Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Μανόλης Πολέντας : Ας λήξουν





Ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι ερμηνείες όλες
τώρα ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι δυνάστες του στείρου λόγου
τώρα ας λήξουν
ας καταλήξουν
οι στεριανοί
οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια
του ουρανού
οι συγκροτημένοι νόες
που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα
τώρα ας καταλήξουν
τα ηλεκτρόδια εκπομπής των ειωθότων
οι χαμηλοί τόνοι και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν τα θεσπισμένα
όλα τα θεσπισμένα διατάγματα
τα ψηφίσματα και οι νομοθετικές πράξεις
η ψεύτικη συγκίνηση
τα περιτοιχίσματα και οι περίβολοι
που κρύβουν τον ουρανό
τώρα ας έρθει ο ουρανός
και ας κρεμάσει
τους χαμηλούς τόνους και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τις παρθένες
που φυλάγουν την ευτυχία της ηδονής μέχρι
να βρουν να την πουλήσουν
στην υψηλότερη δυνατή τιμή
ας τις εμφιαλώσουν οι αλήτες του Θεού στη γη
μέχρι να λήξει η σπέκουλα,
τα κέρδη, οι απολαβές, οι αμοιβές,
οι μισθοί και οι αποζημιώσεις
οι εκμισθωτές επιπλωμένων δωματίων
ας λήξουν τώρα
τώρα ας ανθίσουν
τα πάθη, τα έντονα συναισθήματα
οι μανίες, οι έντονες ροπές
οι εκρήξεις οργής, τα ξεσπάσματα θυμού, η θέρμη
οι δραματικές αναπαραστάσεις των παθών
τώρα ας ανθίσουν
οι λύκοι της στέπας τώρα ας κατασπαράξουν
αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς,
τώρα να λήξουν
οι έρευνες που μπολιάζουν τα ειωθότα
τώρα ας δείξουν οι δορυφόροι
τους καρτερικούς πεζόδρομους του ουρανού
τους αλήτες του Θεού ας δείξουν
τώρα ας τους δείξουν
τώρα να λήξουν
οι απαθείς, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι
οι άνευ πάθους, οι παθητικοί, οι αδρανείς
οι ουδέτεροι, οι μη αντιδρώντες
οι διπλωμάτες
που συγκλίνουν κάτω από το βλέμμα του Θεού
κάτω από το βλέμμα των αλητών του Θεού
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν
οι στέγες των λιπαρών κάφρων
τα λιπαρά τσουτσέκια που διανύουν ανενόχλητα
την άσφαλτο του κέρδους
το κέρδος ας λήξει.
Το χάσμα,
μέσα εκεί που λάμπει η υπεραξία της καρδιάς
ας λάμψει για όλους τις σπέκουλες
της κοινωνίας της γης
και ύστερα ας λήξουν καθώς και ο άνθρωπος
που παίρνει χρώμα ζωντανό λίγο προτού πεθάνει
έτσι και οι αστοί, μικροαστοί, μεγαλοαστοί
τα γραφεία των υπουργών
ας λήξουν τώρα
και ας συσσωρευτούν υπό του ανέμου
οι κομψοί αθεϊστές
οι αλήτες του Θεού
που γέννησε ο Θεός
που αγαπούν και αγνοούν το πέρασμα του κοπαδιού
και τους γύπες που το καθοδηγούν
μες το τεράστιο μαντρί του παγκόσμιου χωριού
για να το αρμέξουν, να το μπολιάσουν να μεγαλώσει
να το βιάσουν ξανά και να του καταστρέψουν
την ψυχή.
Τώρα ας ανθίσουν
οι φίλοι μου που συγκινούνται άνευ λόγου,
τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια
τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια
οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι,
οι κομψοί εξυβριστές
τώρα ξανά ας ανθίσουν
όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος
πως πάντα θα έχουν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος
να βγω κι εγώ στο φως
που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τον πατέρα μου
και να του πω κι εγώ, να συνεχίσω,
ας λήξουν όλα τα ποιήματα
που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο από τη ζωή
οι Ακαδημίες των ληγμένων ψυχών
που τα βραβεύουν καθώς πιστεύουν
πως οι μικροί καρτέσιοι έχουν κάτι να δώσουν
από τις μικρές οπτασίες εδώ χάμου κι εκεί χάμου
που χαμουρεύονται
ας λήξουν
ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου
οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια
οι μη όροι της ψυχής που αγαπάει ex nihilo
ας γίνουν όρια
δάκρυα χαράς στη δημόσια ζωή
φάκες στους μπολιαστές, ερευνητές, ποντίκια
ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες
οι εργατοπατέρες
οι μέλλοντες υπουργοί
οι εκπρόσωποι ας καταλήξουν
οι εργασιομανείς,
οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα
και της ανούσιας έρευνας
που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της
της θέσης που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα
ας λήξουν
και ας ανθίσουν τα παλικάρια
που ψήνονται όλη μέρα
και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους
και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις
και ξαναψήνονται την άλλη μέρα
και διατηρούνται νέοι μόνο για ν’ αγαπούν
και να δίνουν τον κόπο τους
σ’ ένα ζεϊμπέκικο
η Λίλια για πάντα
που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά
ενώ ήταν φτωχή και ορφανή
μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα
η Λίλια για πάντα ας ανθεί
η Λίλια
η μόνη του κόσμου ελπίδα

