_stand by me

Σχόλιο
Γνωστό τραγούδι... άριστα παιγμένο και τραγουδισμένο από καλλιτέχνες του δρόμου....
Τίτλος : Στάσου δίπλα μου....
Και λαμβάνω αφορμή από τον τίτλο, για να πω ότι για να σταθείς δίπλα σε έναν άνθρωπο που έχει μια κάποια ανάγκη επειδή είναι φτωχός και ανήμπορος ή κατατρεγμένος, πρέπει απαραιτήτως πρώτα να τον δεις.
Εάν δεν δύνασαι να τον δεις, αυτόν τον ίδιο, τότε θα τον μετατρέπεις σ' ένα καθρέπτη της φιλανθρωπίας σου και των δικών σου αναγκών εξιλέωσης, ανωτερότητας ή ό,τι άλλο, πράγμα που είναι το δεύτερο πιο σύνηθες και διαδεδομένο πράγμα στον κόσμο.
Το να δεις, όμως, έναν άνθρωπο δεν είναι κάτι εύκολο... Απαιτεί άλλη όραση.
Συνήθως βλέπουμε έναν άνθρωπο μέσα από προκατασκευασμένες κοινωνικές κατηγορίες,  π.χ. έναν φτωχό που σιτίζεται σε φιλανθρωπικά  συσσίτια, συνήθως, τον βλέπουμε μέσα από το πρίσμα  των πιεστικών αναγκών του (να φάει, να ντυθεί, να γιατροπορευτεί) και ως φορέα δικαιωμάτων (να βρει δουλειά, να πάρει το επίδομα κλπ.)....  Και αυτός είναι ο φιλανθρωπικός τρόπος των διαφόρων σωματείων, κοινωνικών οργανώσεων, των "μαραθώνιων αγάπης", των συνδικαλιστών, των ΜΚΟ, της κ. Βαρδινογιάννη.....
Είναι μια κοινωνική οπτική που στέκεται απέναντι σε κοινωνικά προβλήματα, που παρήχθησαν μέσα από συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας, αδικίας και ανισοκατανομής του πλούτου.
Η οπτική αυτή και τα συνακόλουθα έργα της (φιλανθρωπίες), βρίσκεται εγκλωβισμένη εντός των σχέσεων που παράγουν τα προβλήματα και ούτε μπορεί ούτε και θέλει να βγει από εκεί.... καθόσον το φιλανθρωπικό έργο είναι έργον ανώτερο, θεάρεστο και εκτονωτικό των κοινωνικών εντάσεων...
Έτσι, στη σχέση ανάμεσα στον φιλάνθρωπο και στον φτωχό  μεταφέρεται κάτι από τις σχέσεις εξουσίας ... κάποιος έχει διάφορα αγαθά και τα δίνει σ' αυτόν που δεν έχει...

Μπορεί ν' αλλάξει αυτή η σχέση;
Κάποιος θα απαντούσε, ότι θα μπορούσε να αλλάξει μόνο εάν άλλαζε ο κόσμος... εάν γινόταν πιο δίκαιος, εάν τα αγαθά μοιράζονταν σε όλους  κλπ. μέσα από κοινωνικές επαναστάσεις, διεκδικητικούς αγώνες κλπ.
Σωστό είναι αυτό... και οι κοινωνικοί αγώνες είναι καλοί και χρήσιμοι να γίνονται. 

Σκέφτομαι όμως μήπως και ο φτωχός που έρχεται και στήνεται  στις ουρές που μοιράζουν φαγητό, φάρμακα, παπούτσια, ρούχα κλπ. μήπως έχει και αυτός κάτι να δώσει, κάτι να μοιραστεί με τους συνανθρώπους του....

Κάτι το οποίο  βρίσκεται εκτός του οπτικού μας πεδίου, δεν μπορούμε καν να το αντιληφθούμε και να το δούμε, επειδή  έχουμε μάθει να βλέπουμε και να εξαντλούμε  τους ανθρώπους -αλλά και τους εαυτούς μας-  μέσα από και με τα προκατασκευασμένα καλούπια και ματογυάλια της κοσμικής και δη νεωτερικής πραγματικότητας, δηλ. ανάμεσα στο δίπολο ανάγκες - δικαιώματα, αρχίζουν και τελειώνουν όλα. 
Κάτι το οποίο εάν μας διαφεύγει, έχουμε την μισή μόνο εικόνα του ανθρώπου που βρίσκεται απεναντί μας σαν ικέτης της φιλανθρωπίας μας.
Κάτι για το οποίο, όμως,  κανείς δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον....
Μήπως ο φτωχός είναι πλούσιος μ' έναν δικό του τρόπο και εμείς, οι διάφοροι φιλάνθρωποι, είμαστε απέναντί του οι φτωχοί που δεν νιώθουμε καν την φτώχεια μας;
Μήπως μέσα από τις φιλάνθρωπες δράσεις που απαιτούν μια ομογενοποίηση και ένα στατιστικό ισοπεδωτισμό στη βάση των αναγκών και των δικαιωμάτων, αυτό το Κάτι διαγράφεται και στο τέλος χάνεται και αποξενώνεται και από τον ίδιο τον κάτοχό του; 
Αυτό το "κάτι" θα το ονομάσω η καρδιά του.
Μια καρδιά που παραμένει κλειστή, πεταμένη στα άχρηστα, στα αζήτητα και κανείς δεν θέλει να ξέρει τι μπορεί να έχει μέσα της.... τι αγωνίες, τι φόβους, τις ελπίδες, τι ματαιώσεις, τι ιδέες, τι  αποτυχίες, τι αναμνήσεις.... τι από όλα αυτά που κάνουν έναν άνθρωπο εκτός από στατιστικό στοιχείο σε πίνακες σιτιζομένων (τόσα πιάτα ημερησίως στην τάδε Ενορία, τόσα κιλά πατάτες, τόσα ζευγάρια παπούτσια) και Πρόσωπο....
Είναι τόσο δύσκολο να στέκεσαι δίπλα σε πρόσωπα! Τόσο ξε-βολευτικό το να σχετίζεσαι μαζί τους!!
Ψιλά γράμματα ... θα μου πείτε... βεβαίως ψιλά... για τα ψιλά είμαστε εδώ... τις χοντράδες τις αφήνουμε για τους πολιτικούς ηγέτες,  για τους οδοστρωτήρες της σκέψης και γι' αυτούς που στέλνουν στην χωματερή τις ανθρώπινες υπάρξεις.


Ο φτωχός λοιπόν εκτός από φτωχός είναι και πλούσιος .... μ' έναν πλούτο ασύλληπτο και απρόσιτο και δυστυχώς τόσο εύκολα απορριπτέο από αυτούς που τα έχουν όλα και κυρίως την βεβαιότητα της φιλανθρωπίας τους.
Το θέμα αφορά, βεβαίως και πρωτίστως την Εκκλησία.... μόνο όμως στον βαθμό που μπορεί και θέλει να το αντιληφθεί ως τέτοιο.

Stand by me... όπως είμαι....
Όπως, όταν  ο Χριστός μοίρασε ψωμί και ψάρια και έθρεψε χίλιους ανθρώπους....  έδειξε ότι είμαστε όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, φτωχοί και πεινασμένοι,.και μόνο όσοι νιώθουν, είναι και εμφανίζονται  έτσι.....βγαίνουν εκτός της κοσμικής οπτικής και όταν προσέρχονται στα φιλανθρωπικά προσέρχονται ως πάντα ζητιάνοι....Κι αυτός είναι ο τρόπος που μας έδειξε.