Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Λουί Αραγκόν: νοιώθω σεβασμό γι' αυτούς που δεν ξέρουν, γι' αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν, που σκοντάφτουν



Λουί Αραγκόν  (1897-1982)


«Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σ' ολόκληρη τη ζωή τους, επειδή από τότε που ήσαν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντοτε το ήξεραν.

Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δε μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν την βρήκα ούτε απ' τον πατέρα μου, ούτε απ' την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου.
Ό,τι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το 'χω αποκτήσει με δικές μου δαπάνες. Δεν έχω ούτε και μιαν έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας.


Έτσι, νοιώθω σεβασμό γι' αυτούς που δεν ξέρουν, γι αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν , που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον».


Πηγή : Στα μονοπάτια της ποίησης


Σχόλιο: 
Διαβάζοντας, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, το παραπάνω κείμενο του Γάλλου ποιητή και στοχαστή, σκέφτομαι όλους αυτούς που έχουν ριζώσει στις τηλεοπτικές οθόνες κι ανήκουν σε όλο το φάσμα της άσκησης εξουσίας (πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής, ιντερνετικής κλπ.) και καθημερινά με ύφος 100 καρδιναλίων μιλούν με βεβαιότητα και σιγουριά για τα ... πάντα....
Σκέφτομαι επίσης τους ταγούς του Έθνους όταν αγορεύουν στην Βουλή... Σκέφτομαι και το ΚΚΕ, που πάντα ξέρει από πριν, ξέρει καλύτερα απ' όλους και χαίρεται να "επαληθεύεται" λες και η ζωή είναι μια αριθμητική πράξη που χωρά επαλήθευση....
Κι άλλους πολλούς σκέφτομαι, ανάμεσά τους και καθημερινούς ανθρώπους... της διπλανής πόρτας.. του διπλανού μπλογκ... όλους όσους   δεν τολμούν ν' αρχίσουν τον λόγο τους με την εξής απελευθερωτική (για το μυαλό), καταστροφική (για πάσα εξουσία) και ιλιγγιώδη (για την ύπαρξη) δήλωση : Ναι, με ρωτάτε να σας πω... αλλά κοιτάξτε μη με πάρετε και τελείως στα σοβαρά... κι εγώ το ψάχνω το θέμα, το ψηλαφώ.... το παιδεύω... γιατί, είμαι βέβαια οικονομολόγος ή δημοσιογράφος ή πολιτικός ή φιλόσοφος ή ο,τιδήποτε άλλο, αλλά δίπλα σ' αυτά που ξέρω υπάρχουν κι αυτά που δεν ξέρω....

Έχει βάση μια τέτοια δήλωση; Σημαίνει μόνο ταπεινότητα; Σημαίνει μόνο βαθιά βλακεία;
Όχι, μια τέτοια δήλωση έχει βάση κατ' αρχάς επιστημονική....  (όπως θα αναλυθεί σε επόμενο άρθρο-ανάρτηση)
Όχι, μια τέτοια δήλωση σημαίνει καλή πρόσφυση στην πραγματικότητα.... η οποία πραγματικότητα λέει ότι είμαστε θραύσματα.... θραύσματα αναγκασμένα να γίνουμε αληθινά κι αυτή η παροδοχή είναι η αλήθεια του ανθρώπου... για όποιον μ' εννοεί.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,