_μια συνάντηση με το δάσκαλο των δεκατεσσάρων παιδιών, στο Καλέντζι

 

Ίσως να παρασύρθηκα από τις αριθμητικές αναφορές (στο τίτλο και στο σώμα) του ποιήματος Τα δεκατέσσερα παιδιά του Ν. Βρεττάκου, κι έπιασα και μέτρησα πόσες φορές κάνει αναφορά ο ποιητής στα χέρια... Είναι, το λοιπόν,  πάνω από δέκα. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι είναι ένα ποίημα γραμμένο για τα χέρια....

Μετά έπιασα και το δίπλωσα στα δύο,  γιατί μου φάνηκε σα να ήταν συνημμένο πίσω από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του '40 ή του '50, πιασμένο με ένα σκουριασμένο συνδετήρα, έτσι που να νιώθεις ότι αν προσπαθήσεις να τραβήξεις τον συνδετήρα θα προκληθεί ανεπανόρθωτη ζημιά και στα δύο χαρτιά.

Το έβαλα στην τσέπη μου και βγήκα έξω...  μέσα στους λασπωμένους δρόμους ενός, δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, ορεινού χωριού του παρελθόντος μας, στο Καλέντζι.

Ο δάσκαλος προχωρούσε μπροστά...λίγα βήματα.

Δεν ήξερα πώς να τον βγάλω απ' εκεί που κατά τύχη βρέθηκε και τον ακολουθούσα.

Ψιχαλίζει ασταμάτητα  κι είναι όλα θαμπά και γκρίζα οι πόρτες, τα παράθυρα , τα χωράφια, και κλειστά.

Τα σπίτια των μαθητών του, χωμάτινα εδώ κι εκεί.... ώσπου να φτάσουμε στο δικό του,  μικρό δωμάτιο, εκεί πάνω στο ύψωμα, εκεί που μένει μόνος του, διορισμένος στην ακροτελεύτια, σαν αλεξικέραυνο μοναξιά του.

Θυμόταν πως η αγκάλη του ήταν μισή...

Εκείνος θα έμπαινε μέσα και θα έκλεινε.

Ίσως να μη με πρόσεχε... εγώ όμως θα πρόσεχα τα χέρια του....

Αυτά τα χέρια που ζητούσανε κάτι να κάνουν, κάπως να εργαστούν για ένα σκοπό, που να δικαιώνει εκείνο το «...Ἐν ἀρχῇ ἦν ἡ ἀγάπη...»  κι ας έκαναν λάθος...

Ας βρίσκονταν εκτεθειμένα στο Υπουργείο της Παιδείας και των Θρησκευμάτων, ας μην έβγαζαν όλη την ύλη, ας μην είχαν συμπληρώσει σωστά τα φύλλα αξιολόγησης και τα ερωτηματολόγια, ας μην ακολουθούσαν τις διδακτικές μεθόδους και το Αναλυτικό Πρόγραμμα σπουδών και όλα αυτά τα μοντέρνα πράγματα.... αντικειμενικότητα, εγκυρότητα, δειγματοληψία, μοντέλα, ποιοτικές έρευνες, στοχοθετικά και σκοποθετικά πλαίσια, δεξιότητες, διακρίσεις, έννοιες κατατάξεις...και  ακρωτηριασμοί.. χιλιάδες επαναλαμβανόμενοι, επίσημοι και ανεπίσημοι ακρωτηριασμοί.....

....και το κρύο χειρότερο από εκείνο στο Καλέντζι... και ξυλιασμένα μυαλά και υπάρξεις κατσιασμένες μέσα στην πολυτέλειά τους. Κι οι άνθρωποι ανύπαρκτοι μέσα στην παντοδυναμία και την ασφάλειά τους και ο Χριστός μόνος του μέσα στο κάδρο του...

Τα χέρια του....

 ..... που μέτραγαν τους μαθητές έναν έναν, που κόβανε στα μέτρα του καθενός τα μποτάκια και την ευτυχία, που αναμετριόντουσαν με την αμηχανία και τ' αδιέξοδο και εκεί πάνω στην αναμέτρησή τους, πάνω στην πάλη τους με την γνώση και την αγνωσία, εκεί πάνω στην ανημπόρια και την πτώση τους, υψώνονταν κι άφηναν χώρο στο Χριστό, γλυκύς, απαλός, μεριστός να πράξει Εκείνος, ..τα  μποτάκια και τα πουκάμισα,  τα πολλά ορθογραφικά λάθη και Έλεος, Έλεος...

Κάποια στιγμή θα τίναζε τη βροχή, θα γύριζε και θα μ' έβλεπε ξαφνιασμένος....

Τότε θα έβγαζα από τη τσέπη μου το ποίημα και θα του το έδινα.

Πάρτε αυτό το ποίημα, θα του έλεγα, γράφτηκε για τα χέρια σας ... για τ' ανάξια, τ' ανοιχτά χέρια σας, που ψάχνουν... και μετρούν και ψάχνουν....να βρουν τρόπους και  δεν φοβούνται....

Πάρτε αυτό το ποίημα, θα του έλεγα, γιατί η αγάπη περνά μέσα από τα διάτρητα χέρια.

Πάρτε αυτό το ποίημα, Κύριε, είναι δικό σας, γιατί, ξέρετε, εμείς σήμερα δεν παραδέρνουμε σε αμηχανία... δεν κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε δύσκολη θέση... ξέρουμε ακριβώς τι να πούμε στα παιδιά και το κυριότερο δεν έχουμε πιά, χέρια.