[ παράκοσμος_ ]

Μίκης Θεοδωράκης - 90 χρόνια  (29 Ιουλίου 1925-  )  Yπάρχουν  κάποιοι άνθρωποι ωκεάνειοι.. .. Σπάνια φαινόμενα... Μερίδιό τους να αναβλύζουν συνεχώς... να ξεχειλίζουν ακατάσχετα... Αυτοί προεκτείνουν τα όρια του κόσμου.... Αυτοί φιλοξενούν στα  νερά τους μικρά ψάρια, χταπόδια, μέδουσες, γυαλίστρες, πόρφυρες και πορφύρες....τα μυστικά τους.... Αυτοί έχουν δυό και τρία και χίλια δεκατρία πεισμωμένα τζιτζίκια στο στήθος τους. Αυτοί φτιάχνουν τις όμορφες πόλεις με τα σπίτια, τους έρημους δρόμους, τα καφενεία, τους αγνώριστους διαβάτες, το τραπέζι, το ψωμί, το κανάτι... Αυτοί γεμίζουν τις πλατείες, τα γήπεδα, τα καταράχια και τις φυλακές με πρόσωπα διαδηλωτών, έφιππων ανταρτών, κοριτσιών με κίτρινο άστρο στη καρδιά, χαμένων ερώτων.... νεκρών αδελφών.... Αυτοί πλημμυρίζουν για να σώζεται ο κόσμος από τον πνιγμό των οραμάτων,  των άδικων θανάτων, του αίματος των σφαγείων... των κραυγών στις ταράτσες....από τη μυρωδιά του θυμαριού .... Αυτοί ...

Πήγα κι εγώ σε μια συναυλία του καλοκαιριού... δώρο  καλού φίλου το εισιτήριο... έκανα δώρο τις μπύρες.... Καλοκαίρι, βαριούνται θεοί και άνθρωποι και αναρωτιούνται....τι κάνω;  Στον ουρανό εξορισμένος τριάντα αιώνες ξεγραμμένος τι κάνει τώρα αναρωτιέται ένας Θεός όταν βαριέται. Πέτρινο το θέατρο... Κρεμαστός, τ' όνομά του...κι αλήθεια στα γκρεμνά, ψηλά ανάμεσα στις βαλανιδιές αιωρείται το πέτρινο σώμα του .. τα διαζώματα ... το κοίλο φαρδύ πάνω, στενεύει όσο κατρακυλάει.στο κέντρο, στην ορχήστρα....και φτάνει στη γη  ν' ακουμπάει ελάχιστα.....  Εμπρόσνερος ο παλιός τόπος ... ποιος κεραυνός χώρισε το βουνό στη μέση κι αναβλύσαν τα νερά και αναδύθηκαν τα πέτρινα βράχια, που τα είπανε θέατρα; Τους δρόμους παίρνει νυχτωμένος Ξένιος παλιά και τώρα ξένος δεν έχει κεραυνό στο χέρι κι όλο γυρνάει στα ίδια μέρη. Κόσμος πολύς ... ανάλαφρα ντυμένος....μαυρισμένος από τον ήλιο του καλοκαιριού... μεσήλικα ζευγάρια πιασμένα ...

  Αργώ,   Νίκος Εγγονόπουλος Γράφει ο Τεύκρος Χατζηλίας Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής Δρ Σόιμπλε μας θύμισε, κατά τα πρόσφατα γεγονότα για το νέο μνημόνιο δουλοπαροικίας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, τη βιάση που επέδειξαν οι Αιγύπτιοι, όταν μετά απ’ τα επτά θανάσιμα δεινά που έπληξαν τη χώρα τους με απόφαση του Θεού,  κατεβιάζοντο   να εκδιώξουν τους υπόδουλους Ισραηλίτες έξω απ’ αυτήν: «κα ὶ   κατεβιάζοντο ο ἱ  Α ἰ γύπτιοι τ ὸ ν λα ὸ ν σπουδ ῇ   ἐ κβαλε ῖ ν α ὐ το ὺ ς  ἐ κ τ ῆ ς γ ῆ ς· ε ἶ παν γάρ ,  ὅ τι πάντες  ἡ με ῖ ς  ἀ ποθνήσκομεν .» ( Εξ.  12,33).              Η αντιστοιχία αυτή μπορεί να φανεί άστοχη, αλλά θα πρέπει κάποτε να  ξεφύγουμε από τις μινιμαλιστικές αναλύσεις, οι οποίες ενώ φαίνεται ότι εξηγούν, στην ουσία συσκοτίζουν, παρά διευκρινίζουν, τη γνώση μας για την πραγματικότητα, καθώς μας εθίζουν να βλέπουμε αποκλειστικά το δέντρο...

Χ.Θ.:Έχετε πτυχίο; Δημ.: Μάλιστα Χ.Θ: Τι πτυχίο; Δημ: Είμαι χημικός Χ.Θ: Δουλεύετε ως χημικός; Δημ: Οχι Χ.Θ: Και τι δουλειά κάνετε; Δημ: Δουλεύω στο ραδιόφωνο Χ.Θ: Αυτό είναι δουλειά δηλαδή; Να πάτε να δουλέψετε στα βιοκαύσιμα, να κάνετε ένα παραγωγικό οκτάωρο. Θα έπρεπε το πρωί να δουλεύετε στα λιπάσματα και μετά να επιλέγετε τραγούδια. Είστε χημικός; Τι είναι το πέλετ; Να δουλέψετε στα βιοκαύσιμα. Δεν μας χρειάζονται ραδιοφωνικοί παραγωγοί κυρία μου, χρειάζονται άνθρωποι που δουλεύουν. Δημ: Ωραία κ. Θηβαίο κι εσείς να μην τραγουδάτε. Να αφήσετε την κιθάρα σας και να πάτε να δουλέψετε κι εσείς Χ.Θ: Δεν έχετε καταλάβει, γι” αυτό δεν είστε και καλή δημοσιογράφος, Αυτά είπε ο Θηβαίος κι έγινε σάλος στα προσφιλή μέσα κοινωνικής δικτυώσεως που τους τρέχουν τα σάλια για κάτι τέτοια... Μα γιατί; Τι είπε ό άνθρωπος; Τι παραπάνω δηλαδή απ' ότι επίσημα κι υπεύθυνα οι πολιτικοί προϊστάμενοι λένε χρόνια τώρα, απ' ότι λένε οι παράγοντες της αγοράς αλλά και κάθε νου...

  Κορνήλιος Καστοριάδης (Κων/πολη 1922 – Παρίσι 1997) Πρέπει  λοιπόν  να διδάσκουμε στα παιδιά τα αρχαία ελληνικά; Υπήρξε φαίνεται ένας επιφανής γλωσσολόγος τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ο οποίος στις συζητήσεις τις σχετικές με τη γλώσσα, είπε ότι τα νέα ελληνικά, δεν έχουν καμία σχέση με τα αρχαία ελληνικά, το οποίο, φυσικά, είναι εξωφρενικό. Αλλά το γεγονός ότι τα νέα ελληνικά είναι καθαρή συνέχεια και συνέπεια των αρχαίων ελληνικών, μόνο του, δεν λέει τίποτα για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών. Για να πάμε στη διδασκαλία των  αρχαίων ελληνικών, της οποίας είμαι εξαιρετικά ένθερμος οπαδός, πρέπει να σκεφτούμε ένα σωρό άλλα πράγματα ∙ πρέπει να σκεφτούμε, π.χ., όλη τη σημασιακή διάσταση της γλώσσας, τον αναγκαίο εμπλουτισμό της, το γεγονός ότι αν δεν ξέρουμε αρχαία ελληνικά δεν μπορούμε καν να καταλάβουμε τους δικούς μας ποιητές  και πεζογράφους, τον Κάλβο, τον Καβάφη, τον Ροϊδη, τον Παπαρρηγόπουλο, τον Παπαδιαμάντη, και τόσους άλλους...

