Για τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, μη με ρωτάτε εμένα, δεν τα ξέρω τα θεολογικά και κανα δυο φορές που βρέθηκα, σ' εκκλησιές και τέτοια που μιλούσανε κηρύγματα, δεν καταλάβαινα καλά τι θέλανε να πούνε....
Σαν ξένα να μιλούσανε ....Σαν κάτι ξένο κι αϊδιο....Σαν κάτι παλιό....Σαν κάτι όλο φως λευκό, που ανέβαινε και στράβωνε τους ανθρώπους... έτσι, κι εγώ τίποτα δεν κατάλαβα....
Δεν ξέρω για την Μεταμόρφωση του Σωτήρος και μη με ρωτάτε....
εγώ ξέρω για ένα παιδί που τρύπαγε τις φλέβες του και σιγά σιγά, με πόνο πολύ και δάκρυα σταμάτησε να τις τρυπάει...
εγώ ξέρω για μια γυναίκα που χτύπαγε το κεφάλι της στην αιχμηρή πέτρα, γιατί δεν ήταν, λέει, δικό της εκείνο το κεφάλι και μετά από τα πολλά, το αγάπησε το κεφάλι της...
εγώ ξέρω για τον άντρα που γύρισε στο σπίτι του κι έκλαψε πικρά κι αγάπησε και φίλησε με πάθος
το γερασμένο κορμί της γυναίκας του...
εγώ ξέρω για γυναίκες που γέννησαν στη φυλακή και στα μπορντέλα κι ήθελαν, λέει, τα παιδιά τους να σπουδάσουν....
εγώ ξέρω για αυτούς που έχουν σφραγίσει τα χείλη τους και δεν μιλούν και έχουν βλέμμα άδειο κι έρχεται σιγά σιγά και σπάζει η σιωπή και γελά το μαυράδι των ματιών τους...
εγώ ξέρω για ανθρώπους που λόγο καλό δεν είχανε για κανέναν κι όλο αγκάθια και διαόλια και τριβόλια ήταν ζωσμένοι κι ήρθαν με μερέψανε και πόνεσαν μαζί με τα αδέσποτα της γειτονιάς και τους αλήτες...
Τέτοια ξέρω εγώ.
Δεν ξέρω για την Μεταμόρφωσή σου Κύριε στο όρος Θαβώρ, μέσα στην υπέρτατη λάμψη Σου, Δέσποτα
Εγώ ξέρω πως κάθε φορά που γινόταν η Μεταμόρφωση, άκουγα να τσακίζονται κόκαλα,
έβλεπα να εμμέσονται φαρμάκια, να σπάνε πύα κι έβλεπα...
Όχι δεν ήταν εύκολο, Χριστέ μου ...
πιότερο σκοτάδι από φως...που έλεγα δεν θα τελειώσει...και στόματα βουβά δίχως κηρύγματα
δίχως χρυσοποίκιλτα λόγια κι ούτε άμβωνες και άμφια κι ούτε δοξολογίες, παρά κουρέλια και λόγια μισά ασυνάρτητα κι έψαχνα κάθε φορά που ένας άνθρωπος άλλαζε, πως κάπου εκεί γύρω θα ήσουν κρυμμένος και Συ
να συμπληρώνεις μια αίτηση αποφυλάκισης,
να σπρώχνεις ένα καροτσάκι νοσηλείας
να κλείνεις μια συνεδρία δύσκολη
να γράφεις σ' ένα μικρό χαρτί ένα ποίημα...
κι έβλεπα στη Μεταμόρφωσή Σου Κύριε
χώμα και φόβος και ιδρώτας
από χαμηλά ανεβαίνουμε, απ' το σκοτάδι βγαίνουμε.
Σαν ξένα να μιλούσανε ....Σαν κάτι ξένο κι αϊδιο....Σαν κάτι παλιό....Σαν κάτι όλο φως λευκό, που ανέβαινε και στράβωνε τους ανθρώπους... έτσι, κι εγώ τίποτα δεν κατάλαβα....
Δεν ξέρω για την Μεταμόρφωση του Σωτήρος και μη με ρωτάτε....
εγώ ξέρω για ένα παιδί που τρύπαγε τις φλέβες του και σιγά σιγά, με πόνο πολύ και δάκρυα σταμάτησε να τις τρυπάει...
εγώ ξέρω για μια γυναίκα που χτύπαγε το κεφάλι της στην αιχμηρή πέτρα, γιατί δεν ήταν, λέει, δικό της εκείνο το κεφάλι και μετά από τα πολλά, το αγάπησε το κεφάλι της...
εγώ ξέρω για τον άντρα που γύρισε στο σπίτι του κι έκλαψε πικρά κι αγάπησε και φίλησε με πάθος
το γερασμένο κορμί της γυναίκας του...
