Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Vincent Van Gogh : ¨Η θλίψη θα κρατήσει για πάντα"



Αυτοπροσωπογραφία

 Η ειλικρίνεια και η ευαισθησία του Βίνσεντ Βαν Γκογκ δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τη συντηρητική οικογένειά του. Αγαπούσε με πάθος και αδυνατούσε να ακολουθήσει τις τυπικότητες και τους «καθωσπρεπισμούς» της κοινωνίας. Όσο ζούσε ήταν ένας ασήμαντος ζωγράφος και αυτοκτόνησε απογοητευμένος, σε ηλικία 37 ετών. Γεννήθηκε στην Ολλανδία στις 30 Μαρτίου του 1853 και ήταν ο μεγαλύτερος από τα οκτώ αδέλφια του. Η υπηρέτρια της οικογένειας τον περιέγραψε ως «ένα περίεργο, απόμακρο παιδί που έμοιαζε πιο πολύ με γέρο άντρα». Ήταν σαν ξένος μέσα στην οικογένειά του, παραμελημένος από τους γονείς και τα αδέρφια του. Ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να συνδεθεί ψυχολογικά ήταν ο αδερφός του, Θίο, στον οποίο βασίστηκε οικονομικά όλη του τη ζωή. Σε ηλικία 16 ετών βρήκε δουλειά ως έμπορος τέχνης, αλλά η καριέρα του ως πωλητής ήταν πολύ σύντομη. Η ειλικρίνειά του δεν του επέτρεπε να πει ανακρίβειες ή ψέματα για να κάνει μια πώληση και συνήθως κατέληγε να δίνει την αφιλτράριστη άποψή του για το έργο.  

Έγραψε στην αδερφή του, Γουιλελμίνα: «Οι γκαλερί είναι υποχείρια όσων έχουν τα χρήματα. Μόλις το ένα δέκατο όλων των αγοραπωλησιών έχουν σχέση με την πραγματική τέχνη». Ο 13χρονος Βίνσεντ Βαν Γκογκ Απέτυχε σε όλες τις δουλειές που προσπάθησε να κάνει και σε ηλικία 24 ετών, αναγκάστηκε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και να σπουδάσει θεολογία σε μια κατώτερη σχολή που τον δέχθηκε, ώστε να γίνει κληρικός. Έγινε κήρυκας σε ένα χωριό ανθρακωρύχων στο Βέλγιο, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Ήταν τέτοια η συμπόνοια του για τους φτωχούς ανθρακωρύχους, που τους έδινε τα ρούχα και τα τρόφιμα τα οποία του έστελνε η οικογένεια του. 
Οι πατατοφάγοι


Οι κακουχίες των χωρικών του φαίνονταν άδικες. Τότε αρχίζει να ζωγραφίζει πίνακες  με κοινωνικό περιεχόμενο και σταδιακά η πίστη του στο Θεό εξασθένησε. Για ακόμα μία φορά, ο Βαν Γκογκ εγκατέλειψε μία δουλειά που δεν ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία του και επέστρεψε στους γονείς του, με το ηθικό πεσμένο.... 

Έναστρη Νύχτα





Ο παράνομος έρωτας 


Την ίδια περίοδο, οι γονείς του φιλοξενούσαν την πρώτη ξαδέρφη του Κι Βος, που δεν είχε γνωρίσει ξανά ο Βαν Γκογκ. Ο ζωγράφος την ερωτεύτηκε και με τη συνηθισμένη ειλικρίνειά του, της εξέφρασε τα συναισθήματά του. Η κοπέλα όχι μόνο δεν τα ανταπέδωσε, αλλά συγκλονίστηκε από την ανηθικότητα του ξαδέρφου της, που τόλμησε να έχει ερωτικά συναισθήματα για μία τόσο κοντινή συγγενή του. Παρά την απόρριψη της Βος, ο Βαν Γκογκ δεν το έβαλε κάτω και την επισκέφτηκε πολλές φορές στο σπίτι της. Ο πατέρας της έλεγε πάντα ότι η Βος έλειπε απ’ το σπίτι, αλλά ο Βαν Γκογκ ήταν πεπεισμένος ότι του έλεγε ψέματα. Γι’ αυτό μία μέρα έσπρωξε δυνατά την πόρτα  και μπήκε στο σπίτι. Όσο κι αν τον απειλούσαν, αρνούνταν να φύγει. Μες στην απελπισία του, ο Βαν Γκογκ έβαλε το χέρι του πάνω από ένα αναμμένο κερί και ζήτησε να μιλήσει στην Βος για όσο άντεχε τον πόνο.
Ο πατέρας της Βος απλώς έσβησε το κερί. 
Η δραματική χειρονομία του ζωγράφου δεν ωφέλησε πουθενά. Η αγαπημένη του Κι Βος δεν έγινε ποτέ δική του. Όταν έμαθε και ο πατέρας του για τον αδιανόητο έρωτα, τον έδιωξε απ’ το σπίτι. Ο Βαν Γκογκ δεν πτοήθηκε. Η επόμενη αγαπημένη του ήταν μία πάμφτωχη πόρνη, η Σιέν, που είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο Βαν Γκογκ τη φιλοξενούσε σπίτι του και τη συντηρούσε με τα ελάχιστα χρήματα που του έδινε ο αδερφός του, Θίο. Η κατατρεγμένη Σιέν, όπως και οι φτωχοί ανθρακωρύχοι, συγκίνησε τον Βαν Γκογκ που δημιούργησε ένα πίνακα προς τιμήν της, με τίτλο «Λύπη».... 





Λύπη



Το κομμένο αυτί 


Σε ηλικία 27 ετών παρακολούθησε μαθήματα τα οποία σύντομα έληξαν αφού ή τσακώνονταν με τους καθηγητές ή τον απέβαλλαν. Το 1888, ο Βαν Γκογκ μετακόμισε στην πόλη Αρλ της Νότιας Γαλλίας και αφιερώθηκε στη ζωγραφική. Συγκατοικούσε με έναν άλλο ζωγράφο, τον Πολ Γκογκέν, με τον οποίο ο Βαν Γκογκ ανέπτυξε πολύ στενή φιλία. Οι δύο άντρες περνούσαν κάθε μέρα μαζί και η περίοδος ήταν μία από τις ευτυχέστερες της ζωής του Βαν Γκογκ. Όμως ο Γκογκέν δεν συμμεριζόταν τη χαρά του φίλου του. Το Δεκέμβριο του 1888 αποφάσισε να μετακομίσει, γιατί δεν άντεχε άλλο τις παραξενιές του. Στις 23 Δεκεμβρίου, ανακοίνωσε την απόφασή του στον Βαν Γκογκ και έφυγε απ’ το σπίτι για τη βραδινή του βόλτα. Ο Βαν Γκογκ τον ακολούθησε μες στο σκοτάδι, κουβαλώντας ένα ξυράφι. Ο Γκογκέν τον είδε, αλλά δεν αντέδρασε και ο Βαν Γκογκ επέστρεψε στο σπίτι. Ο Βαν Γκογκ ήταν μόνος στο σπίτι γιατί ο Γκογκέν αποφάσισε να περάσει τη νύχτα σε ξενοδοχείο, μέχρι να ηρεμήσει ο φίλος του. Όμως όσο περνούσαν οι ώρες,η οργή του ζωγράφου μεγάλωνε. Ξαφνικά άρπαξε το ξυράφι και έκοψε ένα κομμάτι από το αριστερό του αυτί. Το τύλιξε σε μια πετσέτα, πήγε στον τοπικό οίκο ανοχής και το δώρισε στην αγαπημένη του πόρνη.
Ξαφνικά άρπαξε το ξυράφι και έκοψε ένα κομμάτι απ’ το αριστερό του αυτί. Το τύλιξε με μία πετσέτα, πήγε στον τοπικό οίκο ανοχής και το δώρισε στην αγαπημένη του πόρνη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/van-gkogk-o-korifeos-zografos-pou-eroteftike-tin-proti-xaderfi-tou-ekopse-to-aristero-tou-afti-meta-apo-kavga-me-filo-tou-ke-poulise-molis-ena-pinaka-oso-zouse/
Όμως όσο περνούσαν οι ώρες, η οργή του ζωγράφου φούντωνε. Ξαφνικά άρπαξε το ξυράφι και έκοψε ένα κομμάτι απ’ το αριστερό του αυτί. Το τύλιξε με μία πετσέτα, πήγε στον τοπικό οίκο ανοχής και το δώρισε στην αγαπημένη του πόρνη...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/van-gkogk-o-korifeos-zografos-pou-eroteftike-tin-proti-xaderfi-tou-ekopse-to-aristero-tou-afti-meta-apo-kavga-me-filo-tou-ke-poulise-molis-ena-pinaka-oso-zouse/

Όμως όσο περνούσαν οι ώρες, η οργή του ζωγράφου φούντωνε. Ξαφνικά άρπαξε το ξυράφι και έκοψε ένα κομμάτι απ’ το αριστερό του αυτί. Το τύλιξε με μία πετσέτα, πήγε στον τοπικό οίκο ανοχής και το δώρισε στην αγαπημένη του πόρνη...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/van-gkogk-o-korifeos-zografos-pou-eroteftike-tin-proti-xaderfi-tou-ekopse-to-aristero-tou-afti-meta-apo-kavga-me-filo-tou-ke-poulise-molis-ena-pinaka-oso-zouse/
Όμως όσο περνούσαν οι ώρες, η οργή του ζωγράφου φούντωνε. Ξαφνικά άρπαξε το ξυράφι και έκοψε ένα κομμάτι απ’ το αριστερό του αυτί. Το τύλιξε με μία πετσέτα, πήγε στον τοπικό οίκο ανοχής και το δώρισε στην αγαπημένη του πόρνη...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/van-gkogk-o-korifeos-zografos-pou-eroteftike-tin-proti-xaderfi-tou-ekopse-to-aristero-tou-afti-meta-apo-kavga-me-filo-tou-ke-poulise-molis-ena-pinaka-oso-zouse/
Την επόμενη μέρα, ο Γκογκέν γύρισε στο σπίτι και βρήκε τον Βαν Γκογκ ξαπλωμένο στο κρεβάτι, μες στα αίματα. Κάλεσε την αστυνομία, η οποία εξακρίβωσε ότι ο Βαν Γκογκ ήταν ζωντανός. Ο Γκογκέν μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε, πριν προλάβει να ξυπνήσει ο τραυματίας. Ο Βαν Γκογκ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και αφού ανάρρωσε, κλείστηκε σε ψυχιατρικό άσυλο με τη θέλησή του. Βρισκόταν σε έξαρση και έφτασε σε σημείο να ζωγραφίζει ένα πίνακα κάθε μέρα. Βγήκε μετά από δύο χρόνια, χωρίς να καταφέρει να αποκτήσει την ψυχολογική ισορροπία που ζητούσε. ...


