Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_αδιόρθω αναρχί



Αδιόρθω Αναρχί
Μαθημέ στις κακουχί
άιντε φτου κι απ' την αρχή
τις κουβέ και πειθαρχί
αδιορθω αναρχι

Μαθημέ στις κακουχί...

Δεν προσκυ ποτέ κανέ
λένε όχι λέω ναι
Στην κρεμά έχω ανέ
με κηδέ και ζωντανέ

Δεν προσκυ ποτέ κανέ...

Τι με νοιά αν θα πεθά
θα πεθά που θα πεθά
Δεν τρομά ο μελλοθά
με σταυρό και Γολγοθά

Τι μας νοιά αν θα πεθά...

Μαθημέ στις κακουχί...
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Άκης Πάνου

Σχόλια

  1. Ανώνυμος10/7/15, 10:35 μ.μ.

    Κομμενοι στιχοι...
    Με περιεχομενο ομως!
    Μου θυμισε ενα ασμα που ειναι κ επικαιρο και θα ξαναερθει στο προσκηνιο και συμπληρωνει ...μου φαινεται το τραγουδα ο Γ.Νταλαρας.Ξερω μονο το πανω πανω στιχο.
    ''Εφτα νομα...
    Σ'ενα δομα...
    Που να ξαπλω,...
    Να κλεισεις μα..........''
    --------
    Μουπαν πως στην τηλεοραση διαφημιζουν πλυντηριο ρουχων πολυ μοντερνο αλλα δεν μπαινει στη μπριζα αλλα εχει μια μανιβελα .[...] τη γυριζεις και κανουν κολοτουμπα τα ρουχα.
    Που φτασαμε!
    Καλη δυναμη αγαπητη Ελενη!
    Υπομονη!π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή π (Πηνελόπη, αν δεν κάνω λάθος)...
    οι κομμένοι στίχοι είναι κάτι σαν ιδιαίτερη γλώσσα - αργκώ που μιλούσαν οι βαρύμαγκες του μεσοπολέμου...
    Τα μισόλογα τραγούδια του Άκη Πάνου...
    Αυτό που αναφέρεις είναι το εξής:

    Εφτά νομά σ’ ένα δωμά
    πού να ξαπλώ να κλείσεις μά ;
    Ο ένας πάει σινεμά
    ο άλλος πέφτει και κοιμά
    ύπνος με βάρδια δηλαδή
    στην πόρτα σύρμα για κλειδί.

    Εφτά νομά δυστυχισμέ
    σ’ ένα δωμά φυλακισμέ
    δικαίως αγανακτισμέ
    και με τα πάντα αηδιασμέ .
    Πώς τα ’χεις έτσι μοιρασμέ
    ντουνιά ψευτοπολιτισμέ ;

    Οι δυο δουλε απ’ τους εφτά
    από τα χρέ τι να προφτά ;
    Σαν τα τσουβά , σαν τα σκουπί
    εφτά νομά χωρίς ελπί
    σ’ ένα δωμά μισογιαπί.
    Ποιος να φωνά και τι να πει;

    Μου έρχεται στο νου κάθε φορά που βλέπω πρόσφυγες να φτάνουν στην Ελλάδα...
    Εξάλλου για τους πρόσφυγες είχε γραφτεί ...
    Ντουνιά .. ψευτοπολιτισμέ!

    Ιδού κι ένα άλλο πολύ καλό...

    Αυτός που κλε, για να ταϊ, κουτσουβελάκια,
    απ΄το Θεό κι από εμέ, συγχωρεμέ.
    Αυτός που κλε, για αποταμί, σε μασουράκια,
    παλιοκοπρί, αηδιαστί και σιχαμέ.

    Αυτός που κλε, γιατί δεν βγαι, με το τιμίως,
    είναι αθώ, σου λέει: κλε γιατί πεθαί.
    Αυτός που κλε, για να τα κρυ και υπογείως,
    όταν ψοφί, κι οι κολασμέ, δεν τόνε θε.
    Αυτός που κλε, ένα καρβέ, κι ύστερα τρέχει,
    -Κύριε Προ, δεν είναι κλε, σεσημασμέ.
    Πεντ’ έξι μη, ένα ψωμί; Δικαίως έχει,
    φασκελωμέ, την κοινωνί, τη χαλασμέ.

    Πολύ ωραίοι στίχοι!!

    Καλό βράδυ π!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος11/7/15, 11:42 π.μ.

    Τελικα Ελενη ,ο λαος εχει αλανθαστο κριτηριο,εμπειρια ζωης! Το ''εφτα νομα''
    Ντουνια,ψευτο-πολιτισμε,,,,τι αληθειες! Και το αλλο το καταπληκτικο που ειπες!Ολοι απο την ιδια στοφα ειμαστε! Βγαινουν κ οι στιχοι πολλες φορες προφητικοι επειδη εχουν τον πονο .
    Ευχαριστω !π

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός