To κλίμα ήταν εορταστικό. Κυριαρχούσε το κόκκινο. Ταίριαζε με τις φωνές. Ταίριαζε με τα πρόσωπα. Ένιωθα παρείσακτος. Κάτι έπρεπε άμεσα να κάνω. Πριν έρθει η σειρά μου.
Κάτι που να δείχνει ότι κι γω συμμερίζομαι την γενική ευωχία.
Όλοι έλεγαν από μια ευχή για τον καινούργιο χρόνο. Κάτι που θέλανε πολύ, κάτι που ονειρεύονταν. Κάτι καλό τέλος πάντων, κατάλληλο για την περίπτωση που να υποδηλώνει ότι είναι παρόντες.
Παρόντες στη συνάντηση με το χρόνο. Παρόντες σαν τις μοίρες στην κούνια του νεογέννητου μωρού.
Κι ένιωθα ότι ήμουν εγώ η κακιά μοίρα, που θα πει "Πέτρα, πέτρα να γίνουν όλα". Ευτυχώς, όταν έφτασε η σειρά μου ήταν όλοι πολύ απασχολημένοι. Ή έτσι έδειχναν.
Πώς έγινε; Ίσως να μπερδεύτηκε η σειρά... Ακούστηκαν και κάποια πυροτεχνήματα απ' έξω...
Με προσπέρασαν και δεν χρειάστηκε να πω ΤΙΠΟΤΑ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου