους πολύ πονεμένους ανθρώπους, τους διάτρητους, τους κατεστραμμένους ψυχικά, σωματικά και υλικά κανένα τέτοιο "πανωφόρι" δεν θα είναι αρκετό.
      Αυτοί οι άνθρωποι θα φέρνουν μόνο την συντριβή και τον σπαραγμό τους, αυτοί δεν θα είναι αξιοπρεπείς, θα είναι το υλικό της Χάριτος του Χριστού και θα μπορούν, επειδή ακριβώς ξέρουν ότι δεν μπορούν οι ίδιοι, να ζητήσουν το έλεος και να ζήσουν με τον μόνο τρόπο που τους απομένει : όχι με αξιοπρέπεια, αλλά με Ευχαριστία... και αυτή θα τους ανορθώσει. Όσοι ασκούν ποιμαντικό έργο και όσοι μπορούν ας είναι έτοιμοι γι' αυτούς.
      Δεν ξέρω...

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος23/5/15, 11:18 π.μ.

      Η οποιαδήποτε κουβέντα γίνεται στους ακαδημαϊκούς κύκλους θα μείνει κουβέντα.Οι λεγόμενοι διανοούμενοι,εδώ και δεκαετίες,έχουν γυρίσει τη πλάτη στο λαό,κοιτώντας αφ'υψηλού.Ζουν σε παράλληλη πραγματικότητα.Δεν πείθουν,δεν συγκινούν.Το ίδιο ισχύει και με τους "ακαδημαϊκούς" θεολόγους.
      Στο δεύτερο κομμάτι τώρα,ο κουρελιασμένος άνθρωπος δεν είναι τόσο εύκολο,όσο νομίζουμε ,να στραφεί στο Θείο.Πρώτη του μέριμνα είναι η επιβίωση.Το λέω αυτό γιατί τώρα μπαίνουμε στη πραγματική κρίση η οποία δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει.Και καλά είναι όλα αυτά περί κρίσης αξιών κλπ αλλά όταν δεν έχεις να δώσεις τα απαραίτητα στην οικογένειά σου τα ακούς βερεσέ.
      Και για να επιστρέψω στο θέμα της ανάρτησης,γιατί σπαραγμός και αξιοπρέπεια δεν πάνε μαζί;
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
    3. Το πιο δύσκολο, παπα-Κώστα, στις μέρες μας είναι να μείνουμε "ανοιχτοί"...
      Σύμπτωμα μιας μεγάλης στροφής που γίνεται στον μέσο άνθρωπο είναι η εύκολη κατηγοριοποίηση, η κατάταξη, αυτός είναι έτσι... αυτό είναι αλλιώς, κάτι που επιτείνεται από την βιαστική εποχή μας.
      Μέσα σ' ένα κόσμο πολυπλοκο και συνεχώς μεταβαλλόμενο μια τέτοια αντίδραση είναι μια φυσική άμυνα και την κατανοώ, ως αντίδραση του φυσικού ανθρώπου, ως αποκατάσταση της αυτάρκειάς του και ως αυτοδικαίωση.
      Κατηγοριοποιώντας αποκτούμε ακλόνητες βεβαιότητες, φτιάχνουμε στα μέτρα μας τα πράγματα, στην ουσία δεν αφήνουμε περιθώριο να προστεθεί κάτι από κάποιον άλλο.
      Πάντως ας γνωρίζουμε ότι αυτά που φτιάχνουμε δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Και πως για να αντιληφθείς την πραγματικότητα πρέπει να δεις το φαινόμενο να ξετυλίγεται μπροστά σου, να του αφήσεις χώρο. Πώς όμως θα του αφήσεις χώρο εάν είσαι τελείως τσιμεντένιος και συμπαγής, εάν δεν έχεις υποστεί την βάσανο της διάτρησης του εαυτού σου για να εισχωρήσει η Αλήθεια και ο Κόσμος;
      Κι αυτή είναι η υπαρξιακή διάσταση του Εγωισμού και της Φιλαυτίας που τόσο πολύ καταδικάζεται από την Εκκλησία κι όμως ενδημεί κυρίως στους κύκλους της.
      Μπορούμε να το κάνουμε;
      Σήμερα το περιεχόμενο της πίστης μας στο Χριστό βρίσκεται εδώ.
      Εάν πράγματι πιστεύουμε ότι Αυτός το έκανε πρώτος για να προσλάβει την ανθρώπινη φύση καθιστώντας έτσι "διάτρητη" την θεϊκή του ουσία, σπάζοντας και καταργώντας τα "στεγανά" του κόσμου, αποκαθιστώντας στο Πρόσωπό Του την ενότητα Θεού και Ανθρώπου, τότε ίσως και εμείς να έχουμε μια ελπίδα.
      Τίποτα δεν είναι μόνο κουβέντα... οι "ακαδημαϊκοί" είναι άνθρωποι που δρουν, αλληλεπιδρούν με τους άλλους και σκέφτονται όπως όλοι. Λιγότερο ή περισσότερο αυτάρκεις... όπως εξάλλου είναι όλοι....
      Όλοι... εκτός από τους κουρελιάρηδες.



      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος23/5/15, 12:48 μ.μ.

      Μα δεν την έκανα εγώ την κατηγοριοποίηση.Ούτε ο λαός,που στο κάτω κάτω δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο.Μόνοι τους έφτιαξαν την κάστα τους.Δεν μίλησα εγώ κάποτε για νοικοκυρές και χωρικούς που θέλουν να έχουν άποψη γα την ιστορία.Δεν τακίμιασα κάποτε με τη Χούντα.Δεν πούλησα εθνομηδενισμό για να έχω απολαβές.Αυτά τα περί του ανθρώπου στο επίκεντρα να τα έλεγαν την εποχή της ευδαιμονίας.Τώρα δεν έχει νόημα.Είναι αργά.
      όταν κάποιος δεν έχει ψωμί να φάει δεν μπορείς να του μιλήσεις για Θεό.Αυτός που θα του δώσει ψωμί είναι ο Θεός του.
      Τον οποιοδήποτε είμαι έτοιμος να ακούσω.Σε βαθμό που με παρεξηγούν κιόλας.Αλλά δεν θέλω μόνο λόγια.Δεν αρκούν.Χρειάζεται κι άλλα πράγματα πια.
      Θυμάμαι κάποτε,στη Μητρόπολη που ήμουν,ήρθε ένας δεσπότης και έλεγε στο κήρυγμα ότι η κρίση θα μας κάνει και καλό,θα ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο,θα ζούμε πιο απλά κλπ.Ο ίδιος όμως έμενε στο ακριβότερο ξενοδοχείο της πόλης.
      Δες τους μεγάλους Στρατηγούς της ιστορίας.Έκαναν σχέδια για την κατάκτηση του κόσμου αλλά στις εκστρατείες έτρωγαν με την ίδια καραβάνα που έτρωγαν οι στρατιώτες.
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
    5. Έτσι είμαστε... όπως τα λες, αν και ο καθένας το αρνείται για τον εαυτό του - ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ
      Αυτόν όμως δεν τον νοιάζει....
      Και γίνεται ο καθένας και όλοι μας Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,