Αν όλα έχουν ψυχή κι αν η ψυχή έχει χρώμα, τι χρώμα έχει η ψυχή της τηλεόρασης; Δεν κάνω την έξυπνη, ούτε εγώ το ήξερα, το ανακάλυψα όμως όταν η τηλεόρασή μας ….ξεψύχησε. Ο θάνατός της υπήρξε ξαφνικός, γρήγορος, ακαριαίος και συνέβη μια Κυριακή (ποιος το περίμενε πως θα’ταν Κυριακή;) ημέρα οικογενειακής ολομέλειας. Όπως ακούμε και λέμε ότι "έσκασε από το πολύ φαί";  ε... έτσι και η τηλεόρασή μας (παλιό μοντέλο, πλην έγχρωμη), αφού είπε, είπε, είπε χιλιόμετρα λέξεων, χόρεψε σε κατά παραγγελία φτηνά γλέντια, στημένα σε πλατώ μέχρι ξεπατωμού, συγκινήθηκε μέχρι δακρύων βαθειά και ανθρώπινα, έκανε ένα "παφ" και από το τουρλωτό, μαύρο σώμα της αναδύθηκε ένας καπνός πυκνός και μαύρος. Φοβήθηκα ότι θα λερώσει τους άσπρους τοίχους του καθιστικού, τόσος πολύς ήταν.  Έτσι ξεψύχησε βγάζοντας μια μαύρη κατάμαυρη ψυχή.... Απίστευτο έτσι; "Μαμά μη πάς κοντά!!", μου φώναξε η μικρή μου κόρη, λες και φοβόταν ότι ξαφνικά θα ζωντάνευε όπως στα θρίλερ,...

Ωραία δεν ακούγεται; Παραίτηση από την έγκριση.... Το παρόν μικρό σημείωμα καλόν θα ήτο να μην διαβαστεί ως ενημερωτικό.... αν και έχει κι αυτόν τον χαρακτήρα.... Ενημερώνω, λοιπόν, τους λιγοστούς πλην εκλεκτούς παρεπιδημούντες στα σχόλια της σελίδος ταύτης, ότι στο εξής θα ημπορούν να σχολιάζουν ελευθέρως κι άνευ εγκρίσεως.... Σχολιάζετε αβέρτα - κουβέρτα, κατά δοκούν και κατά το ύφος εκάστου.... Διότι, εκεί που τέμνονται το ήθος και η πράξη της ορδής (και ο κόσμος του διαδικτύου είναι ένα είδος σύγχρονης ορδής, ένας πιθηκισμός,  ένα "γιούρια" κι ένα "κάνω ό,τι και όλοι οι άλλοι") με το ήθος και την πράξη του ατομικιστή, αυτού που θέλει να προφυλάξει το εγώ, το έχειν του και το είδωλο του εαυτού που έχει κατασκευάσει και λατρεύει  (και ο νεωτερικός άνθρωπος είναι το απόγειο του ατομικισμού και της αρρωστημένης εγωπάθειας) εκεί, λοιπόν που τέμνονται τα δύο αυτά επίπεδα, υπάρχει - διατίθεται για όποιον το θελήσει, ΜΙΑ δυνατότητα, να αναδυθεί το ήθος κα...

