_προς την έξοδο

Οδεύεις με αταραξία
προς το τέλος

Ότι πολύ εβαρύνθης

Πολύτροπος και πολυκύμαντος ο βίος σου
Μικρά εν αρχή τα όνειρα
που βαθμηδόν ευρύνθησαν
έλαβαν διαστάσεις

Η ελευθερία. Η ισότητα. Η κοινωνική δικαιοσύνη
Οι αγώνες.
Κι εσύ αφιερωμένος.

Λιγοστές οι χαρές από τις επιτυχίες

Περίσσιες οι πίκρες και οι απογοητεύσεις από τις ήττες.
Πάντοτε αναθρώσκων εκ της τέφρας.

Και νυν οδεύεις με αταραξία

Σημαντική η συγκομιδή, τα επιτεύγματα
λεν οι γύρω σου.
Ψήλωσες και θ’ ανέβαινες ψηλότερα
αν δεν ήταν οι περιστάσεις, οι αντιξοότητες, οι διώξεις,
που σ’ εμπόδισαν.

Δεν το πιστεύεις.
Ξέρεις.
Ως εδώ ήσουν. Ως εδώ οι ικανότητες, οι δυνατότητές σου
Απρόσιτες για σένα οι κορυφές.
Ερασιτέχνης, ουδέποτε ειδήμονας και επαΐων.
Φιλομαθής ωστόσο, φιλοπερίεργος ακριβέστερα
και φιλοπράγμων.
Αντλώντας γνώσεις από παντού,
πετώντας από άνθος σε άνθος
ιστορία, πολιτική, οικονομία, φιλοσοφία, φυσική,
λογοτεχνία, μουσική.
Σπαταλώντας δυνάμεις και κόπους
για καινούργιους δρόμους και μονοπάτια.
Περιπλανώμενος ιππότης συνεχώς κάτω από πανύψηλα κάστρα
Πολυπράγμων όμως και περί πολλά τυρβάζων και μεριμνών
πώς να τα ανέβεις;
Σου έλειπαν και τα γονίδια των αναρριχητικών φυτών
και η τεχνική της αναρρίχησης.

Εκ πεποιθήσεως απεχθανόμενος την τεθλασμένην.
Εμπόδιο κι η καρδιά, απείθαρχη στις συμβουλές του κοινού νου.
Μοιρασμένος ανέκαθεν ανάμεσά τους.

Και νυν οδεύεις
με τον απολογισμό ανά χείρας
και τις τελικές διαπιστώσεις.

Πολλοί οι χώροι που εισήλθες.
Πολλά όσα γνώρισες κι έμαθες.
Το μέσο όρο κέρδισες. Και σ’ αυτόν έμεινες.

Ωραία ωστόσο η ζωή σου.
Με τους ήχους της μουσικής
να δονούνε πάντοτε την ψυχή σου
(βιολιά, κόρα, χορωδίες, ρέκβιεμ και τον θρήνο του Φιλίππου
στον Ντον Κάρλο του Βέρντι, τραγουδισμένο από αξέχαστο μπάσο).
Άριες λυπητερές.
Μινοράκια, Νυχτερινά του Σοπέν
που σε γέμιζαν θλίψη
θλίψη όμως ποθητή
και μελαγχολία ηδονική

Ότι από παιδί σε μάγευαν η απεραντοσύνη των εξοχών
και του σκυθρωπού χειμωνιάτικου πελάγους το αχανές
τα κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου.
Τα θαμπά, χλομά ηλιοβασιλέματα
και η ερημία των αγρών.

Με τα μάτια μισόκλειστα να βαδίζεις ανάμεσά τους
και το σιγανό χιονόνερο να βιτσίζει το πρόσωπό σου.
Χαϊδεύοντας τα σγουρά κεφαλάκια των τριφυλιών
που φύτρωναν στις ξερολιθιές.
Ακούγοντας το μουρμουρητό των νερών
και ψέλνοντας νοερά τους θρήνους των ύμνων της μεγαλοβδομάδας
και το ρέκβιεμ ετέρναμ
που σε ανέβαζε στον ουρανό.

Αυτός ο απολογισμός σου.

Και νυν οδεύεις…

Μιχάλης Λιαρούτσος (1921-2015)

Πηγή  : Ιστολόγιο  Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία - Νίκου Σαραντάκου