Γέρος


Στις αρχές Ιουλίου του 1890, έστειλε γράμμα στον αδερφό του: «Νιώθω… αποτυχημένος. Αυτό είναι όλο. Νιώθω ότι αυτό είναι το πεπρωμένο μου και το αποδέχομαι. Δεν θα αλλάξει ποτέ». Στις 27 του μήνα, ο Βαν Γκογκ αυτοπυροβολήθηκε, αλλά δεν πέθανε ακαριαία. Περπάτησε μέχρι το σπίτι του, όπου τον περιποιήθηκαν δύο γιατροί, οι οποίοι δεν κατάφεραν να του προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια. Ο Βαν Γκογκ αργοπέθαινε, όμως πρόλαβε να έρθει να τον δει ο αδερφός του, Θιο, που ήταν βαριά άρρωστος με πνευμονία. Άφησε την τελευταία του πνοή στης 29 Ιουλίου του 1890 και έξι μήνες μετά πέθανε και ο αδερφός του, ο οποίος ήταν πια ένας καταξιωμένος έμπορος τέχνης Τα τελευταία λόγια που είπε στον αδερφό του ήταν: «Η θλίψη θα κρατήσει για πάντα». Είναι μία από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που αναγνωρίστηκαν μετά το θάνατό τους. Το 1901 έγινε έκθεση στο Παρίσι και μέχρι το 1915 τα έργα του ήταν περιζήτητα. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της τέχνης.  
Τα τοπία που ζωγράφισε με την ιδιαίτερη τεχνική και τα ζωντανά χρώματα είναι σημείο αναφοράς. Συνολικά ζωγράφισε πάνω από 800 πίνακες,που η σημερινή τους αξία είναι μυθική. Όσο ζούσε όμως, πούλησε μόλις ένα πίνακα!... 




Πηγή: Η Μηχανή του Χρόνου






Σχόλια

  1. Ανώνυμος27/10/14, 12:44 π.μ.

    Ηταν επιλογή του να την κρατήσει τη θλίψη για πάντα, έτσι δεν είναι; Αν ήθελε, μπορούσε να μην κάνει αυτή την επιλογή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eυχαριστώ, ανώνυμε αναγνώστη για το εύστοχο σχόλιο.
    Το σχόλιό σου θέτει ένα πολύ καίριο ζήτημα, αυτό της ελευθερίας της επιλογής.
    Η αναφορά μου δεν θέλω να σχετισθεί με την πραγματική ζωή του ζωγράφου, για την οποία αν κάποιος θέλει να εκφέρει άποψη, θα πρέπει να επιδοθεί σε μια βαθιά έρευνα και να λάβει υπόψη του πολλές παραμέτρους.
    Θα χρησιμοποιήσω όμως την τελευταία του αυτή φράση, "η θλίψη θα κρατήσει για πάντα", ως έναυσμα για σκεφτούμε κάτι άλλο:
    Θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα στην προαίρεση και στην ελεύθερη επιλογή.
    Με τον όρο "προαίρεση" εγώ εννοώ την προδιάθεση, δηλαδή το πώς, τον τρόπο με τον οποίο στέκεσαι απέναντι στα πράγματα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αλλά και άλλοι που ανήκουν στην ίδια κατηγορία, προδιετίθετο απέναντι στα πράγματα, στους ανθρώπους, στις καταστάσεις με όρους ουσιαστικής και αγαπητικής ύπαρξης και όχι συμβατικού καθωσπρεπισμού. Για να εξελιχθεί αυτή του η προδιάθεση σε χαρμόσυνο γεγονός δεν αρκεί, δεν μπορεί να μείνει μόνο στον άνθρωπο που την διαθέτει. Πρέπει να εκφραστεί στον αντικειμενικό κόσμο, να συνομιλήσει, να πραγματωθεί σε κάποιον άλλο άνθρωπο ή σε κάποια εκτός του εαυτού αντικειμενική κατάσταση. Όταν αυτό δεν γίνεται δυνατό για διάφορους λόγους, ιστορικούς, προσωπικούς, ευκαιριακούς κλπ, η προδιάθεση μένει μετέωρη και γίνεται πηγή μεγάλου πόνου.
    Από το σημείο αυτό ξεκινάνε οι δύο επιλογές : ο άνθρωπος που πονάει μπορεί να επιλέξει να συνταχθεί με τις κυρίαρχες αντιλήψεις και να βρει την ανταπόκριση που ψάχνει σε κάτι άλλο από την ουσία του
    ή
    να επιμείνει επί της ουσίας και κατ' επέκταση επί της θλίψεώς του.
    Ναι, αν ήθελε να μην πονάει, να μην θλίβεται, θα μπορούσε να κάνει μια άλλη επιλογή...
    Η άλλη όμως επιλογή θα το έφερνε σε αντίθεση με τον εαυτό του, όχι ως εγωϊστικό υποκείμενο, αλλά με την ενσώματη αλήθεια της ύπαρξής του, που ήταν (και είναι για τον κάθε ένα) μια και μοναδική έκφραση του Θείου στον κόσμο.
    Στο σημείο αυτό η ορθόδοξη αντίληψη της εν Χριστώ Αγάπης έχει να προσφέρει μια λύση.
    Δυστυχώς όμως για τον καλό ζωγράφο καθώς και για πολλούς ακόμα ανθρώπους, αυτή η οδός παραμένει εν πολλοίς άγνωστος και κεκρυμμένος δρόμος.
    Για τον συγκεκριμένο ζωγράφο, ο δρόμος ήταν ένας : αυτός που τελικά διάλεξε. Κατ' αυτήν την έννοια στην δική μου συνείδηση είναι ένας αθώος και βασανισμένος άνθρωπος.
    Κατ' αυτήν την έννοια έχει πολλά να μας πει και ως ζωγράφος και ως άνθρωπος.
    Ας είμαστε επιεικείς. Αν θέλουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος27/10/14, 12:51 μ.μ.

    Προσεγγίζουν κατά πολύ την Αλήθεια-Αγάπη η σκέψεις σου επί του θέματος. Από εδώ και πέρα, γιά να εισέλθουμε στον πυρήνα και να διασπάσουμε το άτομο, χρειάζεται απόφαση και τόλμη.

    Δίχως να κατακρίνουμε ή να καταδικάζουμε τον ζωγράφο, θα ήθελα να δούμε αν είναι πραγματικά τόσο αθώος όπως τον αντιλαμβάνεσαι.

    Σύμφωνα με το βιοτικό του υπήρξε κάποιο διάστημα της ζωής του κληρικός, κήρυκας. Άραγε λοιπόν του ήταν θεωρητικά γνωστός ο λ/Λόγος του Θεού, ο οποίος λέει ότι «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Δηλαδή την πρόσκληση-πρόκληση που απευθύνει διαχρονικά σε όλους μας.

    "Αυτή η οδός παραμένει εν πολλοίς άγνωστος και κεκρυμμένος δρόμος" γιά όσους δεν τολμούν να την βαδίσουν συνειδητά και ελεύθερα.
    Δεν έχει νόημα η σωτηρία, χωρίς την ελεύθερη βούληση του καθενός μας. Η σωτηρία δεν είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού και βίας, αλλά ελεύθερης και αβίαστης συγκατάθεσής μας.

    Ο ζωγράφος ήταν σίγουρα ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, αλλά δυστυχώς παράμεινε υπάνθρωπος, θύμα του εγωκεντρισμού του, που προσπαθούσε να τον χορτάσει με τα "ξυλοκέρατα" της τέχνης.
    Ουσιαστικά δεν ήταν αντίθετος με τις αντιλήψεις του κόσμου τούτου, αλλά ήταν όμοιος με τον κόσμο. Τον οποίο κουβαλούσε κληρονομικά μέσα του και δεν τον απαρνήθηκε γι'αυτό και πέθανε δυστυχισμένος.

    Δεν θέλησε να απαρνηθεί τον θάνατο-εαυτό του.

    Όντως "έχει πολλά να μας πει και ως ζωγράφος και ως άνθρωπος". Ώς άνθρωπος αποτυχημένος, ο οποίος άφησε κληρονομιά διά των εκλεκτών τάλαντών του, τους αμύθητης αξίας γιά τον κόσμο, πίνακές του. Έκφραση χαμένης ζωής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Ανώνυμο,
    Η έννοια της αθωότητας που εννοώ δεν έχει σχέση με δικανικά συμφραζόμενα. Μίλησα και είπα ότι στην συνείδησή μου είναι "αθώος", με την έννοια της φυσικής αθωότητας που έχει μια βροχόπτωση ή μια πέτρα που κυλάει...
    Ποτέ, εγώ τουλάχιστον, δεν θα συμμεριστώ την "αρρώστια" της εποχής μας να θέλει να χρησιμοποιεί όρους δικαστικούς για να ερμηνεύσει τους ανθρώπους. Αυτά τα αφήνω για τους θετικιστές επιστήμονες του νομικισμού, θλιβερά και εκσυγχρονισμένα κατάλοιπα της Ιεράς Εξέτασης....
    Ποτέ επίσης δεν θα ονομάσω έναν άνθρωπο "αποτυχημένο" γιατί η έννοια της επιτυχίας είναι καθοριζόμενη και κοσμική. Κι όταν μιλάω για έναν άνθρωπο θέλω να τον αντιλαμβάνομαι στην μοναδική και αξιακή του υπόσταση.
    Προσοχή, χρειάζεται, τεράστια ΠΡΟΣΟΧΗ στο πώς χρησιμοποιούμε την έννοια της ελευθερίας της επιλογής. Η χρήση που γίνεται από πολλούς νεο-ορθόδοξους δεν απέχει πολύ, σχεδόν βαδίζει στα ίδια μονοπάτια, της έννοιας της φιλελεύθερης ελευθερίας, η οποία λέει : ήταν ελεύθερος να σωθεί, κακό του κεφαλιού εάν δεν σώθηκε, δεν ήθελε... τι να του κάνουμε εμείς.
    Μέγα λάθος!! Η σωτηρία δεν είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης. Έτσι σώζεται και ο προτεστάντης και ο καλβινιστής και ο Καντ... η σωτηρία είναι αποτέλεσμα σχέσης... διαλόγου... συνεχής και αδιάλειπτη δοκιμασία ενός εαυτού που εξ-ίσταται...για να συναντήσει όχι την ελευθερία...για την ελευθερία αλλά κάνει χρήση της ελευθερίας για να συναντήσει τον άλλο. Δίχως τον άλλο, η ελευθερία δεν έχει νόημα. Δίχως τον άλλο σωτηρία δεν υπάρχει. Κατ' αυτή την έννοια είμαστε υπεύθυνοι για κάθε άνθρωπο που δεν καταφέρνει να σωθεί...για κάθε άνθρωπο που βασανίζεται... για κάθε άνθρωπο που αδικείται.

    Πόσο αυτάρεσκοι είναι σεσωσμένοι... αυτοί που νομίζουν ότι έχουν αφήσει πολύ πίσω τους την καταραμένη μάζα των ανθρώπων που βασανίζονται!
    Πόση αναγλησία, πόση στενομυαλιά, πόση φτώχεια και τι ξηρότητα μυαλού... έχει τελικά μια σωτηρία που βασίζεται στην "ελευθερία" μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξαναδιαβάζοντας το σχόλιο του ανώνυμου δεν μπορώ παρά να εξεγείρομαι... με τους χαρακτηρισμούς "υπάνθρωπος"... και "ξυλοκέρατα της τέχνης".
    Υπάνθρωποι ήταν για τον Χίτλερ οι Εβραίοι, οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι διανοητικά ασθενείς, οι ψυχικά πάσχοντες, οι κομμουνιστές και οι επιστήμονες που δεν συμφωνούσαν μαζί του.
    Και εάν η Τέχνη είναι "ξυλοκέρατα" εσείς, αγαπητέ, μπορείτε να τρώτε γερμανικές σοκολάτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος27/10/14, 3:56 μ.μ.

    Οι όντως σεσωσμένοι δεν έχουν αφήσει πίσω "την καταραμένη μάζα των ανθρώπων που βασανίζονται", αλλά τον εαυτό τους, που τους αδικούσε και τους βασάνιζε και ταυτόχρονα αδικούσε και βασάνιζε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

    Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου ώς πρός αυτό που γράφεις...

    "Κατ' αυτή την έννοια είμαστε υπεύθυνοι για κάθε άνθρωπο που δεν καταφέρνει να σωθεί...για κάθε άνθρωπο που βασανίζεται... για κάθε άνθρωπο που αδικείται."