  Μπέρτολ Μπρεχτ (1898-1956)     Kάθομαι στου δρόμου την άκρη Ο οδηγός αλλάζει τον τροχό. Δεν μ' αρέσει ο τόπος, απ' όπου ήρθα. Δεν μ' αρέσει ο τόπος, που πρόκειται να πάω.  Γιατί τότε βλέπω την αλλαγή του τροχού Με ανυπομονησία;  Σχόλιο: Σήμερα τα ξημερώματα με βρήκαν να παρακολουθώ την συζήτηση -ψηφοφορία στη Βουλή των Ελλήνων... Κάποιοι παίρνανε τον λόγο, άλλοι δεν τον άφηναν... άλλοι τον σέρνανε, άλλοι τον γύριζαν και κάποιοι ρίχνανε λάδι στις βίδες του κι άλλοι στα μπουλόνια του... Κάπου εκεί γύρω ήταν και η εργαλειοθήκη των νόμων, του συντάγματος και των νεο-μνημονίων  ανοιχτή και ξέχειλη με άρθρα, διατάξεις, επιχειρήματα.... και παξιμάδια. Ο Πρόεδρος γυάλιζε στην έδρα του κι είχε μια φωνή μακρόσυρτη κι ευγενική, με ωραία ισοκρατήματα που μου φερε στο μυαλό τη σκέψη ότι εξ ίσου καλά θα έκανε και για ψάλτης σε εκκλησία....  Ώσπου κατά τις 4.30 έγινε η ψηφοφορία, ήτοι τελείωσε το έργο... σφίξανε οι διαδικασίες, εξαντλη...

  Mέρες της "ηρωϊκής" διαπραγμάτευσης ήταν.....η τηλεόραση έπαιζε "λεπτό προς λεπτό τις δραματικές εξελίξεις"... όταν ο πεντάχρονος εγγονός μου που ήταν απορροφημένος να παίζει με τα τουβλάκια του, αραδιασμένα στο τραπεζάκι του σαλονιού και στο πάτωμα... κάτι έπιασε τ' αυτί του παιδιού, κάτι ακατάληπτο, και με ρωτάει : "Γιαγιά, ελληνικά μιλάνε αυτοί ή ψεύτικα; " Ω! ο μικρός άνθρωπος... Ω! ο άνθρωπος ο αθώος... που έχει μητρική γλώσσα την αλήθεια... που λέει γάλα και εννοεί το γάλα που λέει δουλειά και εννοεί το σπάσιμο της πέτρας, το φύτεμα της πατάτας, το χτίσιμο του σπιτιού, την διδασκαλία της Ιλιάδας, την περίδεση μιας πληγής, το τάϊσμα ενός αδέσποτου σκύλου... που δίνει ονόματα στα πράγματα που είναι γύρω του... κι αυτά παίρνουν ζωή και γίνονται ο κόσμος... ένας κόσμος τριγύρω... ένας κόσμος που απλώνεις το χέρι σου και τον πιάνεις στο εδώ και στο τώρα της ύπαρξής σου, ένας κόσμος που μέσα από την γλώσσα σώζεται από την αφάνεια ...

  ΣΤΗ ΒΙΚΤΟΡΙΑΝΗ ΕΠΟΧΗ δεν μπορούσες να αναφέρεις τη λέξη παντελόνια μπροστά σε μια δεσποινίδα. Στις μέρες μας ορισμένα πράγματα δεν είναι σωστό να λέγονται δημοσίως: Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ φέρει το καλλιτεχνικό όνομα της οικονομίας της αγοράς.  Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ λέγεται παγκοσμιοποίηση. ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ λέγονται χώρες υπό ανάπτυξη, που είναι σαν να αποκαλείς τους νάνους παιδιά. Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ λέγεται πραγματισμός. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ λέγεται ρεαλισμός. Η ΦΤΩΧΕΙΑ λέγεται στέρηση ή στενότητα και οι φτωχοί άνθρωποι με ανεπαρκείς πόρους. Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ από το εκπαιδευτικό σύστημα είναι γνωστή με το όνομα σχολική λιποταξία. ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ να απολύει τους εργάτες χωρίς αποζημιώσεις ή εξηγήσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς. Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΓΛΩΣΣΑ αναγνωρίζει τα δικαιώματα των γυναικών ως δικαιώματα μειονοτήτων, λες και ο μισός αρσενικός πληθυσμός της ανθρωπότητας είναι η πλειονότητα. ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, λέμε μεταβατι...

    Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν, τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά, σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί, τους έχω βαρεθεί. Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα, των γραφειοκρατών η φάρα, στήνει με ζήλο περισσό, στο σβέρκο του λαού χορό, στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή, την έχω βαρεθεί. Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,   τους γερμανούς τους προφεσόρους, που καλύτερα θα ξέρανε πολλά, αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά, υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, τους έχω βαρεθεί. Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες, κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, με ιδεώδεις υποτακτικούς, που είναι στο μυαλό νωθροί, μα υπακοή έχουν περισσή, τους έχω βαρεθεί. Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,   που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί, τον έχω βα...

Ά λλοι λένε ότι θα κόψουν το τσιγάρο, άλλοι ότι θα κόψουν το κρασί κι άλλοι κάτι που τους χαλάει... Εγώ κάθε Σαββατόβραδο λέω θα κόψω τα τραγούδια.... Θα με πεθάνουν. Όμως το απόγευμα της Κυριακής αδυνατώ ν' αντισταθώ στη θλίψη των χρωμάτων στο βασίλεμα της μέρας στο βασίλεμα της φύσης μου κι έτσι γλυκά γλυκά κυλάω πάλι στα ίδια....

Λουί Αραγκόν  (1897-1982) «Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σ' ολόκληρη τη ζωή τους, επειδή από τότε που ήσαν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντοτε το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δε μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δε ν την βρήκα ούτε απ' τον πατέρα μου, ούτε απ' την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ό,τι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το 'χω αποκτήσει με δικές μου δαπάνες. Δεν έχω ούτε και μιαν έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι, νοιώθω σεβασμό γι' αυτούς που δεν ξέρουν, γι αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν , που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκο...

Σχέδιο με στυλό Σε καιρούς πολτοποίησης και μαζοποίησης των ανθρώπινων προσώπων η ανθρώπινη πράξη επιμένει να ζητά νοηματοδότηση....  Δίχως νόημα δεν υπάρχει πράξη.  Ως εκ τούτου "νοήματα" προσφέρονται πολλά.... μαζικά, σουπερμαρκετικά, χονδροειδή, φοβικά, επικοινωνιακά... Γι' αυτό έχει αξία να  προσπαθείς το δικό σου νόημα, παρά και ενάντια.... δημιουργώντας μια προέκταση, εκεί που δεν θα υπήρχε τίποτα ή, στην καλύτερη περίπτωση, μια μονότονη κι ανούσια επανάληψη - αντιγραφή... Υπό αυτές τις συνθήκες, μια είναι η προϋπόθεση για να μην ολισθήσουμε στην άκρατη υποκειμενικότητα....  Η βαθιά γνώση της ανθρώπινης κατάστασής μας , συλλογικά ως ανθρωπότητα και ατομικά ως μοναδικές ιστορικές υπάρξεις... Τούτο σημαίνει, δύο πράγματα : πρώτο παραίτηση από την δύναμη για επιβολή επί των άλλων, όπως ένας μελλοθάνατος δεύτερο  παραδοχή της ανημπόριας, όπως ένα μωρό. Η ομορφιά έπεται μόνο ως επακόλουθο των παραπάνω...  ...

έργο : ο μικρός βιοπαλαιστής του Γ. Ιακωβίδη Αν ήμουν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ χθες βράδυ θα ψήφιζα ΝΑΙ... Θα ψήφιζα ΝΑΙ, παρότι δεν συμφωνώ με τα μέτρα...όπως εξάλλου όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ... Παρότι δεν συμφωνώ με τίποτα από όλα αυτά που έγιναν επί πέντε μήνες ή επί δύο βδομάδες τώρα, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Λουξεμβούργο, στην Κοπεγχάγη, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στη Ρώμη, στην Ιερουσαλήμ, ή γίνονται επί αιώνες , παντού όπου οι ισχυροί της γης διαπραγματεύονται και αποφασίζουν και επιβάλλουν τη θέλησή τους στους ανίσχυρους αυτού του κόσμου... Θα ψήφιζα ΝΑΙ, για τους εξής ιλιγγιώδεις λόγους και για κανέναν απ' αυτούς που προβλήθηκαν:  Θα ψήφιζα ΝΑΙ, επειδή μέτρησα για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινοβούλιο, ένας Υπουργός των Οικονομικών, σε μια τόσο "σοβαρή" και  "κρίσιμη" και "εθνικά υπεύθυνη" συζήτηση  και στιγμή  για το Έθνος όπως την είπανε,  να λέει  πάνω από 10 φορές "δεν ξέρω".... Όταν έ...

