Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_η αγία ανωνυμία


Όσο ο κόσμος, βράζοντας στο ζουμί του, οδεύει προς μια χυλώδη σούπα, τόσο θα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να αποζητούμε την επωνυμία σε κάθε τι.
Για το λόγο αυτό οι μεγάλες (διάβαζε  τραστ) εταιρείες φροντίζουν να κατοχυρώνουν νομικά την επωνυμία τους, το λογότυπο και το διαφημιστικό τους σήμα στα διάφορα Επιμελητήρια (που δεν ξέρω πώς ακριβώς τα λένε)...
Η λογική λέει στις εταιρείες,  ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να προστατευθούν από την ομογενοποίηση που οι ίδιες επέβαλαν δια της ομοιομορφίας, στην οποία καθυπέταξαν - τι λέω; εξαφάνισαν καταπίνοντας - κάθε τι το διάφορο, το ιδιαίτερο, το χειροποίητο...
Καθυπόταξη στην καθυπόταξη, το προσωπικό κριτήριο των καταναλωτών αμβλύνεται και δημιουργείται, έτσι, η ανάγκη για την εισαγωγή ενός αυτοματισμού που να βεβαιώνει το πράγμα στην αξία ή στην απαξία του.... ασφαλώς εντός μιας σιδηράς βιομηχανικής πειθαρχίας.

Αλλά και ο καθ' εις την σήμερον ημέρα, πασχίζει να γίνει ένας επώνυμος άνθρωπος. Το πάθος αυτό μπορούμε να το δούμε, να ξεδιπλώνεται σε μια κλίμακα έντασης, που μπορεί να μας προκαλέσει από ελαφρύ μειδίαμα για τα πλήθη αυτών (στάρλετς, πολιτικών, ειδημόνων, δημοσιογράφων, σχολιαστών και λοιπών)  που συνωστίζονται για μια στιγμή -ή και περισσότερες, ακόμα καλύτερα-  δημοσιότητας μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, έως απέχθεια όταν με την μορφή γενειοφόρου τραγουδίστριας τινός, επιβραβεύεται.
Πλην όμως και εμείς ως άνθρωποι που ζούμε σε αυτή την δεδομένη κατάσταση, επιθυμούμε να γνωρίζουμε ποιός είναι ποιός...
Ποιός γράφει; Ποιός ομιλεί;
Ένας λόγος είναι για να αποφύγουμε την αυθαιρεσία... δηλ. ο καθένας να γράφει και να λέει ό,τι θέλει.... πλην όμως μάλλον πως τελικά αυτό (το ενυπόγραφο) δεν την αποτρέπει, και μάλλον πως εκβάλλει στην πρώτη περίπτωση που ανέφερα πιο πάνω....δηλ. με κάποιον τρόπο, αυθαιρετώντας ή όχι, λέγοντας και γράφοντας αρλούμπες - δεν έχει καμία σημασία-  να αποκτήσει ο καθ' εις την περιλάλητη... επωνυμία.
Ένας άλλος λόγος είναι για να προστατευθούμε από την πλάνη.... μιας και ο λόγος διαθέτει εγγενώς αυτό το στοιχείο: Να δημιουργεί πλάνες... Στην περίπτωση αυτή καλό θα ήταν να μην διαβάζουμε τίποτα... είναι πιο ασφαλές. 
Ένας άλλος λόγος είναι η ανάγκη μας για ορθολογικότητα. Να ξέρουμε δηλαδή το αίτιο πίσω από το αποτέλεσμα. 
Αν για κάθε κείμενο υπάρχει τουλάχιστον ένας συγγραφέας, τότε γνωρίζοντας ποιός είναι ο συγγραφέας μπορούμε να τοποθετηθούμε καλύτερα απέναντι στο κείμενο, να το εξηγήσουμε, να το αφοπλίσουμε ή να το οικειοποιηθούμε.
Λογικό δεν είναι;
Μόνο που τα κείμενα -και ιδίως αυτά που δεν είναι πληροφοριακά αλλά κάτι περισσότερο- δεν επιθυμούν να "παίζουν" αυτόν τον ρόλο, διότι αυτός είναι ο ρόλος των βιογραφικών και διότι από τα κείμενα δεν μπορούμε να οδηγηθούμε στα υποκείμενα, καθ' ότι (τα τελευταία) πάντα θα μας διαφεύγουν, ακόμα κι αν ξέρουμε όνομα, επώνυμο, οδό και αριθμό...
Υπάρχει όμως και ένας ακόμα σοβαρότερος.
Εγκαθιστώντας μια σχέση αιτίου - αποτέλεσματος και στα κείμενα, όχι μόνο εξαπλώνουμε αλλά και δίνουμε προβάδισμα  στην ψευδο-"επιστημονική" σκέψη, προσχωρούμε σ' έναν επιφανειακό τρόπο του αναλύειν και του ερευνάν, που ως μόνες ενδείξεις έχει το 0 και το 1, το σωστό και το λάθος, το "δικό" μας και το "άλλο", την διάκριση και την κατάταξη, το άσπρο και το μαύρο, εν τέλει την ακινητοποίηση  ... με κίνδυνο να καταστρέψουμε την Ελευθερία ... την ελευθερία την δική μας να αγγίξουμε δίχως προφυλάξεις το κείμενο, την ελευθερία του κειμένου να σταθεί γυμνό μπροστά μας και την ελευθερία του συγγραφέα να μην υποτάσσεται στην αιτιοκρατία που επιβάλλει το όνομα , η ταυτότητα, ο ρόλος του και προπαντός το κοινό του. Εκτός βέβαια, και αν προσδοκεί κάποιο τυχόν όφελος, οικονομικό ή άλλο τι. 