εγώ ξέρω για γυναίκες που γέννησαν στη φυλακή και στα μπορντέλα κι ήθελαν, λέει, τα παιδιά τους να σπουδάσουν....
εγώ ξέρω για αυτούς που έχουν σφραγίσει τα χείλη τους και δεν μιλούν και έχουν βλέμμα άδειο κι έρχεται σιγά σιγά και σπάζει η σιωπή και γελά το μαυράδι των ματιών τους...
εγώ ξέρω για ανθρώπους που λόγο καλό δεν είχανε για κανέναν κι όλο αγκάθια και διαόλια και τριβόλια ήταν ζωσμένοι κι ήρθαν με μερέψανε και πόνεσαν μαζί με τα αδέσποτα της γειτονιάς και τους αλήτες...
Τέτοια ξέρω εγώ.
Δεν ξέρω για την Μεταμόρφωσή σου Κύριε στο όρος Θαβώρ, μέσα στην υπέρτατη λάμψη Σου, Δέσποτα
Εγώ ξέρω πως κάθε φορά που γινόταν η Μεταμόρφωση, άκουγα να τσακίζονται κόκαλα,
έβλεπα να εμμέσονται φαρμάκια, να σπάνε πύα κι έβλεπα...
Όχι δεν ήταν εύκολο, Χριστέ μου ...
πιότερο σκοτάδι από φως...που έλεγα δεν θα τελειώσει...και στόματα βουβά δίχως κηρύγματα
δίχως χρυσοποίκιλτα λόγια κι ούτε άμβωνες και άμφια κι ούτε δοξολογίες, παρά κουρέλια και λόγια μισά ασυνάρτητα κι έψαχνα κάθε φορά που ένας άνθρωπος άλλαζε, πως κάπου εκεί γύρω θα ήσουν κρυμμένος και Συ
να συμπληρώνεις μια αίτηση αποφυλάκισης,
να σπρώχνεις ένα καροτσάκι νοσηλείας
να κλείνεις μια συνεδρία δύσκολη
να γράφεις σ' ένα μικρό χαρτί ένα ποίημα...
κι έβλεπα στη Μεταμόρφωσή Σου Κύριε
χώμα και φόβος και ιδρώτας
από χαμηλά ανεβαίνουμε, απ' το σκοτάδι βγαίνουμε.
..κάθε στιγμή γίνεται αυτή η Μεταμόρφωση,
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί εκεί που τρυπώνει έστω μια αχτίδα του Φωτός
εκεί δεν χωρά ξανά το σκότος..
..κι αν ακόμα ξανάρθουν πάλι τα σκοτάδια,
..δεν αντέχουν να μείνουν για πολύ..
..κι οι αχτίδες πλέον γίνονται πολλές,
μέχρι να γίνουν όλα τόσο φωτεινά
που και χίλιοι ήλιοι μοιάζουν σαν κερί μπροστά Του :)
Π
Συνήθως η "Μεταμόρφωση" όπως και άλλα γεγονότα της ζωής του Χριστού, παρουσιάζονται (ακόμα).. σαν αντικειμενικά γεγονότα όπως π.χ. η μάχη του Μαραθώνα, ειπωμένα με θεολογικο-χριστιανικό λεξιλόγιο και πολλούς ηθικισμούς....
ΔιαγραφήΤόσο ξένα από την ζωή που ζει ο σημερινός άνθρωπος...
Όμως για ποιά Μεταμόρφωση μιλάμε; Για ποιά Γέννηση; Για ποιά Ανάσταση;
Γιατί αυτά τα "γεγονότα" να με αφορούν; Πώς να τα καταλάβω εγώ που δεν είμαι ο Πέτρος, ο Ιωάννης ή ο Ανδρέας;
Αφορούν μόνο την Ουράνια πραγματικότητα ή υπάρχει τρόπος να τα ζω και να τα ανακαλύπτω κάθε μέρα;
Μήπως ο Χριστός ενανθρωπίστηκε και περπάτησε πάνω στη Γη μόνο για να μας πει για τον Αλλο Κόσμο ή για να δείξει πώς να ζούμε σε αυτόν;
Ευχαριστώ για το σχόλιό Σας.
Αγαπητή Ελένη, νομίζω πως το παρακάτω άρθρο του π. Λίβυου που έτυχε να διαβάσω σήμερα, έχει κάποια σχέση με τα ερωτήματα που θέτεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://plibyos.blogspot.gr/2014/08/blog-post_21.html
Καλή Παναγιά,
Ήλος
Καλημέρα Ήλε,
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ για το άρθρο του π. Λίβυου.
Έχω διαβάσει διάφορα κείμενά του και βρίσκω πολύ ελπιδοφόρα την παρουσία του στα εκκλησιαστικά.
Οι ερωτήσεις είναι η μόνιμη και μόνη σκευή μου.
Καλό Δεκαπενταύγουστο!