Αν αυτός ο λαός πρέπει να αλλάξει κάποια πράγματα.... κι όποτε έδειξε ότι ήταν έτοιμος να τ' άλλαξει..... αυτό έγινε γιατί βασίστηκε και προέταξε την ονειρική του φύση... γιατί συνομίλησε με το όνειρο για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Είναι ο μόνος τρόπος που ως λαός που έχουμε, για να δρούμε, φυσικά και αβίαστα. Που βγαίνει από μέσα μας .... δύσκολο να το καταλάβεις. Ο τρόπος αυτός  πάντα παραμερίστηκε και προδόθηκε από τους πραγματιστές πολιτικούς, που ποτέ δεν έλλειψαν από αυτόν τον τόπο. Γι' αυτό μην ψάχνετε να βρείτε γιατί αυτός ο λαός είναι τόσο αντιφατικός, δισυπόστατος και δύστροπος....Γι' αυτό είναι ευκολόπιστος. Είναι η αντιφατικότητα και η δυστροπία των ονείρων. Γι' αυτό μην ψάχνετε να βρείτε γιατί αυτός ο λαός δεν αλλάζει.... Είναι γιατί δεν θα αλλάξει ποτέ  με τον τρόπο που θέλετε... Γι' αυτό μη νομιζετε ότι θα καταφέρετε κάποιες μεταρρυθμίσεις....παρά και ενάντια στη ψυχή του. Έχει άλλο ρυθμό κι είναι στη φύση του η α...

εικαστικό έργο : Οδυσσέας Ελύτης Ο έρωτας Το αρχιπέλαγος Κι η πρώρα των αφρών του Κι οι γλάροι των ονείρων του Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει Ένα τραγούδι. Ο έρωτας Το τραγούδι του Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του Κι η ηχώ της νοσταλγίας του Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει Ένα καράβι. Ο έρωτας Το καράβι του Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του Κι ο φλόκος της ελπίδας του Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει Τον ερχομό.   

Μετά από μέρες περισυλλόγης.... η σελίδα επανέρχεται με την παραπάνω προγραμματική δήλωση από τον "Κήπο με τις Αυταπάτες" του Ελύτη .... Η σκέψη μου κυνηγημένη από την "τρέχουσα" πολιτική επικαιρότητα... λιθοβολημένη από έναν λεκτικό όχλο... με τις κάμερες να παραμορφώνουν τα πρόσωπα... με τα μικρόφωνα να αλλοιώνουν τις φωνές.... με το ιερατείο ατάραχο από την υπερυψωμένη αυλή των Βρυξελλών να επιβλέπει την οριστική διάλυσή της.... τρέχοντας και ασθμαίνοντας μπαίνει στο Ναό της Ποίησης....   ζητά εκεί να βρει άσυλο και καταφύγιο. Από εδώ θα συνεχίζω να σκέφτομαι χωρίς να βγάζω συμπεράσματα....χωρίς να γίνω οπαδός... χωρίς να είμαι χρήσιμος και χρηστικός ... χωρίς να πρέπει να σας πω πώς πρέπει να ζείτε... τι πρέπει να κάνετε.... τι πρέπει να πιστεύετε.... πώς να σώσετε τις καταθέσεις σας.... πού να επενδύσετε τις ελπίδες σας... Τη μιά θα σας πω ότι ο κόσμος αλλάζει.... την άλλη θα σας πω ότι ο κόσμος παραμένει απελπιστικά ίδιος.... Όχι δεν μπορείτε να βασισ...