Απαγγελία : Μανόλης Πολέντας
 

Σχόλια

  1. Ανώνυμος14/10/14, 12:44 μ.μ.

    Η πρώτη μου εντύπωση μετά την ακρόαση του ποιήματος:

    Ας λήξει ο άδικος κόσμος
    κι ας ανθίσει ο κόσμος του Μανόλη
    Ας λήξει ο κόσμος της κακίας
    κι ας ανθίσει η κακία του Μανόλη
    η μόνη του κόσμου ελπίδα...

    Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος14/10/14, 6:12 μ.μ.

    ΥΠΕΡΟΧΟ!

    ΚΑΙ
    ΕΑΣΟΝ ΧΑΙΡΕΙΝ ΤΟΥΣ ΙΟΒΟΛΟΥΣ, ΟΥΡΟΒΟΡΟΥΣ ΟΦΕΙΣ, ΕΑΣΟΝ ΑΥΤΟΥΣ

    ΑΣΕ ΤΟΥΣ
    ΝΑ ΜΑΣΑΝΕ ΤΙΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΙΣ
    ΣΑΡΚΕΣ ΤΟΥΣ

    ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ, ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΕΛΕΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για κάποιους ανθρώπους είναι εύκολο να μιλάνε για το Θεό...
    Εμένα πάντα μου προκαλούσε μεγάλη δυσκολία αυτό το θέμα.
    Αναρωτιέμαι εάν ενδιαφέρει τον Θεό να μιλάνε γι' Αυτόν ...

    Ένιωθα πάντα και νιώθω ένας απλός άνθρωπος, κομμάτι αυτού του κόσμου, ριγμένος σ' αυτόν και έτσι αποφάσισα να μιλάω γι' αυτόν, μιλώντας για μένα...
    Για τη ορφανή και φτωχή Λίλια στη Ρωσία που εκδιδόταν από τα 16 χρόνια της, για τις γυναίκες στη Συρία, για τις γυναίκες στο Κομπανί που πολεμάνε αποφασισμένες να πεθάνουν, την ώρα που η πολιτισμένη Δύση δηλώνει απλώς τον "αποτροπιασμό" της... για το ψέμα, για την εξουσία, για την απανθρωπιά.
    Για όλους εμάς, τους ανθρώπους της πτώσης, της πλάνης, του κενού και της μεγάλης μας ήττας!!

    Σαν διάλογος με το Θεό μου φαίνεται μια καλή αρχή.
    Να του κτυπάω τη πόρτα μιλώντας και παραμιλώντας για μένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος14/10/14, 8:06 μ.μ.

    "Σαν διάλογος με το Θεό μου φαίνεται μια καλή αρχή.
    Να του κτυπάω τη πόρτα μιλώντας και παραμιλώντας για μένα..."

