Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_πράσινη πέτρα




Απ' το χειμώνα, απ' τις πολλές βροχές και τις παγωνιές,
οι πέτρινες πλάκες της αυλής πρασίνισαν.
Επικίνδυνο να περπατάς πάνω τους ακόμα κι αν προσέχεις.
Εγώ δεν ήξερα τι να'ναι η συγχώρεση...
σκεφτόμουνα περί αυτού...
έχω γράψει και ένα μικρό κάτι...
αλλά δεν ήξερα.
Πόσο δύσκολο πράγμα είναι.
Πόσο πολύ το αποφεύγουμε όλοι. Ιδίως αυτοί που φέρουν έναν κάποιον τίτλο, ανάμεσά μας.

Οι τίτλοι ευδοκιμούν στις πράσινες πλάκες των αυλών.
Στρώνεται εκεί η μεγαλοπρέπεια, η αποτελεσματικότητα και η επιβολή τους, καλύπτεται πίσω από τίτλους αυτό που μας πονάει... η πιθανότητα να φταίμε εμείς...

Πόσο γυμνοί νιώθουμε μπροστά σ' αυτό το ενδεχόμενο... να μην είμαστε και τόσο καλοί.... επιτέλους!.

Μ' αρέσει λοιπόν να σκέφτομαι την συγχώρεση
σαν το καθάρισμα των πλακών της αυλής από αυτή την πράσινη γλίτσα της απανθρωπίας μας,
των παθών και των φόβων μας, από τα χίλια μύρια, μικρά και μεγάλα εγκλήματά μας, από την βαρβαρότητα της γλώσσας μας, από την βαρύτητα της ύπαρξής μας, από την αστοχία μας, από την βαριά σκιά μας που σκοτεινιάζει τις ζωές των άλλων. 
Απ΄οτι συσσωρεύουμε δίχως να φταίμε, ίσως,  αλλά και δίχως να έχουμε επίγνωση, καθώς πέφτουμε πάνω στους άλλους, σαν κεραυνός, σαν βροχή, σαν αγιάζι, σαν καταιγίδα, σαν σταγόνα, σαν παγωνιά του χειμώνα...
Μ' αρέσει να σκέφτομαι την συγχώρεση, σαν τον μόνο τρόπο για να ξανακαινουργιώνουν οι σχέσεις των ανθρώπων και να μπορείς να περπατήσεις με άνεση πάνω τους, ακόμα και να γλιστρίσεις και να πέσεις και να φας τα ωραία σου μούτρα....

Μακάρι να βρω την δύναμη, που μου λείπει, για να ζητήσω συγχώρεση από όλους, για όσους ήμουν μια πράσινη γλιστερή πέτρα.

Καλή Σαρακοστή
Σε όλους

.

Σχόλια

  1. Απαντήσεις
    1. Aγαπητέ ανώνυμε με τα θαυμαστικά...
      γράψε μας και δύο λογάκια αν θέλεις.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος23/2/15, 10:05 μ.μ.

    Το θέμα των θεμάτων!
    Μόνο που η Συχώρεση για να επιτευχθεί πραγματικά
    χρειάζεται πάντοτε ΔΥΟ, αλλιώς ΔΕΝ είναι συγχώρηση.
    Είναι κάτι άλλο: Βαρεμάρα, συνήθεια, αδιαφορία...
    Και συγχωρώ δεν σημαίνει "ξεχνώ" τι κακό μου έκανε ο άλλος.
    Δεν είναι δυνατόν, κανείς να ξεχάσει την πληγή, τον πόνο.
    Και να επουλωθεί η πληγή, το σημάδι μένει στον αιώνα.
    Οταν "ξεχνώ" το κακό που μου έκανε, τον βοηθάω να αποθρασυνθεί
    και να το επαναλάβει.
    Ο τελώνης που συχωρέθηκε από το Χριστό,
    επανόρθωσε έμπρακτα τις αδικίες προς τον πλησίον.
    Δεν τις "ξέχασε".
    Μοιάζει πολύ βολικό το " ξέχασμα" από εκείνον
    που ΠΡΩΤΟΣ σε μια σχέση που ξεκίνησε καλά, ήρξατο χειρών αδίκων.
    Επειδή σε κάθε περίπτωση υπάρχει κάποιος
    που ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΠΡΩΤΟΣ την ΕΧΘΡΙΚΗ συμπεριφορά.
    Αυτός έχει το ΜΕΙΖΟΝ ΚΡΙΜΑ.
    το είπε και ο Χριστός : "ούαί δι ού το σκάνδαλον (της θλίψης, της οργής, της αδικίας)
    έρχεται. Θα τον σύμφερε, να μην είχε γεννηθεί σε τούτο τον κόσμο...

