_η αυλή του κόσμου

Την φωτογραφία αυτή όπως και τις υπόλοιπες τράβηξε η Νίκη. Η Νίκη είναι φίλη και ζωγράφος. Ζωγραφίζει με ρευστό κερί.

Η Νίκη πήγε για λίγες μέρες ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, όπως αυτά που κάνουν πολλοί άνθρωποι, αναχωρώντας από την Ελλάδα  με τα τουριστικά πρακτορεία.

Η Νίκη πηγαίνει στο Εσπερινό Λύκειο της πόλης και παλεύει να τελειώσει το σχολείο,  που δεν μπόρεσε να τελειώσει όταν έπρεπε.... "κι έχοντας περασμένα τα 40", που λέει και Ναζίμ Χικμέτ ο Τούρκος ποιητής.....

Η Νίκη στο ολιγοήμερο ταξίδι της φωτογράφιζε κυρίως τους ανθρώπους που συναντούσε,  τους περαστικούς και τους καθημερινούς. Φωτογραφιζόταν κι αυτή μαζί τους.

Λιγότερο την ενδιέφεραν  τα γνωστά αξιοθέατα... τα κτίρια, η Αγία Σοφία, το λιμάνι, μια νωχελική βαρκούλα, ένα ηλιοβασίλεμα.

Την ρωτάω γιατί ....

Δεν ξέρω, μου λέει, έτσι...

Έτσι κι εγώ ελευθερώνομαι και κάνω υποθέσεις....

Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που  λόγω έλλειψης ή ανεπάρκειας των στοιχειωδών πραγμάτων: του φιλιού, του χαδιού, της καλής κουβέντας, της χαράς, της ασφάλειας και της αποδοχής, δηλαδή όλων  αυτών που έρχονται και σε κυκλώνουν  κάνοντας  τον κόσμο γνώσιμο και απλό, πραγμάτων που κτίζουν γύρω σου την "αυλή του κόσμου", έναν περίβολο σα να λέμε, που να  περιλαμβάνει και σένα,   αναγκάζονται από μικροί  να προσηλωθούν από δίψα κι από ανάγκη στους ανθρώπους....

Ίσως, έτσι, γίνονται πολύ καλοί στη μελέτη των εκφράσεων, των κινήσεων, των τρόπων που αλλάζουν τα πρόσωπα, πώς γελούν, ποιές σκέψεις τα συννεφιάζουν, πώς στριμώχνουν τις ανάγκες, πώς σφίγγουν τα δόντια, που ρίχνουν το βάρος του σώματος, πώς κινούνται, τα σουλούπια τους ....
Μαθαίνουν μ' αυτόν τον εμπειρικό και άπειρες φορές επαληθευμένο τρόπο, τι έρχεται, τι πέρασε και τι μπορεί να τους περιμένει.




Έτσι μέσα από τα πρόσωπα, φτιάχνεται μια αυθεντική πρωτογενής αφήγηση, που μέσα της περιλαμβάνει τις ιστορίες του παρόντος αλλά και του παρελθόντος, αυτών που είναι παρόντες και αυτών που είναι απόντες, των νεκρών.



Τα πρόσωπα διηγούνται ιστορίες. Ιστορίες της μέρας που πέρασε, των δυσκολιών και του καμάτου, του έρωτα και της χαράς.
Κι αυτό που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σαν καθημερινότητα  που περνά πάνω από τα σώματα και εγγράφεται στις μορφές των ανθρώπων, κάπως κτίζει την ιστορία του τόπου.
 

Ίσως έτσι ο κόσμος να γίνεται γνώσιμος, τελικά.

Ίσως ν' αποκτά ένα νόημα, μια συνέχεια, ίσως έτσι έχει κάτι να πει.

Κάπου μέσα σ' αυτήν την αφήγηση βρίσκεις και συ έναν τόπο οικείο.
Ανάμέσα στους πολλούς, ανάμεσα στους αδιάφορους, βρίσκεις ένα ή δύο πρόσωπα που να καταλαβαίνουν την εξορία του ταξιδευτή, τη μοναχική σου καρδιά, την ύπαρξή σου που αποζητά ένα χάδι, μια καλή κουβέντα, ένα "γύρισες;  πού τριγύρναγες επιτέλους μ' αυτή τη γεύση της αλμύρας στα χείλη;"
Έτσι... και τα ταξίδια γίνονται ένα διαρκές παρόν στην μεγάλη του κόσμου αυλή.... 
 

.... Υποθέσεις.