    Ατόφια αλήθεια που ραγίζει καρδιές αυτή η ομολογία σου!
    Μου θυμίζει τον άσωτο της παραβολής ο οποίος «εἰς ἑαυτὸν ἐλθὼν» εἶπε: «πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου».

    Βεβαίως είναι μια καλή αρχή. Έναρξη επανάστασης, όχι βέβαια σαν αυτής της μάταιης του Μανόλη...

    Απόσπασμα κειμένου, κεφάλαιο: Ανάλατοι επαναστάτες.

    "Το προσωπικό ιδεώδες της Εκκλησιάς είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία πάντα δείχνει στους πιστούς αυτό το ιδεώδες. Ο σχηματισμός και ο τονισμός του σχεδιαγράμματος στην αγωγή θεωρείται σ’ όλες τις παιδαγωγίες ως απαραίτητος. Το σχεδιάγραμμα της χριστιανικής αγωγής είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία εξισώνει τη χριστιανική αγωγή με την επαναστατικότητα, αφού ο Χριστός ήταν επαναστάτης.

    Ήταν ο Χριστός επαναστάτης αδέλφια; Τούτο το ερώτημα λογικά επιβάλλεται. Είναι ο Χριστός επαναστάτης και κύρυκας της επανάστασης;

    Εάν επανάσταση σημαίνει το γκρέμισμα και την καταστροφή, τότε θα ήταν ύβρις να ονομάσουμε τον Χριστό επαναστάτη.
    Εάν η επανάσταση σημαίνει εκδίκηση για την εκδίκηση και είμαι για το αίμα και φωτιά για τη φωτιά, τότε οι επαναστάτες θα μπορούν να ονομάζουν κάθε άνθρωπο στον κόσμο αδελφό τους, αλλά όχι τον Χριστό.
    Εάν ως επανάσταση εννοούμε έναν άνθρωπο υπηρέτη των αδυναμιών του και δικαστή του άλλου, έναν άνθρωπο που για να ζεσταθεί είναι ικανός να κάψει όλο τον κόσμο, τότε ο Χριστός πράγματι δεν είναι επαναστάτης.
    Εάν επαναστάτες είναι μόνο οι δολοφόνοι, φανεροί ή αφανείς, και οι επαγγελματίες δημαγωγοί της ανατροπής, τότε μόνο οι άπιστοι θα μπορούσαν να λογαριάσουν τον Σωτήρα σ’ αυτή την άπιστη συντροφιά.

    Και όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης. Η επανάσταση, την οποία ο Χριστός έφερε στον κόσμο, είναι η μέγιστη και η πιο πετυχημένη απ’ όλες τις επαναστάσεις.
    «Επαναστατήστε πρώτα εναντίων του εαυτού σας και ύστερα ενάντια στον κόσμο», αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να βγει από το κύριο κήρυγμα του Χριστού.

    «Ο κόσμος είναι ανάλατος και άγευστος», λες εσύ φίλε μου. Κι εκατό φορές μου το επαναλαμβάνεις, πως ο κόσμος είναι ανάλατος, κι εκατό φορές εξεγείρεσαι ενάντια σ’ αυτόν τον ανάλατο κόσμο. Και καμαρώνεις με την ονομασία του επαναστάτη και απειλείς να ανατρέψεις τον κόσμο. Ξεκίνα από την αρχή, όχι από το τέλος και θα σε πιστέψω, φίλε μου.
    Εξεγέρσου πρώτα ενάντια στον εαυτό σου, ενάντια στην δική σου έλλειψη αλατιού».

    Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
    «Αργά βαδίζει ο Χριστός», εκδόσεις Εν Πλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. H ποίηση έχει αυτό το εγγενές χαρακτηριστικό: να είναι ανοιχτή σε ερμηνείες. Διαβάζεις όπως θέλεις...
    Προς συνδρομή της Ποίησης έρχεται η σύγχρονη κβαντομηχανική : ένα φωτόνιο μπορεί να το παρατηρήσεις ως κύμα εάν περιμένεις να δεις κύμα και ως σωμάτιο εάν περιμένεις να δεις σωμάτιο.

    Αντίθετα με την ανοιχτότητα της ποίησης και την απροσδιοριστία της κβαντομηχανικής στέκουν τα πάσης φύσεως συστήματα σκέψης.
    Ως επανάσταση, στο ποίημα του Μ.Πολέντα "ΑΣ ΛΗΞΟΥΝ", εγώ διαβάζω αυτήν των συνειδήσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος14/10/14, 11:59 μ.μ.

    "Ως επανάσταση, στο ποίημα του Μ.Πολέντα "ΑΣ ΛΗΞΟΥΝ", εγώ διαβάζω αυτήν των συνειδήσεων".

    Στο βάθος του τούνελ διακρίνουμε φώς και προχωράμε πρός αυτό!

    Παραθέτω αποσπάσματα ενός πολύτιμου βιβλίου που γράφτηκε το 1984 με τον τίτλο "Επανάσταση των Συνειδήσεων". Ίσως ήρθε τώρα η στιγμή να δεχθούμε την Αλήθεια που προσφέρεται μέσω αυτού του βιβλίου. Έστω κι αν είμαστε λίγοι αυτοί που θα την δεχθούν και θα αφομοιωθούν μαζί της. Είναι αρκετοί, να φέρουν με σύμμαχο τον παντοδύναμο Θεό, την μεγάλη ανατροπή.
    Πιστεύω ακράδαντα, ότι εμείς οι Έλληνες διαθέτουμε το πλέον κατάλληλο έμψυχο δυναμικό υλικό και είμαστε ο μοναδικός λαός που μπορεί, αν θέλει και με έναν θεόπνευστο ηγεμόνα, να τα κάνει αυτά πράξη.

    ** Στην Επανάσταση των Συνειδήσεων ο εχθρός και ο στόχος είναι κάπως ακαθόριστοι. Είναι ο μυστηριώδης άνθρωπος, που φεουδάρχης ή αστός, φασίστας ή Σοσιαλιστής, ολοκληρωτικός ή δημοκράτης, φέρνει μέσα του την αλλοτρίωση της αμαρτίας και τη μεταδίδει και στους πολιτισμούς του.

    ** Επανάσταση των συνειδήσεων, λοιπόν, σημαίνει Ηθική Επανάσταση.

    **Επανάσταση των συνειδήσεων σημαίνει: αναθεώρηση που έχομε να κάμωμε στην ίδια τη δομή της σκέψης μας και της συνείδησής μας, για να μπορούμε να δούμε πάλι όχι μόνο καθαρές και παρθένες τις αξίες της ζωής, αλλά και για να μπορούμε να συλλάβωμε τα νέα οράματα, τις νέες πραγματικότητες που σχηματίζονται σιγά σιγά σαν παγκόσμια συνείδηση για ένα μελλούμενο κόσμο.

    ** Θα ήθελα να επισημάνω τα αίτια της κρίσης που ζούμε και να προβληματισθούμε γι' αυτή. Μιλώντας για μια "Επανάσταση των Συνειδήσεων" θα πρέπει να καθορίσωμε τους στόχους και τις πρακτικές εφαρμογές της.

    **Σχηματικά θα αναφέρω μερικούς τομείς, που πρέπει να εκδηλωθεί αυτή η αναθεώρηση της σκέψης και της πρακτικής μας.

    Η Παιδεία

    **Η Παιδεία πρέπει να αναθεωρήσει την τακτική της και να επιστρέψει στο κλασικό έργο της, δηλαδή στη μόρφωση του ανθρώπου. Στην ανθρωποποίηση του ανθρώπου.

    **Η μονόπλευρη Επαγγελματική Παιδεία του σημερινού Σχολείου πρέπει να συνοδεύεται και να συμπληρώνεται με μια πλατειά ανθρωπιστική Παιδεία.