    ...και επαυξάνω, διασπώντας με το πύρ της Αγάπης-Αλήθειας το άτομο του εγωισμού.

    Οι σεσωσμένοι είναι τα υγιή κύτταρα μέσα στο σώμα της ανθρωπότητας στην οποία παρέχουν αντισώματα για θεραπεία.
    Βεβαίως λοιπόν η σωτηρία είναι αποτέλεσμα υγιής σχέσης με τον Θεό, τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.

    Διάβασα κάπου ότι στη λέξη «ελευθερία» το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχω παρατηρήσει ότι πάντα κάποιοι "σωτήρες" πλασάρουν τον εαυτό τους ως το "υγιές" κύτταρο έναντι των λοιπών αρρώστων κυττάρων - ανθρώπων, τους οποίους θέλουν πολύ εξυγειάνουν, να τους "θεραπεύσουν"...
    Πολύ επικίνδυνο αυτό!! Είναι η απαρχή κάθε ολοκληρωτισμού...
    Κάπως έτσι ξεκινούν να σκέφτονται όλοι οι δικτάτορες, οι δικτατορίσκοι και οι γκελμπελίσκοι...

    Ακόμα και οι Άγιοι το πρώτο που παραδέχονται είναι ότι είναι οι πιο αμαρτωλοί, οι πιο αναγκασμένοι, οι πιο άρρωστοι ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτοί που τελευταίοι αξίζουν να μπουν στην βασιλεία των ουρανών. Το μέγεθος της αυτογνωσίας τους και της μηδαμινότητάς τους, η ασθενής τους ύπαρξη και φύση τούς κάνει αγίους και όχι η υγεία τους.

    Οι άνθρωποι που θεωρούν εαυτούς "υγιή" κύτταρα, ζουν και σκέφτονται αποστειρωμένα, κι αφήνουν τον μάταιο τούτο κόσμο έχοντας σκάσει από υγεία δίχως όμως να έχουν καταλάβει μηδέν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος27/10/14, 5:43 μ.μ.

    " Έχω παρατηρήσει ότι πάντα κάποιοι "σωτήρες" πλασάρουν τον εαυτό τους ως το "υγιές" κύτταρο έναντι των λοιπών αρρώστων κυττάρων - ανθρώπων, τους οποίους θέλουν πολύ εξυγειάνουν, να τους "θεραπεύσουν"...
    Πολύ επικίνδυνο αυτό!! Είναι η απαρχή κάθε ολοκληρωτισμού...
    Κάπως έτσι ξεκινούν να σκέφτονται όλοι οι δικτάτορες, οι δικτατορίσκοι και οι γκελμπελίσκοι...

    Ακόμα και οι Άγιοι το πρώτο που παραδέχονται είναι ότι είναι οι πιο αμαρτωλοί, οι πιο αναγκασμένοι, οι πιο άρρωστοι ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτοί που τελευταίοι αξίζουν να μπουν στην βασιλεία των ουρανών. Το μέγεθος της αυτογνωσίας τους και της μηδαμινότητάς τους, η ασθενής τους ύπαρξη και φύση τούς κάνει αγίους και όχι η υγεία τους.

    Οι άνθρωποι που θεωρούν εαυτούς "υγιή" κύτταρα, ζουν και σκέφτονται αποστειρωμένα, κι αφήνουν τον μάταιο τούτο κόσμο έχοντας σκάσει από υγεία δίχως όμως να έχουν καταλάβει μηδέν... "

    KΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΕΛΕΝΗ!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος27/10/14, 6:51 μ.μ.

    Και πάλι θα με βρείς να έχω την ίδια άποψη μαζί σου.

    Όσο πλησιάζει ο άνθρωπος προς το μεγάλο κάτοπτρο της Αγιότητος του Χριστού, τόσο καθρεπτίζεται και βλέπει διαυγέστερα το μέγεθος της αμαρτωλότητάς του, δηλαδή την αστοχία από το σκοπό της δημιουργίας του.

    Γιά να μετέχει ο άνθρωπος στον μοναδικό υγιή νου, στο υγιέστατο από κακία και υπερηφάνια θεανθρώπινο DNA, πρέπει πρίν να έχει γνωρίσει βιωματικά ότι δεν υπάρχει μέσα του ουδένα κύτταρο, ουδεμία ψυχική του ικανότητα/δύναμη που να μη υπηρετεί την αμαρτία.

    Έλεγε μία ψυχή που βίωσε αυτή την κατάσταση, δίχως να απελπιστεί, διότι είχε αρχίσει να βιώνει ταυτόχρονα τον Θεό ως Αγάπη: "βοήθησέ με Κύριε, δεν θέλω να είμαι καρκίνος γιά τους άλλους, αλλά να είμαι υγεία"...

    Δεν είμαι ηλίθιος ούτε ανόητος να μη θεωρώ τον εαυτό μου απόλυτα αμαρτωλό. Είναι το μοναδικό μέσον που όχι μόνο επιφέρει αλλά και διατηρεί την υγεία.

    Βλέπεις λοιπόν πόσο μοιάζουμε παρόλο που σου φαίνωμαι αλλόκοτος επειδή ισχυρίζωμαι ότι είμαι πλέον ένα υγιή κύτταρο;... Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που διαλέγεσαι μαζί μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος28/10/14, 2:13 π.μ.

    Ένα ειλικρινές και ευπρεπή σχόλιό, απάντηση στο κατηγορητήριο σας απέναντί μου, δεν το ανεβάσετε. Αν αυτό είναι δίκαιο ή άδικο, αν τα λόγια σας είναι αλήθεια ή ψέμα, το αφήνω στην δική σας κρίση.

    "Άρον άρον, σταύρωσον αυτόν"...ή εαυτόν!

    Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος28/10/14, 3:01 π.μ.

    Οφείλω βεβαίως να σας δώσω και μία εξήγηση όσο αφορά τις εκφράσεις μου "υπάνθρωπος" και "ξυλοκέρατα ρης τέχνης".

    "Ξυλοκέρατα" γίνεται η τέχνη, όταν ο άνθρωπος την θεοποιεί.

    Υπάνθρωπο εννοώ τον άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της αξίας του.

    Το αν οι εκφράσεις μου αυτές περιέχουν νοσηρότητα εμπάθειας, ή αν η δική σας κρίση είναι νοσηρή, το αφήνω και αυτό στην δική σας διάθεση.

    Για μένα δεν έχει καμμία σημασία το πως με κρίνετε. Για σας όμως έχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος28/10/14, 7:12 μ.μ.

    Στο διάλογο εδώ μεταξύ @ανώνυμου σχολιαστή και @paracosmos παρατηρείται το εξής φαινόμενο, είναι σαν να έχουμε ένα άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται σε διάλογο με τον διχασμένο εαυτό του.
    Ο ανώνυμος λειτουργεί ως καθρέπτης που αντανακλά το υποσυνείδητο της paracosmos η οποία αντιδρά αρνητικά, ουσιαστικά στον ίδιο τον εαυτό της, σπάζοντας τον καθρέπτη!

    Γ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος30/10/14, 4:04 μ.μ.

    Καλό θα ήταν ο ένας ανώνυμος να μάθει να κλίνει της προκοπής και εκείνα τα έρημα, τα σιγμόληκτα τριτόκλιτα επίθετα που τα έχει θανατώσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος1/11/14, 12:45 π.μ.


    "Καλό θα ήταν ο ένας ανώνυμος να μάθει να κλίνει της προκοπής και εκείνα τα έρημα, τα σιγμόληκτα τριτόκλιτα επίθετα που τα έχει θανατώσει!"

    Ιδού ένας καθρέπτης του λόγου σας...

    Αυτό το γράψατε από αγάπη ή κακία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,