    Κάποτε μου είπε ένας ευφυής νέος ότι για τα χάλια το κόσμου
    φταίει ο Χριστιανισμός που κηρύττει τη Συχώρεση σε όσους φταίνε
    και μετά αυτοί αποθρασύνονται από τα κηρύγματα περί συγνώμης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λογικές βρίσκω τις αντιρρήσεις σου.
      Οι άλλοι μας πληγώνουν, όπως και εμείς αυτούς. Κάποιος ξεκινάει πρώτος...
      Ο πρώτος αδικήσας φέρει κάποια επιπλέον ευθύνη...
      και ακόμα λες πώς θα μπορέσω να διασφαλιστώ ότι δεν θα γίνω ξανά το "θύμα", αυτών των αποθρασυμένων αδίκων, αν συνεχώς συγχωρώ.
      Και τα δύο σημεία που αναφέρεις αποτελούν θεμελιώδεις αρχές του νομικού δικαίου, το οποίο ψάχνει να βρει :α) ποιός φταίει πρώτος, ποιός προκάλεσε την βλάβη, ποιός είναι η αιτία του κακού και β) πώς θα διασφαλιστεί ότι δεν θα το ξανακάνει.

      Υπάρχει εδώ ένα λεπτό σημείο.
      Η συγχώρεση όπως -όχι εγώ αλλά άλλοι πολύ αξιότεροι εμού- περιγράφεται σ' αυτό το σημείωμα είναι πράξη εσωτερική, πράξη ανακατανομής του εαυτού και γι' αυτό πρωτίστως αφορά τον έναν. Η συγχώρεση αυτού του τύπου δεν μας ενδιαφέρει να διακρίνουμε ανάμεσα σε φταίχτη και θύμα.
      Είναι μια συγχώρεση δύσκολη γιατι φταίχτης και θύμα συμπίπτουν στο ένα πρόσωπο...
      Η μετά-νοια που προϋποτίθεται της συγχώρεσης δεν σημαίνει βλέπω καθαρά τις διαχωριστικές γραμμές, από πού μέχρι πού φταίει ο άλλος και από πού μέχρι που φταίω εγώ για να κατανείμει τις ευθύνες.
      Η μετά-νοια που λέω, απαιτεί την άρση των διαχωρισμών, την αναγνώριση του εγκληματία, του άδικου, όχι σαν μια ετερότητα εκεί έξω και απέναντι, αλλά μέσα μου... πιθανώς μεταμφιεσμένη με άλλους όρους και με άλλη ένταση αλλά πάντως υπαρκτή.
      Συγ-χωρώ, δεν σημαίνει μόνο κάνω χώρο για να μπει ο άλλος αλλά αναγνωρίζω ότι ο άλλος είναι ήδη εγκατεστημένος εκεί και έχει προκαλέσει τα δικά του αναρίθμητα θύματα.
      Συγ-χωρώ δεν σημαίνει ότι μεγαλύνω τον εαυτό μου, του δίνω μια ανωτερότητα ηθικού ανθρώπου, ένα ηθικό ανάστημα για να ξεπερνάει το φθόνο και τις τρικλοποδιές των άλλων, αλλά συντρίβω τον εαυτό μου γιατί αναγνωρίζω τα ίδια αυτά μέσα μου.
      Συγ-χωρώ δεν σημαίνει γίνομαι καλύτερος από τον άλλο ούτε και πιο ευάλωτος, σημαίνει ζω, λαμβάνοντας βέβαια κάποια μέτρα προστασίας μου, αλλά βαθύτερα κατανοώντας το δράμα της ύπαρξης που είναι και δικό μου.


      Ο άλλος τρόπος να δούμε το θέμα είναι ένας τρόπος υπαρκτικός.

      Αποδεσμεύω, λοιπόν την συγχώρεση από το πόσο μπορεί και αν μπορεί να έρθει ο άλλος σε κατάσταση μετα-νοίας.
      Ίσως να μην μπορεί για τους δικούς του λόγους που μπορεί να είναι υποκειμενικοί, λόγοι συγκρότησής του, πνευματικής του ανωριμότητας ή και ενδόμυχοι φόβοι που δεν μπορεί να ξεπεράσει και δεν μπορούμε να απαιτήσουμε να ξεπεράσει. Μπορεί να είναι λογοι αντικειμενικοί π.χ. να έχει πεθάνει. Πόσοι γονείς δεν απεβίωσαν δίχως να έχουν μετανοήσει για εγκληματικά λάθη που διέπραξαν και πόσα παιδιά δεν μπόρεσαν ποτέ να συγχωρήσουν τους πεθαμένους γονείς τους;

      Αποδεσμευμένη έτσι η συγχώρεση από τις συνέπειες των διαφόρων πράξεων που μπορεί να συμβούν ή και να μην συμβούν, γίνεται μια διαρκής κατάσταση στην οποία βρίσκεται όλος ο νους και η ύπαρξη του ανθρώπου. Γίνεται ένας τρόπος ύπαρξης και όχι ηθικού καταλογισμού ευθυνών.

      Συγνώμη για το μακροσκελές της απάντησης.
      Δεν μου βγήκε πιο μικρό και μεστό κείμενο. Ίσως δεν το έχω πολύ καθαρό στο μυαλό μου.

      Διαγραφή
  3. Αυτό δε το τελευταίο που έγραψες ότι σου είπε ένας ευφυής νεαρός.. είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον.
    Ελπίζω να επανέλθω εντός των ημερών με ένα κείμενο περί αυτού το οποίο με βασανίζει εδώ και καιρό... "Περί της πολιτικής θρησκείας" θέμα των διαφωτιστών που προκάλεσε πολλές κι έντονες συζητήσεις.
    Μπορεί ο χριστιανισμός να κάνει τον κόσμο καλύτερο; Έχει ο χριστιανισμός "πολιτική θεωρία";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος24/2/15, 12:24 μ.μ.

    Το ζητουμενον ειναι η αλληλοσυγχωρηση που σκοπο εχει την αλληλοταπεινωση.
    Επισης αλλο ενα ζητουμενο ειναι να θεραπευεις και οχι να ερεθιζεις.
    Μια ακομα σκεψη ειναι να υπαρχει κοινη πορεια και κοινο πνευμα.
    Απο τη στιγμη που καποιος θεωρει τον αλλον αιρετικο ενω ειναι μεσα στη Μια Εκκλησια την οποια ο αλλος θεωρει αιρετικη,ειναι επωμενο να θεωρει ολες τις ενεργειες σε πτωση.
    Ακομη και τον καθε εφαμαρτο λογισμο.Τουτο ειναι βλασφημια βεβαιως απο την μια διοτι η Ορθ.Εκκλησια ουτε γηρα ουτε ειναι πολιτικος οργανισμος αλλ εξ Ουρανου ειναι.
    Το περιεργο ποιο ειναι; οτι ενω καποιοι θεωρουν αιρετικους τους νεοημερολογιτες ,τους δεχονται μετα χαρας ,ενω αλλους τους θεωρουν οχι μονον αιρετικους αλλα και πορνους και ο,τι αλλο ..εδω ειναι ενα ζητημα ,οτι ενω θα μπορουσαν να πιασουν εσωτερικως τον αλλον και να του συστησουν πως ανησυχουν μη και παρει ο αδελφος την καθοδο, οποτε και αλλος να τους εξηγησει πως ''ο πνευματικος μου με εμπιστευθηκε και με τις ευχες του εφυγα και πηγα να ομολογησω και να αγωνισθω και αφου αυτος μου εχει απολυτη εμπιστοσυνη που τοσα χρονια με γνωριζει πως εσυ που δεν με γνωριζεις δεν μου εχεις;;;''
    .παρ ολα αυτα ξεκινησε μια εκστρατεια εναντιον μου χωρις βασεις και επεκταθηκε σε ολο το ιστιολογιο.
    Αλλα το ζητουμενο ποιο ειναι ;
    Δεν εχω αναγκη τις επευφημιες ουτε τις επιτιμησεις των αλλων,
    Το ζητουμενο ειναι οτι αλλους ''αιρετικους'' τους κρεμαμε και αλλους τους τιμουμε.Και στην ιεραρχια επισης ..αλλους που εχουν αμφιβολα δογματα τους θεοποιουμε και αλλους που ειναι εντος πατερικου πνευματος τους χτυπαμε.
    Με ολο το σεβασμο και την αγαπη ειναι αδυνατον ο Θεος να μην δειξει την δικαιοσυνη Του!
    Απο τη στιγμη που δεν δεχεται καποιος τα του πνευματος δεν ειναι δυνατον να υπαρξει συγκληση και αποδοχη.ουτε και η ταμπελα με ενοχλει πλεον διοτι θα με ενοχλουσε εαν ο αλλος ειχε ορθο και δικαιο κριτηριο και κυριως εαν ειχε αγαπη.
    Οι δογματικες διαφορες ουδολως πρεπει να στερουν την αγαπη μεταξυ των ανθρωπων.
    Δεν θελω να πω κατι αλλο.
    Ο νοων νοειτο!
    Το αδικον ουκ ευλογειται!
    Δοξαζω Τον Θεο που μου δινει δυναμη και ευχαριστω κ την οικογενεια μου,καθως κ ολους αυτους εκ της ιεραρχιας που στηριζουν οχι μονον εμενα αλλα και ολους αυτους που αγωνιζονται για τα ευσεβη δογματα.
    Συγχωρηστε με και παλι!πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή πην...
      όπως θα έχεις καταλάβει, τα ενδιαφέροντά μου είναι κυρίως φιλοσοφικά και λογοτεχνικά.
      Οι διαμάχες μεταξύ νεο-παλαιο-ημερολογίων, οι αψιμαχίες περί δογμάτων και αιρέσεων καθώς και οι επιδείξεις ευλάβειας, ταπεινοφροσύνης και ηθικού σφρίγους... δεν με απασχολούν.
      Δεν τα γνωρίζω τα θέματα.

      Διαγραφή
  5. Aνώνυμε/η άγνωστε/η με τα θαυμαστικά...
    μάλλον πως θα πρέπει να εξασκηθώ στην αποκρυπτογράφηση των θαυμαστικών σου.
    Έχουμε λοιπόν και λέμε : 2 θαυμαστικά : μικρή ένταση, 3 θαυμαστικά : μεσαία, 5 και πάνω: στην διαπασών.
    Είναι κι αυτός ένας κώδικας! Ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος26/2/15, 11:04 μ.μ.

    Με το που διάβασα την λέξη αποκρυπτογράφηση, μου ήρθε στο μυαλό μια φωτογραφία που μου έστειλε προ ημερών η ανιψιά μου. Πρόκειται για έναν διάλογο σε κάποιο "μέσο κοινωνικής δικτύωσης" και τον παραθέτω αυτούσιο για να γελάσουν (όσοι μπορούν). Πάμε λοιπόν:

    - TIKANEIS KALISPERA UESNAGINOMEFILOI

    - Δε ξέρω αποκρυπτογράφηση

    - ANUESKAN ANEMOY ETOIMAANUES
    NAGINOMEFILOI ANUES

    - Έρχεστε ειρηνικά ή να ψάξουμε για καταφύγιο;

    Ήλος

    Υ.Γ. Το γράμμα U του αγγλικού πληκτρολογίου αντιστοιχεί στο γράμμα Θ του ελληνικού. Επισήμανση έτσι, χάριν αποκρυπτογράφησης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραίο!
    Να σου πω τι πιστεύω;
    Ότι έρχονται ειρηνικά.
    Στις μέρες μας ο πόλεμος διεξάγεται μεταξύ ιδιοφυών...
    Υπάρχει μια απλοϊκότητα εδώ που με αφοπλίζει, ούτε θυμός ούτε θρήνος για την δήθεν κατάντια της γλώσσας.... ένα χαμόγελο μόνο....
    Ψάχνουν οι άνθρωποι τρόπους... να μιλήσουν μέσα από τα πληκτρολόγια... (καλή ώρα!)... αυτό είναι από μόνο του συγκινητικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος26/2/15, 11:45 μ.μ.

    Αρχικά γέλασα με το κείμενο Ελένη. Στη συνέχεια σκέφτηκα πως όπως η δικιά μου γενιά δεν έμαθε ορθογραφία, έτσι η νέα μοιάζει να μην έχει μάθει καν γραφή. Και στη συνέχεια, κάπου εκεί στο βάθος μια φωνούλα μου ψιθύρισε: και η ανάγκη να κάνει έναν φίλο ή μια φίλη;

    Στάθηκα και την αφουγκράστηκα λίγο καλύτερα, και τα άλλα υποχώρησαν. Αυτό το "αν θες" που επαναλαμβάνεται τέσσερις φορές σε δυο γραμμές, κάτι υποδηλώνει. Κάτι σαν εκείνο το "Ενοχλώ; Δεν Ενοχλώ!" του Παπαγιαννόπουλου στην ταινία "Δεσποινίς διευθυντής".

    Έχω πολύ δρόμο ακόμα. Με παρηγορεί τουλάχιστον ότι έστω και καταϊδρωμένη (και τρίτη), ήρθε η φωνούλα στο μυαλό μου και την άκουσα.

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ακριβώς αυτό....
    Και αν το σκεφτείς συνδέεται και με το ποίημα του Χριστιανόπουλου.... (ας διαβάζουμε τα ποιήματα στην διαπασών του νοήματός τους)...
    Εσείς λοιπόν που κάπως... το λύσατε το θέμα... και λέτε για τα άλλα τ'ανώτερα, τα θεολογικά, τα πολιτικά και τα γλωσσικά και τα τέτοια... σκεφτήκατε ποτέ... πώς είναι να'σαι 20, 25 χρόνων ή και μεγαλύτερος και να τρέμεις... μήπως ο άλλος δεν uelei ούτε ένα αίτημα να σου κάνει.... να τρέμεις μήπως κι απόψε όλοι σε απορρίψουν.... Εσείς που κάνατε την γλώσσα σας ένα ροδάνι πολυτελείας, ξέρετε τι είναι να ρωτάς αδέξια : να γίνουμε φίλοι;

    Ναι, θα μπορουσε το μήνυμα αυτό να γίνει ένα ποίημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,