 |
Τα γαλάζια άδεια παπούτσια σου θα μπορούσαν να γίνουν το σύμβολο των διωγμένων όλης της γης...
Θα μπορούσαν να μιλάνε στο όνομα αυτών που δεν τους δέχθηκε καμία γη. Που δεν χώρεσαν σε καμία πατρίδα....
Τα αδειανά γαλάζια παπούτσια σου θα μπορούσαν να λένε στους αιώνες πόσο ανίσχυρη είναι η Αλήθεια όταν βρίσκεται μπροστά στους περίφημους "θεσμούς" του νεωτερικού κράτους (εθνικοί στρατοί, νομοθετικά σώματα, κλπ.) καθώς και μπροστά στις διάφορες ανακριτικές επιτροπές που διενεργούν έρευνες για να αποδώσουν .... την δικαιοσύνη.
Τι να πουν τα αδειανά γαλάζια παπούτσια σου απέναντι στους άντρες του λιμενικού σώματος; Απέναντι στα όργανα ενός άθλιου κράτους της έρημης τούτης χώρας;
Απέναντι στα πλήρως εξοπλισμένα, στα πλήρως θεσμοθετημένα, στα πλήρως δικαιολογημένα από μια κοινωνία που απαιτεί να παρθούν "μέτρα";
Απέναντι στα πλήρως καλυμμένα στο ρόλο τους, όργανα, της ακόρεστης ανθρώπινης αγριότητας και του πρωτόγονου φόβου μας;
Θα στέκουν εκεί χάσκοντας όπως το στόμα ενός μωρού, ενός ανόητου ή ενός αθώου.
Θα στέκουν εκεί για να θυμίζουν τη μητέρα που κρατούσε ένα βρέφος στην αγκαλιά της
και δεν ένιωθε πια τα άκρα της, ούτε την ράχη της που ήταν παγωμένη,
τα αυτιά της που σκίζονταν από φωνές, που όσο κι αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να καταλάβει καμία λεξη σε καμία γλώσσα του κόσμου,
τα μάτια της που ήταν όλο μαύρο,
το μυαλό της που δούλευε πυρετωδώς μέχρι την τελευταία στιγμή ψάχνοντας απελπισμένα μια λύση,
το σώμα της ολόκληρο που ήταν αλαφιασμένο.....
Τα αδειανά γαλάζια παπούτσια σου θα μείνουν εκεί άφωνα, μιλώντας χίλιες γλώσσες για τα 9 παιδιά και βρέφη και τις 3 μητέρες που πνίγηκαν στο Φαρμακονήσι και γι' άλλους πολλούς που χάθηκαν σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Θα κάνουν απτή την αμφίβολη ύπαρξή τους, πραγματικές τις λεγόμενες υπερβολικές ευαισθησίες των ποιητών και θα να φέρνουν μπροστά τα μάτια μας τις δυσνόητες υποκειμενικές ποιότητες των φιλοσόφων. Θα θυμίζουν όλα αυτά που χλευάζονται.
Τα αδειανά γαλάζια σου παπούτσια δεν θα πάνε σε καμία σύνοδο, σε κανένα κοινοβούλιο, σε καμία κομισιόν. Δεν ενδιαφέρονται γι' όλα αυτά. Δεν απευθύνονται σ' αυτούς κι ούτε ζητούν απ' αυτούς απαντήσεις.
Ζητούνε κάτι απλό, εάν είμαστε ακόμα σε θέση να αντιληφθούμε την γλώσσα τους, εάν μπορούμε να ακούσουμε τον σερνάμενο βηματισμό τους : τον στοιχειώδη χώρο πάνω στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη.
Εαν μπορούμε να σταθούμε απέναντι τους (εμείς οι απλοί άνθρωποι, οι λιμενικοί, οι ελεγκτές, ο καθένας) χωρίς την ανάγκη θεσμών και εάν μπορούμε να πράξουμε χωρίς την δύναμη της αγέλης, εάν μπορούμε να σταθούμε απέναντί τους ως ένας άνθρωπος προς έναν άλλο, τότε υπάρχει μια ελπίδα για την τούτη την ανίσχυρη όσο και απλή Αλήθεια των αδειανών και των γαλάζιων παπουτσιών.
[Παραθέτω μια σειρά από συγκλονιστικές εικόνες δημιούργησε η φωτογράφος Shannon Jensen με τίτλο "The Long Walk" παραθέτοντας τα παπούτσια μερικών από τους 30.000 πρόσφυγες που ταξίδεψαν με τα πόδια κατά μήκος των συνόρων από το Μπλε Νείλο του Σουδάν μέχρι το Χαρτούμ]
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου