Ποτέ δεν πίστεψα σε εμψυχωτικά λόγια, γι' αυτό και δεν μπορώ να εμψυχώσω κανέναν...
Μάλλον αυτός είναι κι ο λόγος που δεν έλαβα ποτέ μου δημόσια αξιώματα...που απαιτούν έναν βαθμό εμ-ψύχωσης και ψυχωμένους τύπους να βγαίνουν στα μπαλκόνια, στα Ζάπεια, στα Μέγαρα, στους άμβωνες, στα βήματα, στα φόρα....
Όμως σκέφτομαι το ενδεχόμενο να ήμουν, λέει, Στρατηγός......
Αν, λοιπόν, ήμουν Στρατηγός σε μάχη, θα έλεγα στους στρατιώτες μου....
έφυγε... επειδή δεν είχε κέφι για πόλεμο.
Θα
με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια... Αναταραχή θα επικρατούσε στο στράτευμα... Τι λέει ο τρελός, θα έλεγαν....Δεν ξέρω πόσοι θα έμεναν στο τέλος...
Αλλά αυτοί που θα έμεναν δεν θα ήταν πλέον στρατιώτες....κι εγώ δεν θα ήμουν ο στρατηγός τους.
σημ.: "το γαμημένο κέφι του" είναι αυτό που ο μοναχός Ισίδωρος έλεγε οντολογική Χαρά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου