Κάποτε έπαιρνα το αστικό λεωφορείο κι ανέβαινα επάνω.
Αγόραζα τη Δευτέρα μαζεμένα όλα τα εισιτήρια της εβδομάδας
Τέσσερα για τ' ανέβασμα
Τέσσερα για το κατέβασμα
Σύνολο οκτώ εισιτήρια τέρμα
Βέβαια δεν πετύχαινα καμία έκπτωση
διότι οκτώ εισιτήρια στο σύνολο
δεν είναι δα και καμιά σοβαρή ποσότητα
Άλλοι κινούνται περισσότερο κι αγοράζουν μαζικά τα εισιτήριά τους.
Τώρα σταμάτησα τις διαδρομές και δεν πηγαίνω πουθενά
Εξοικονομώ βέβαια το αντίτιμο των
οκτώ εισιτήριων τέρμα
δηλαδή τέσσερα ευρώ κι ογδόντα λεπτά,
που δεν είναι δα και κανένα σοβαρό ποσό....
αλλά έχασα ένα ολόκληρο λεωφορείο
διπλό με φυσούνα
και το ανέβασμα
και το κατέβασμα.
Καλέ κι ανώνυμε αναγνώστη....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αρέσει ο τρόπος σου.... λιτός και φιλοσοφημένος....
Τα θαυμαστικά είναι ίσως το μόνο σημείο στίξης και σήμανσης που κάποτε (πολύ παλιά, λέμε) ήταν από μόνο του μια ολόκληρη γλώσσα...
Φαντάσου ότι οι άνθρωποι κάποτε μόνο θαύμαζαν... ούτε εξηγούσαν ούτε καθοδηγούσαν ούτε, πολύ περισσότερο, έγραφαν αρλούμπες (όπως κάνω εγώ συχνά)...
Λοιπόν, τότε που ο νους του ανθρώπου έγινε ικανός να θαυμάζει... να στέκεται με γουρλωμένα μάτια και με ένα αααα! απέναντι στον κόσμο, κατάλαβε ότι είχε κάτι κοινό με το αντικείμενο του θαυμασμού του, γιατί μόνο το όμοιο βλέπεται...έκτοτε μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες.
Το θαυμαστικό ήταν το πρώτο ποίημα που ειπώθηκε ποτέ και αργότερα η πρώτη διατυπωμένη φιλοσοφική πρόταση.
Το θαυμαστικό είναι ένα "δεν ξέρω τι να κάνω μαζί σου" και ένα "τι καλά που δεν ξέρω τι να κάνω μαζί σου"...
Το θαυμαστικό αντιστοιχεί στην παιδική ηλικία της Ανθρωπότητας... και φευ! η Ανθρωπότητα σαν μια κακιά καχύποπτη γριά, θαυμάζει όλο και λιγότερο...
Για να μην το πάω πολύ μακριά....έλεος πιά με την πολυλογία μου...
Για να θαυμάζεις αυτό το ποίημα που δεν έχει χάρτινα φεγγάρια, χρυσοπράσινα φύλλα, ποιητές που μοιράζουν αστέρια κλπ κλπ... παρά μόνο κάτι αριθμούς και ένα λεωφορείο διπλό με φυσούνα, πάει να πει ότι είμαστε από το "ίδιο ανέκδοτο"...
Ποιό ανέκδοτο;
Αυτό που πάντα σε κάνει και γελάς όταν διαπιστώνεις με ικανοποίηση, το κρυμμένο νόημα πίσω από τις λέξεις και τα φαινόμενα.... γιατί τότε καταλαβαίνεις ότι είσαι από το ίδιο ανυπότακτο, άχρονο και άτοπο υλικό....
Μια γεύση αιωνιότητας, είναι η Ποίηση.
Χαίρε! μοναδικέ και ηρωϊκέ θαυμαστή της ποιητικής μου μετριότητας.