_Μπ.Μπρέχτ: η αλλαγή του τροχού

 

Μπέρτολ Μπρεχτ (1898-1956)

   

Kάθομαι στου δρόμου την άκρη
Ο οδηγός αλλάζει τον τροχό.
Δεν μ' αρέσει ο τόπος, απ' όπου ήρθα.
Δεν μ' αρέσει ο τόπος, που πρόκειται να πάω. 
Γιατί τότε βλέπω την αλλαγή του τροχού
Με ανυπομονησία; 


Σχόλιο:

Σήμερα τα ξημερώματα με βρήκαν να παρακολουθώ την συζήτηση -ψηφοφορία στη Βουλή των Ελλήνων... Κάποιοι παίρνανε τον λόγο, άλλοι δεν τον άφηναν... άλλοι τον σέρνανε, άλλοι τον γύριζαν και κάποιοι ρίχνανε λάδι στις βίδες του κι άλλοι στα μπουλόνια του...
Κάπου εκεί γύρω ήταν και η εργαλειοθήκη των νόμων, του συντάγματος και των νεο-μνημονίων  ανοιχτή και ξέχειλη με άρθρα, διατάξεις, επιχειρήματα.... και παξιμάδια.

Ο Πρόεδρος γυάλιζε στην έδρα του κι είχε μια φωνή μακρόσυρτη κι ευγενική, με ωραία ισοκρατήματα που μου φερε στο μυαλό τη σκέψη ότι εξ ίσου καλά θα έκανε και για ψάλτης σε εκκλησία.... 

Ώσπου κατά τις 4.30 έγινε η ψηφοφορία, ήτοι τελείωσε το έργο... σφίξανε οι διαδικασίες, εξαντλημένοι και κατάκοποι οι βουλευτές πάνω στα έδρανά τους, χαλάρωσαν, χασμουρήθηκαν, χαριεντίστηκαν.... μπήκε στη θέση του ο νέος τροχός....ψηφίστηκε το νέο μνημόνιο....κατ' άρθρο, επί της αρχής και στο σύνολό του.

Όλα αυτά όμως τα ήξερα.....Ήξερα πώς θα εξελιχθεί....

Τότε γιατί έβλεπα με ανυπομονησία; 

Μου ήρθε στο μυαλό ένα ποίημα του Μπρεχτ που κάποτε, κάπου είχα διαβάσει.... Ήταν πολύ αργά για να το ψάξω.... είπα να πάω να προσπαθήσω να κοιμηθώ... κι αύριο μέρα είναι.

Σήμερα το βρήκα κάπου στο διαδίκτυο.....Ο Μπ. Μπρέχτ , είχε γράψει το παρόν ποίημα πριν από 60 περίπου χρόνια, το καλοκαίρι του 1953, στην ανατολική Γερμανία, και υπαινίσσεται ότι το υποτιθέμενο λαϊκό καθεστώς της DDR, ήταν ένας εντελώς γραφειοκρατικός και ως εκ τούτου ιδιοτελής πολιτικός και οικονομικός μηχανισμός....

Ο ποιητής, ως η συνειδητή φωνή του λαού, [χαρακτηρισμός που ταιριάζει στον Μπ.Μπ. ενώ θα δυσκολευόμασταν πολύ να τον αποδώσουμε σε σύγχρονους ποιητές και πάντως σίγουρα σε κανένα "κόμμα του λαού"]  βρίσκεται εκτός (κάθεται στην άκρη του δρόμου) του εκτυλισσόμενου πολιτικού θεάματος, παραγκωνισμένος   παρακολουθεί την ακατάσχετη φλυαρία, περί ισότητας, δικαιοσύνης, εθνικού συμφέροντος, ελπίδας που έρχεται,  το θεωρεί και το κρίνει....

Δια-κρίνει  πλέον καθαρά και δίχως ψευδαισθήσεις ότι ο οδηγός της κινούμενης μηχανής, ήτοι ο ηγέτης, απλώς αλλάζει τον τρόχο.... η τροχιά - πορεία, όμως παραμένει η ίδια. 

Δεν του αρέσει....
Το πιο περίεργο είναι ότι και σε εκείνους -απ' ότι λένε, τουλάχιστον- δεν αρέσει.... Κι όμως όλοι βλέπουν σαν μαγεμένοι..... την διαδικασία αλλαγής του τροχού. 

Γιατί όμως ανυπομονησία; 

Α! μα είναι σα να ρωτάς γιατί δεν γίνεται να κοιμηθείς ένα βράδυ καλοκαιριού....

Γιατί όλα τα καλοκαιρινά βράδια,  αν αφήσεις το φως ανοιχτό, μπαίνουν στο δωμάτιό σου όλα τα κουνούπια της περιοχής διψώντας για αίμα...

και γιατί ο ύπνος σου έγινε  πλέον μια πολύ  λεπτή ισορροπία.... 

Άπαξ και τον χάσεις... σε τρώνε τα ξενύχτια.... κι ανυπομονείς να τελειώσει αυτή η νύχτα!!