Επειδή όσοι με γνωρίζουν ή μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν όσα κατά καιρούς γράφω, ξέρουν ότι είμαι ένας καταθλιπτικός, όσο και ξεροκέφαλος άνθρωπος, ο οποίος - παρά τις νουθεσίες των ειδικών αλλά και απλών καλοπροαίρετων ανθρώπων, του τύπου : 10 βήματα για μια ευτυχισμένη ζωή - αρνείται πεισματικά να πάρει οποιοδήποτε αντικαταθλιπτικό, αγχολυτικό, ιαματικό, τονωτικό, αντιοξειδωτικό, καθαρτικό, ιδεολογικό κλπ. φάρμακο -κοινώς "τα έχει στηλώσει" - παραμένοντας έτσι οδυνηρά ακάλυπτος στα δεινά αυτής της σκατοζωής (: εξηγώ : θάνατοι, ανεργίες, χρεοκοπίες, ξενιτεμοί, προδοσίες, αρρώστιες, απομαγεύσεις, δυστυχείς έρωτες, υλικά κατεδαφίσεων, χάσιμο τρένων και λεωφορείων κλπ), δικαίως θα ανησυχήσουν και θα υποθέσουν , διαβάζοντας τον τίτλο, ότι αναφέρομαι στην Ζωή εν γένει... την οποία αποκηρύσσω, σπεύδω να διευκρινίσω ότι αναφέρομαι στην τέως πρόεδρο της τέως Βουλής, την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Αν και ο διεισδυτικός αναγνώστης θα μπορούσε να βρει και -πάλι δικαίως- ευρύτερες αντιστοιχίες και αναλογίες.... ας μην τον προκαταλάβω όμως...
Αναφέρομαι λοιπόν, στην κ. ΠτΒ την οποία όσο καιρό λειτουργούσε το Κοινοβούλιο (που κάποιοι είπαν και μπουρδέλο) παρακολουθούσα να ασκεί ή να μην ασκεί -όπως προτίμησε προς το τέλος να κάνει- τα καθήκοντά της, με ένα αίσθημα αμφιθυμίας.
Ακούγοντάς την πολλές φορές να υπερασπίζεται την κοινοβουλευτική νομιμότητα, την δημοκρατία, τα συνταγματικά δικαιώματα, την ισότητα και την ισοπολιτεία, τους θεσμούς και την διαφάνεια, τον δημοκρατικό διάλογο και την ελευθερία της έκφρασης, προσκομίζοντας μάλιστα και τους σχετικούς νόμους, τις διατάξεις, τα άρθρα και τις παραγράφους και μάλιστα να τα υπερασπίζεται εξαντλητικά, έως κεραίας, και παθιασμένα έως βλασφημίας της ώρας και της στιγμής και από αυτούς που ενώ ήξεραν, την πρότειναν για πρόεδρο και από τους άλλους που δεν ήξεραν αλλά την ψήφισαν, ακούγοντάς την, λοιπόν, θα έφτανε κανείς να πιστέψει ότι όλα αυτά ίσως και να υπάρχουν, ίσως να λειτουργούν ακόμα και να έχουν κάποιο νόημα.
Ότι η νομική θωράκιση των σύγχρονων κοινωνιών (κοινοβουλευτισμός, διάκριση εξουσιών, εκλογική αντιπροσώπευση, κοινωνικό κράτος, διακρατικές συμφωνίες - συμμαχίες κλπ) βρίσκονται ακόμα σε ισχύ και αρκούν για τον εξανθρωπισμό τους ή ότι η πιστή τήρηση των διατάξεων, η συνεχής υπενθύμιση και επίκληση των νόμων εξασφαλίζουν τουλάχιστον την δυνατότητα διεξαγωγής μιας έλλογης κοινοβουλευτικής συζήτησης.
Μάλιστα η νομικίστικη σκέψη της κ. Κωνσταντοπούλου σε μια χρονική στιγμή που ακούγονταν κι άλλα τέτοια του ευρωπαϊκού πολιτισμού : για το κοινό μας σπίτι, για την πολιτιστική μας κληρονομιά, για τον διαφωτισμό (βλ. ανεκδιήγητος Φίλης) κλπ, διανθισμένα επιπλέον με αρχαιοελληνικά μπιχλιμπίδια και σθεναρές αντιστάσεις....περισσότερο συσκότιζε παρά διευκρίνιζε το μέγεθος και το βάθος του αδιεξόδου του τυπικού πολιτικού συστήματος.
Όποτε η κ. Κωνσταντοπούλου επεχείρησε να γίνει περισσότερο πολιτικός από νομικός, κατέφυγε σε συναισθηματικές δηλώσεις και επικλήσεις στην κοινή συντροφική πορεία.
Ο τρόπος με τον οποίο η κ Κωνσταντοπούλου μειώθηκε και διαπομπεύτηκε, δεν είναι απόρροια μόνο της έντονης προσωπικότητάς της αλλά σημείο του παραγκωνισμού και της κατάρρευσης των πολύπλοκων νομοθετικών και κοινοβουλευτικών συστημάτων των δυτικών "δημοκρατιών" (βλ. express συζητήσεις και ψηφοφορίες, υπαγόρευση πολιτικών, ακύρωση δημοψηφισμάτων κλπ.) κάτω από την πίεση των οικονομο-τεχνοκρατικών δικτατόρων.
Η κατάρρευση αυτή δεν είναι κάτι επιδερμικό και περαστικό. Είναι βαθιά και αφορά την κατάρρευση του δομικού στοιχείου της δυτικής κοινωνίας, δηλαδή του ατόμου, το οποίο από παραγωγικό - αναπτυξιακό έχει γίνει καταναλωτικό - καναβαλικό... (βλ. Φιλοσοφία της σύνταξης του συνταξιούχου και του ΑΤΜ)...
Περνάμε αν δεν έχουμε ήδη περάσει σε μια μετα-κοινοβουλευτική φάση....την οποία η κ. Κωνσταντοπούλου εμποτισμένη από τη νομική - θεσμολάγνα σκέψη της αδυνατεί να συνειδητοποιήσει.
Έκρινα, λοιπόν, ότι το 3ο πιο προβεβλημένο πρόσωπο της "πρώτης φοράς Αριστερά" κάπου φαλτσάρει .. γι' αυτό ο εμμονικά τυπικός και συνεπής λόγος της δεν με έπειθε διόλου....
Ήταν πολύ συστημικός και νομοταγής για τα γούστα μου...διόλου απελευθερωτικός... αν υποθέσουμε ότι η απελευθέρωση της κοινωνίας αφορά την Αριστερά, την Ζωή και την ζωή εν γένει...
Έτσι σε μια πρώτη ανάγνωση, δεν μ' άρεσε καθόλου...
Σε μια δεύτερη όμως ανάγνωση...
Διέκρινα ότι η Ζωή έχει κάτι άγριο, κάτι δυναμικό, επίμονο και ανυπότακτο... έναν αναμφισβήτητο τσαμπουκά ... σε σημείο που να με κάνει να σκέφτομαι ότι η νομικο- θεσμο-λάγνα παρουσία της προσπαθεί να κρύψει με μεγάλη δυσκολία ένα μεγάλο αϊ-σιχτίρ πια!!
Ότι αν δεν ήταν η Πρόεδρος της Βουλής, η Κωνσταντοπούλου, θα ήταν Πρώτη Φορά η Ζωή στην έδρα και από κάτω διάφοροι βολεμένοι βουλευτο-παπαγάλοι να σκουντάνε ο εις τον άλλον και ν' αναρωτιούνται : μωρέ που μας προέκυψε αυτό το φρούτο;;
Θα μπορούσε κι αυτή να τα "έχει στηλώσει" και να αρνείται τις νουθεσίες των ειδικών... τα πακέτα διάσωσης, τα προαπαιτούμενα... τα μνημονιακά capitals controlls....
Ίσως, έτσι η Ζωή να μ' αρέσε τελικά!!!
ΥΓ, Εξηγώ την αμφιθυμία μου; Όχι, δεν ξαναγράφω για πολιτικά ... μέχρι να ξαναγράψω.
Αν και ο διεισδυτικός αναγνώστης θα μπορούσε να βρει και -πάλι δικαίως- ευρύτερες αντιστοιχίες και αναλογίες.... ας μην τον προκαταλάβω όμως...
Αναφέρομαι λοιπόν, στην κ. ΠτΒ την οποία όσο καιρό λειτουργούσε το Κοινοβούλιο (που κάποιοι είπαν και μπουρδέλο) παρακολουθούσα να ασκεί ή να μην ασκεί -όπως προτίμησε προς το τέλος να κάνει- τα καθήκοντά της, με ένα αίσθημα αμφιθυμίας.
Ακούγοντάς την πολλές φορές να υπερασπίζεται την κοινοβουλευτική νομιμότητα, την δημοκρατία, τα συνταγματικά δικαιώματα, την ισότητα και την ισοπολιτεία, τους θεσμούς και την διαφάνεια, τον δημοκρατικό διάλογο και την ελευθερία της έκφρασης, προσκομίζοντας μάλιστα και τους σχετικούς νόμους, τις διατάξεις, τα άρθρα και τις παραγράφους και μάλιστα να τα υπερασπίζεται εξαντλητικά, έως κεραίας, και παθιασμένα έως βλασφημίας της ώρας και της στιγμής και από αυτούς που ενώ ήξεραν, την πρότειναν για πρόεδρο και από τους άλλους που δεν ήξεραν αλλά την ψήφισαν, ακούγοντάς την, λοιπόν, θα έφτανε κανείς να πιστέψει ότι όλα αυτά ίσως και να υπάρχουν, ίσως να λειτουργούν ακόμα και να έχουν κάποιο νόημα.
Ότι η νομική θωράκιση των σύγχρονων κοινωνιών (κοινοβουλευτισμός, διάκριση εξουσιών, εκλογική αντιπροσώπευση, κοινωνικό κράτος, διακρατικές συμφωνίες - συμμαχίες κλπ) βρίσκονται ακόμα σε ισχύ και αρκούν για τον εξανθρωπισμό τους ή ότι η πιστή τήρηση των διατάξεων, η συνεχής υπενθύμιση και επίκληση των νόμων εξασφαλίζουν τουλάχιστον την δυνατότητα διεξαγωγής μιας έλλογης κοινοβουλευτικής συζήτησης.
Μάλιστα η νομικίστικη σκέψη της κ. Κωνσταντοπούλου σε μια χρονική στιγμή που ακούγονταν κι άλλα τέτοια του ευρωπαϊκού πολιτισμού : για το κοινό μας σπίτι, για την πολιτιστική μας κληρονομιά, για τον διαφωτισμό (βλ. ανεκδιήγητος Φίλης) κλπ, διανθισμένα επιπλέον με αρχαιοελληνικά μπιχλιμπίδια και σθεναρές αντιστάσεις....περισσότερο συσκότιζε παρά διευκρίνιζε το μέγεθος και το βάθος του αδιεξόδου του τυπικού πολιτικού συστήματος.
Όποτε η κ. Κωνσταντοπούλου επεχείρησε να γίνει περισσότερο πολιτικός από νομικός, κατέφυγε σε συναισθηματικές δηλώσεις και επικλήσεις στην κοινή συντροφική πορεία.
Ο τρόπος με τον οποίο η κ Κωνσταντοπούλου μειώθηκε και διαπομπεύτηκε, δεν είναι απόρροια μόνο της έντονης προσωπικότητάς της αλλά σημείο του παραγκωνισμού και της κατάρρευσης των πολύπλοκων νομοθετικών και κοινοβουλευτικών συστημάτων των δυτικών "δημοκρατιών" (βλ. express συζητήσεις και ψηφοφορίες, υπαγόρευση πολιτικών, ακύρωση δημοψηφισμάτων κλπ.) κάτω από την πίεση των οικονομο-τεχνοκρατικών δικτατόρων.
Η κατάρρευση αυτή δεν είναι κάτι επιδερμικό και περαστικό. Είναι βαθιά και αφορά την κατάρρευση του δομικού στοιχείου της δυτικής κοινωνίας, δηλαδή του ατόμου, το οποίο από παραγωγικό - αναπτυξιακό έχει γίνει καταναλωτικό - καναβαλικό... (βλ. Φιλοσοφία της σύνταξης του συνταξιούχου και του ΑΤΜ)...
Περνάμε αν δεν έχουμε ήδη περάσει σε μια μετα-κοινοβουλευτική φάση....την οποία η κ. Κωνσταντοπούλου εμποτισμένη από τη νομική - θεσμολάγνα σκέψη της αδυνατεί να συνειδητοποιήσει.
Έκρινα, λοιπόν, ότι το 3ο πιο προβεβλημένο πρόσωπο της "πρώτης φοράς Αριστερά" κάπου φαλτσάρει .. γι' αυτό ο εμμονικά τυπικός και συνεπής λόγος της δεν με έπειθε διόλου....
Ήταν πολύ συστημικός και νομοταγής για τα γούστα μου...διόλου απελευθερωτικός... αν υποθέσουμε ότι η απελευθέρωση της κοινωνίας αφορά την Αριστερά, την Ζωή και την ζωή εν γένει...
Έτσι σε μια πρώτη ανάγνωση, δεν μ' άρεσε καθόλου...
Σε μια δεύτερη όμως ανάγνωση...
Διέκρινα ότι η Ζωή έχει κάτι άγριο, κάτι δυναμικό, επίμονο και ανυπότακτο... έναν αναμφισβήτητο τσαμπουκά ... σε σημείο που να με κάνει να σκέφτομαι ότι η νομικο- θεσμο-λάγνα παρουσία της προσπαθεί να κρύψει με μεγάλη δυσκολία ένα μεγάλο αϊ-σιχτίρ πια!!
Ότι αν δεν ήταν η Πρόεδρος της Βουλής, η Κωνσταντοπούλου, θα ήταν Πρώτη Φορά η Ζωή στην έδρα και από κάτω διάφοροι βολεμένοι βουλευτο-παπαγάλοι να σκουντάνε ο εις τον άλλον και ν' αναρωτιούνται : μωρέ που μας προέκυψε αυτό το φρούτο;;
Θα μπορούσε κι αυτή να τα "έχει στηλώσει" και να αρνείται τις νουθεσίες των ειδικών... τα πακέτα διάσωσης, τα προαπαιτούμενα... τα μνημονιακά capitals controlls....
Ίσως, έτσι η Ζωή να μ' αρέσε τελικά!!!
ΥΓ, Εξηγώ την αμφιθυμία μου; Όχι, δεν ξαναγράφω για πολιτικά ... μέχρι να ξαναγράψω.
Τι είπατε;…Όχι… να μου εξηγήσετε Τι είπατε. Αμφισβητείτε την Πρόεδρο της Βουλής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ανακαλώ στην τάξη!!
Ok… αυτά έτσι για να ξεφύγουμε λιγάκι από την εθνική μας κατάθλιψη, ας έρθουμε όμως και λιγάκι στο θέμα.
Σωστά επισημάνατε. «Ο τρόπος με τον οποίο η κ Κωνσταντοπούλου μειώθηκε και διαπομπεύτηκε, δεν είναι απόρροια μόνο της έντονης προσωπικότητάς της αλλά σημείο του παραγκωνισμού και της κατάρρευσης των πολύπλοκων νομοθετικών και κοινοβουλευτικών συστημάτων των δυτικών "δημοκρατιών" (βλ. express συζητήσεις και ψηφοφορίες, υπαγόρευση πολιτικών, ακύρωση δημοψηφισμάτων κλπ.) κάτω από την πίεση των οικονομο-τεχνοκρατικών δικτατόρων.
Η κατάρρευση αυτή δεν είναι κάτι επιδερμικό και περαστικό. Είναι βαθιά και αφορά την κατάρρευση του δομικού στοιχείου της δυτικής κοινωνίας, δηλαδή του ατόμου, το οποίο από παραγωγικό - αναπτυξιακό έχει γίνει καταναλωτικό - κανιβαλικό...»
Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι η συστηματική αποδόμηση της ξεκίνησε από την στιγμή που έκανε πράξη την σύσταση της επιτροπής ελέγχου για το χρέος και μετά την εκφώνηση του πολύ επικριτικού λόγου της, όταν ανακοίνωσε στο Κοινοβούλιο τα αποτελέσματα αυτής της επιτροπής. Όμως, πιστεύω ο θεσμός του Προέδρου της Βουλής θα απαξιωνόταν έτσι κι αλλιώς όποιο και αν ήταν το πρόσωπο. Αυτό επιβάλλει ο βασικός σχεδιασμός της ΝΤΠ. Όποιος και ότι δηλώνει ή παραπέμπει σε εθνική ανεξαρτησία θα απαξιώνεται και θα διαπομπεύεται. Ήδη βλέπουμε το πώς τελικά αναγκάζονται σε αυτό-εξευτελισμό όλοι όσοι δηλώνουν πολέμιοι αυτού του συστήματος. Δεν έχω τις γνώσεις ούτε τα προσόντα για να αναλύσω και να αντιληφθώ πλήρως τις λεπτομέρειες αυτού του σχεδιασμού αλλά είμαι βέβαιος ότι αυτή η κατάσταση με ενοχλεί απίστευτα. Απίστευτη υποκρισία και καταναγκαστική «πολιτική ορθότητα». Ωμή βαρβαρότητα και αστείρευτα κροκοδείλια δάκρυα. Όλα για το καλό μας, όλα για εμάς χωρίς εμάς.
Κλείνοντας όπως και νάχει…La vita e Bella.
Υ.Γ
Δεν είναι κακό να γράφετε που και που για πολιτική και πολιτικούς. Πρώτον γιατί τα λέτε ωραία και δεύτερον γιατί ίσως έτσι βοηθηθεί κάποιος να βγάλει τα αυστηρά κομματικά του γυαλιά και να «ξεστραβωθεί»!
Καλημέρα.
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε δίκιο για την έναρξη της αποδόμησης της ΖΚ
Ξέρετε, πιστεύω ότι το να μιλήσει κανείς ΠΟΛΙΤΙΚΑ είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα... ..
Είναι πολλά τα εμπόδια για την διατύπωση Πολιτικής σκέψης....
Επιπλέον είμαστε ένας λαός που του αρέσει να μιλάει πολύ και να σκέφτεται λίγο....και ειλικρινά δεν ξέρω εάν αυτό είναι απαραίτητα κακό ή μήπως έχει και τα καλά του...
Καλό Σαββατοκύριακο.