Στη γιορτή της μητέρας μού χάριζες τα παιδικά σου δώρα...
Τα έχω φυλαγμένα σ'ένα μικρό κουτί ....
Ζωγραφιές από το νηπιαγωγείο
λίγες κάρτες με τα γράμματά σου
μια χειροποίητη καρφίτσα από χάντρες,
ένα κουνελάκι από ζυμάρι,
δύο ξεραμένα τριαντάφυλλα πιασμένα με ροζ κορδέλα.
Κι απόψε που ήθελες να σε πάρω αγκαλιά
Κάτσε δίπλα μου μέχρι να κοιμηθώ
Κι ετούτο το σημερινό
Μάνα μου κουράστηκα να πονάω, που είπες
Αυτά τα δώρα που μου χάρισες, αγάπη μου,
μικρή τ'ανθρώπου η αγκαλιά,
φτωχά του πόνου λόγια,
δεν έχω τόπο πάνω στη γη,
δεν ξέρω πού να τα βάλω...
Η Παναγία μητέρα μας να σας δίνει δύναμη Ελένη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι. Μόνο η Παναγία μπορεί. Κανείς άλλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερή κουβέντα το "κουράστηκα να πονάω".Τι να απαντήσεις,τι να πεις σε κάτι τέτοιο;Μάλλον η σιωπή έχει μεγαλύτερη αξία σε τέτοιες στιγμές.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
Μόνο σιωπή και προσευχή. Τα λόγια δημιουργούν πρόσθετες πληγές και παρεξηγήσεις, πράγματι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως τι θα ήταν η σιωπή δίχως να διακόπτεται από λόγια... και τι είναι η προσευχή παρ' εκτός μια προσπάθεια να λυθεί μια αρχική - αρχαία παρεξήγηση;
ΔιαγραφήΘέλω να πω, είμαστε καταδικασμένοι (ναι, καταδικασμένοι!) να τείνουμε στο Όλον, αυτό καθιστά μάταιη κάθε προσπάθεια να αποφύγουμε τις πληγές μας... έως ότου μάθουμε την ολοκληρωτική αγάπη κι αυτών και των άλλων ... και των άλλων.
Δικτυακοί κι αόρατοι.... φωνές μέσα στους ήχους του κόσμου
ΑπάντησηΔιαγραφήτο τρενάκι του τρόμου...
έως να μάθουμε να τον δεχόμαστε όπως είναι...
έως να μάθουμε ακόμα... ακόμα και να τον αγαπάμε
με δάκρυα αστείρευτα
τόσο πολύ.
Όποιοι κι αν είστε... είστε.
Τι σημασία έχει...
Σας ευχαριστώ.