    ** Οι παλαιότεροι δογματισμοί: Η επιστήμη για την επιστήμη, η τέχνη για την τέχνη, αποδείχτηκαν άσκοποι και επικίνδυνοι. Γιατί ό,τι δεν γίνεται υπέρ του ανθρώπου στρέφεται, σιγά σιγά, κατά του ανθρώπου.

    ** Χρειαζόμαστε μια Παιδεία που να καλλιεργεί όχι μόνο την λογική, την έπαρση του νου, αλλά και την αγάπη, την Πίστη και την ηθική τελείωση του ανθρώπου. Η Παιδεία πρέπει να προσανατολιστεί στους μεγάλους αυτούς στόχους και να μην εξαντλείται σε μια ξερή γνωσιολογία και σε μια τυπική μεθοδολογία.

    (συνεχίζεται σε δεύτερο σχόλιο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος15/10/14, 12:00 π.μ.

    (συνέχεια)

    Οικονομία

    **Η οικονομία πρέπει να ξεπεράσει τα σημερινά λογιστικά πλαίσια και να φτάσει στα όρια του ανθρώπου.

    ** Η Οικονομία πρέπει να έχει τη φιλοσοφία της, δηλαδή μια σωστή ανθρωπολογία, μέσα στην οποία θα εντάσσει τα οικονομικά και αναπτυξιακά της προγράμματα. Γιατί έτσι μόνο μπορεί να ανταποκριθεί και στους μεγάλους ανθρωπιστικούς και κοινωνικούς σκοπούς που έχει να επιτελέσει σήμερα (κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, ειρήνη, κλπ.).

    Τεχνική

    **Η τεχνική, που έχει αποβεί η μεγαλύτερη αλλοτρίωση και απειλή του σημερινού ανθρώπου, πρέπει να εξανθρωπιστεί και να εξυγιανθεί με ένα πνευματικό χρίσμα. "Η τεχνική", έλεγε ο Μπερντιάγεφ, "χρειάζεται τη δύναμη του πνεύματος για να μην καταστραφεί ο άνθρωπος".

    **Η Θεολογία της τεχνικής μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε πως η τεχνική είναι μια θεϊκή εντολή και δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο να κατακτήσει και να εξουσιάσει τις κοσμικές δυνάμεις. (Γεν. 1:28), και όχι μια κλεμμένη Προμηθειακή φωτιά, που καρφώνει και κατακαίει τον άνθρωπο - σύγχρονο προμηθέα - στο μέταλλο της απάνθρωπης μηχανής.

    **Χρειαζόμαστε μια φιλοσοφία της τεχνικής, που θα βάζει στόχους και θα κατευθύνει τα τεχνικά δημιουργήματα του ανθρώπου και δεν θα απειλεί τη φυσική του ύπαρξη και την ηθική του προσωπικότητα.

    **Μέσα σε μια τέτοια θεώρηση, "η επιστήμη και η τεχνική ενωμένες θα γίνουν μια ηθική, μια αισθητική, μια παγκόσμια τεχνική της αναδημιουργίας του κόσμου", λέγει ο Φέντεροφ.

    **Σταθερή μου πεποίθηση είναι πως η σημερινή (1984) κρίση του κόσμου δεν θα υπερνικηθεί μόνο με πολιτικές- οικονομικές αλλαγές, αλλά πως χρειάζεται μια βαθειά πνευματική αλλαγή, μια θεμελιακή επανοικοδομή και αποκατάσταση του ανθρώπου, που θεϊκός και δαιμονικός κτίζει και γκρεμίζει τα έργα του και τους πολιτισμούς του.

    **Με την πεποίθηση αυτή απευθύνω στον τόπο μας και στο λαό μας το μήνυμά μου "Επανάσταση των Συνειδήσεων", σαν αφύπνιση, σαν εγερτήριο ψυχών και συνειδήσεων.
    Σαν εγερτήριο για να σημάνουν οι ψυχές, να αναστηλωθούν οι συνειδήσεις, και από τους τάφους της αγωνίας και της φθοράς που μας κατέχει σήμερα ν' αναστηθεί η ελπίδα για ένα καινούργιο άνθρωπο, για ένα καινούργιο κόσμο.

    + Ο Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός