_Πόρκυ το γουρουνάκι σε νέες περιπέτειες; - μπα! για τέτοια είμαστε τώρα!

Δεκαπενταυγουστιανές παρέες... Αθηναίοι που έρχονται, για λίγες μέρες , στην γενέτειρα.
Και είναι , θαρρώ, μέρος των διακοπών, κάτι σαν φόρος τιμής στην ένδοξη νεότητα των αγώνων, σαν επίσκεψη σε μαυσωλείο, σε αξιοθέατο ή σε λαογραφικό μουσείο, η συζήτηση να περιστραφεί περί τα πολιτικά.
Και, τι ευτυχής συγκυρία! τα πολιτικά ενδείκνυνται στις μέρες μας για αψιμαχίες ... μόλις πριν 3 μέρες η Βουλή, η Ζωή και διάφοροι άλλοι, έως πρωίας (μάλιστα, έως τελικής πτώσεως των μικροφώνων και εξαντλήσεως των πρακτικογράφων... ) συζητούσαν για το 3ο αριστερό μνημόνιο ... Θα είχα πολλά να πω, αλλά βαριέμαι, γιατί να το κρύβω; .. βαριέμαι αφάνταστα να σχολιάσω ομιλίες (π.χ. την ευτραπελία του υποικ. Ευκλείδη)
Λοιπόν, ο λόγος για την συζήτηση στις παρέες... μεταξύ καλιτσουνιού, ρακής και πιατελών με πιλάφι, περί την ΕΕ και την παραμονή μας σ' αυτήν, στο ευρώ, περί των "κινδύνων" επιστροφής στην δραχμή, περί του δημοψηφίσματος, την πρώτη φορά Αριστερά (αυτό μου φέρνει στο μυαλό ξεπαρθένιασμα.....άλλη κουβέντα) , τον αδίστακτο Σόιμπλε, την ηρωική διαπραγμάτευση κλπ.κλπ.
Και όταν κι εγώ η δυστυχής πάω να πω μια γνώμη, ένα κάτι, βρε αδελφέ, έναν, ως είθισται,  προβληματισμό... πέφτω πάνω στον τοίχο... ω! ναι, στον τοίχο που συναντώ παντού, αριστερά και δεξιά και αδιαλείπτως...
"Αυτά είναι θεωρητικά... πες τα στο πόπολο... στον απλό άνθρωπο... εκεί είναι το θέμα"...
Μάλιστα αυτό είναι το θέμα: ... πώς τα λες στον κόσμο... στον κοσμάκη....
Λοιπόν για να λάβει τέλος - τουλάχιστον όσον αφορά εμένα- το παίγνιο αυτό, έχω να δηλώσω τα κάτωθι :
Τιποτα θεωρητικό δεν λέω.
Τίποτα δύσκολο.. τίποτα ακατανόητο....
Άλλο θέλετε να μου πείτε... για άλλο με κατηγορείτε....
Εγώ μιλάω πολύ απλά.. πιο απλά κι από την Τρέμη... πιο απλά, δεν γίνεται....
Αυτό που μας εμποδίζει να συνεννοηθούμε και αυτό που ως τοίχος προβάλει ανάμεσα στον λόγο που εσείς βαπτίζετε  "θεωρητικό" και στην πρακτική πρόσληψή του... από το "πόπολο", κοινώς λαουτζίκο, πιο πολιτισμένα εκλογικό σώμα, πιο στατιστικά μέσος άνθρωπος,  είναι ο Πόνος.
Αυτό να πείτε.
Να πείτε, δηλαδή, ότι ο Πόρκυ το γουρουνάκι, πρέπει να μάθει ότι πάει για σφάξιμο, ταυτόχρονα ότι θα πάψει το πάσης φύσεως ιδεολογικό αναισθητικό, θα βγει από τη νάρκωση της ευζωίας του, θα σηκωθεί από την πολυθρόνα του, θα κατεδαφιστεί η βεβαιότητα για τις μέχρι τώρα επιλογές του, θα βγει από τον παντοίω τρόπω τροφοδοτούμενο ναρκισσισμό του, θα δει τον κόσμο με άλλα μάτια, θα δουλέψει σκληρά, θα κινδυνεύσει, θα αναγκαστεί να χάσει και θα νιώσει ότι το βάρος των επιλογών του (αριστερών, εθνικών, επαναστατικών κλπ.) συνεπάγονται πόνο και ξεβόλεμα...Ούφ! δύσκολα, ε;;
Τι να κάνουμε;...... Όλα μαζί, δυστυχώς πλέον, δεν γίνεται... 
Ο Πόρκυ, το καλοζωισμένο, νωθρό, δυτικό γουρουνάκι, που ενδημεί και κατοικοεδρεύει στην ένδοξη πατρίδα μας, στην χώρα του φωτός και της φαιδράς πορτοκαλέας, αν θέλει μια ανεξάρτητη πατρίδα, κι όλα τα άλλα τα ωραία, υψηλά και εθνικά υπερήφανα,  πρέπει βγει από την αποχαύνωσή του και  να μπει σε νέες περιπέτειες...Είναι διατεθιμένος να το κάνει; Μπα! για τέτοια είμαστε, τώρα;

Στην πραγματικότητα αυτό είναι που μας χωρίζει...
Από τη μια : Η νάρκωση.
Από την άλλη : Η συνείδηση.
Καμία δυσκολία στον λόγο.... Ο λ/Λόγος είναι Ένας και ενιαίος.
Ας πάψει, λοιπόν,  αυτό το παραμύθι για την διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης.... διανοούμενων και λαού... ποίησης και ζωής... μπούρδες, ευκολίες για να διαιωνίζονται οι διαχωρισμοί. και οι συνεπαγόμενες εξουσίες.....

Ο πόνος των επιλογών, ο Πόνος εν γένει, -άλλως, ο Σταυρός- που διαφοροποιεί την κατάσταση της Ύπαρξης από αυτήν  της εγωτικής, καπιταλιστικής νάρκωσης, είναι αυτό που δεν μπορείτε να καταλάβετε.
Αυτό να το δεχθώ....
Και το δέχομαι ως κατ' εξοχήν ανθρώπινο φαινόμενο....που φτάνει να γίνεται έως και πολιτικό.... ή απλά δεκαπεντεαυγουστιανή σκέδαση....