Αν όμως δεν προσδοκάς τίποτα... αν ξέρεις ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι κάποιες ατελείς δοκιμές  και όχι να προσφέρεις απαντήσεις, σωτηρίες ή αίωνιες αλήθειες, τότε μπορείς να ζεις στην αγία ανωνυμία...   
Δύσκολο να βρω υποστηρικτές σε κάτι που απαιτεί τόση αντιορθολογική εμπιστοσύνη, κάτι τόσο α-νόητα έντιμο!

 


Σχόλια

  1. Ανώνυμος29/5/15, 6:15 μ.μ.

    Ειδικά στο διαδίκτυο οι μάσκες των ανωνύμων πρακτόρων της σκέψης, αμέτρητες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
    τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
    αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
    αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

    (αποσπ. Ιθάκη, Κ.Π.Καβάφης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος29/5/15, 11:29 μ.μ.

      Ωραίες ποιητικές λέξεις.

      Διαγραφή
    2. Για τον σκληρό πυρήνα της πραγματικότητας, τον απολύτως διαβεβαιωτικό και κεκυρωμένο, μπορούμε πάντα να ενημερώνομαστε από τις ανακοινώσεις του κέντρου ερευνών CERN και της Silicon Valley.

      Στην καθημερινή ζωή που εμείς ζούμε... ακόμα και αυτές οι ίδιες οι πράξεις εμφορούνται από νόημα. Όποιες κι αν είναι αυτές. Δίχως τη νοηματοδότηση ακόμα και των πράξεων, ακόμα και των ρούχων που φοράμε, ακόμα και του χαδιού που δίνουμε ή δεν δίνουμε, ακόμα και της βόλτας που πάμε ή δεν πάμε, της βοήθειας που προσφέρουμε ή δεν προσφέρουμε, οι πράξεις μας θα ήταν ασυνάρτητες, ακατάληπτες και ουσιαστικώς ανύπαρκτες.
      Αναρωτιέμαι λοιπόν: Εάν οι πράξεις για να υπάρξουν παραπέμπουν στο νόημα, γιατί όχι ο έναρθρος λόγος;
      Γιατί όχι ο γραπτός; Πολύ δε περισσότερο οι "ωραίες ποιητικές λέξεις";

      Διαγραφή
  3. Για τον φίλο που ζητά να μην δημοσιεύσω το σχόλιο.
    Ασφαλώς δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να λέμε ή να γράφουμε το όνομά μας ή να προσφωνούμε κάποιον με το όνομά του.
    Αναφέρομαι στις περιπτώσεις εκείνες που μας χρειάζεται το όνομα ως προϋπόθεση / δικλείδα ασφαλείας για να δεχθούμε ή να απορρίψουμε κάτι.
    Υποστηρίζω ότι το κριτήριο της αλήθειας, της εγκυρότητας, της αξίας ή όχι ενός κειμένου βρίσκεται εντός αυτού του ιδίου και όχι σε εξωτερικούς προς αυτό παράγοντες ακόμα κι αυτός ο εξωτερικός παράγων είναι ο δημιουργός του κειμένου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λέει πολύ ωραία ο Ελ Γκαζαλί:όταν ένας άνθρωπος ελευθερώνεται από τον κίνδυνο ενός άγριου λιονταριού με τη βοήθεια κάποιου άλλου ανθρώπου,δε ρωτά αν αυτός ο άλλος είναι άσημος ή διάσημος.Τότε λοιπόν γιατί οι άνθρωποι ζητούν γνώση απ'τους διάσημους;
    Νομίζω ότι συνοψίζει αυτό που θες να πεις.Αν το κατάλαβα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καλησπέρα παπα-Κώστα,
    ναι, θα μπορούσες να το πεις κι έτσι,
    τα προβλήματα αυτά είναι και καινούργια και παλιά... δεν ξέρουμε πώς να σταθούμε απέναντι στον κόσμο, δεν ξέρουμε πώς να συνδεθούμε μ' αυτόν και μεταξύ μας... μια συνολική σύγχυση και απεγνωσμένες προσπάθειες για νόημα και για σχέσεις προσώπων....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σε αυτό θα μπορούσα να προσθέσω και μια ευθυνοφοβία.Αν ξέρεις ποιος γράφει μπορείς πιο εύκολα να δεχθείς ή να απορρίψεις το κείμενο,γνωρίζοντας που στέκεται ο συγγραφέας(πολιτικά,ιδεολογικά,θρησκευτικά).Αλλιώς πρέπει εσύ να πάρεις την ευθύνη για να ξεδιαλύνεις αν αυτό που διαβάζεις είναι ωφέλιμο ή όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ακριβως αυτο ηθελα να πω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αρχίζω και τα πιάνω τα νοήματα...χεχεχε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μου άρεσε το ''αγία ανωνυμία'' γιατί θαρρώ πως το blogging είναι η έκφραση της σύγχρονης Τέχνης και της νέμεσης των καιρών της πληροφορικής, από εκείνες τις κολασμένες ψυχές που πασχίζουν να απεικονίσουν το Μήνυμα του ανθρώπου στο σήμερα. Όταν το κάνουν επώνυμα δυσκολεύονται να εκφραστούν χαοτικά, όπως οφείλουν στις αγχιβασίην διαδρομές τους. Ανώνυμα πάλι κουβαλάνε το βάρος του Ξένου. Δεν υπάρχει σαφής και ιδανικός τρόπος. Και μάλλον δε χρειάζεται, όταν ζητούμενο δεν είναι οι προβολείς της προβολής, αλλά η σιωπηλή μέθεξη των εννοιών πίσω από τα κείμενα που γίνεται με ευλάβεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

    Νομίζω ότι ο κόσμος του διαδικτύου είναι μια "αναπαράσταση" του κόσμου μας και όχι ένας άλλος παράλληλος. Τα ίδια προβλήματα, που είναι τελικά προβλήματα εξόδου από το εγώ, για την υπαρξιακή συνάντηση με ένα εσύ, παριστώνται στην πιο σπαρακτική έκφρασή τους στο διαδίκτυο.

    Και ιδού που μέσα από τον κόσμο της ρηχής, αλλοπρόσαλλης και χύδην πληροφορίας ξεπροβάλλει το πραγματικό μας πρόβλημα, που είναι πάντα : όχι το κλείσιμο - απέναντι σε έναν αντι-κείμενο και εχθρικό κόσμο- αλλά η υπέρβαση.
    Ως άτομα, χωρισμένα στο χώρο και στο χρόνο, φοβόμαστε να την κάνουμε, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του τραυματισμού και της ματαίωσης... ως πρόσωπα όμως, στην εν Χριστώ αυθεντικότητα και ελευθερία μας, μπορούμε να την κατ-ορθώνουμε.
    Τα κείμενα μας παρέχουν έναν τέτοιο, μεθεκτικό, τρόπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος30/5/15, 3:57 μ.μ.

    Ο ΚΟΥΡΚΟΥΒΕΛΟΣ ΣΩΣΤΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος31/5/15, 2:57 μ.μ.

    Το καλύτερο παιδί της φιλοσόφου παρέας ο ΚΟΥΡΚΟΥΒΕΛΟΣ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγχωρέστε με αλλά δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο με αυτό το όνομα.
      Κι ούτε μπορώ να γνωρίζω τι ήθελε να μας πει ο προηγούμενος Ανώνυμος σχολιαστής.
      Επειδή ούτε τηλεόραση βλέπω, δεν γνωρίζω εάν το όνομα αυτό είναι κάποιο της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας.
      Ούτε μπορώ να εικάσω κάτι... οπότε απλώς δημοσιεύω την άποψη του σχολιαστή, επειδή πιθανόν γι' αυτόν να έχει κάποιο νόημα, το οποίο εμένα μου διαφεύγει.


      Διαγραφή
  13. Ανώνυμος31/5/15, 3:29 μ.μ.

    Α ναι; δεν ξέρετε τον κ. Κουρκούβελο; περίεργο! Μου φάνηκε ότι διάβασα σχόλιά σας στη σελίδα τους κ. Ραβάνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορείτε να γίνετε πιο σαφής και συγκεκριμένος;
      Γιατί δεν θυμάμαι να έχω σχολιάσει ποτέ κάτι σε σελίδα κάποιου ανθρώπου με αυτό το όνομα.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,