_για τη φίλη μου που με ρώτησε....

Όχι καλή μου, δεν φοβούνται.

Γιατί να φοβηθούν.... τι είσαι; τι είμαστε; Ο Τζέκινς Χαν ή ο Αλ Καπόνε; Μήπως πίνεις τον καφέ σου στο καύκαλο κανενός εχθρού; Ή μήπως κυκλοφορείς κι οπλοφορείς πουλώντας εκδουλεύσεις, προστασίες και σχολιασμούς στο διαδίκυτο ;; Δε νομίζω.....

Όχι δεν μας φοβούνται.

Είναι κάτι πολυτιμότερο....

Δεν μας ανέχονται.

Τι δεν ανέχονται; θα με ρωτήσεις και θα έχεις δίκιο.

Κοίτα, όπως το σκέφτομαι απλά...

Τα πάντα δείχνουν ότι ο κόσμος μετατρέπεται σε μια απέραντη ανθρωπόσουπα, ένας χυλός, ένα ασπόνδυλο μαλάκιο... Τα πάντα εκεί μέσα θα είναι ίδια , ως προς την ιδιοσυστασία τους.

Με ελάχιστες ανεπαίσθητες διαφορές, όλοι θα σκέφτονται τα ίδια πράγματα, θα φοβούνται με τις ίδιες απειλές, θα εκστασιάζονται με τα ίδια ινδάλματα, θα σκοτώνονται για τις ίδιες ιδεολογίες, θα μαχαιρώνονται για τις ίδιες ομάδες, θα μαζεύουν τα ίδια κουπόνια απορρυπαντικών, θα καιροφυλακτούν για τις προσφορές και τις εκπτώσεις....ακόμα και τα πολύ ιδιωτικά (καταλαβαίνεις...) θα γίνονται βάσει καταλόγου 10 απλών βημάτων....για σίγουρη επιτυχία, όπως τα τσουρέκια!!

Εγώ το έχω νιώσει αυτό ως απλή καθημερινή κατάσταση. Για να καταλάβεις θα σου πω κάτι σημερινό και φρέσκο σαν τσιπούρα (τι μου έχει κολλήσει αυτές τις μέρες με τις τσιπούρες, δεν ξέρω) .

Όταν, για παράδειγμα, σήμερα δημοσίως στο αμφιθέατρο και ενώπιον   καθηγητή δεν δέχθηκα να συμμετέχω σ' ένα απίστευτο πάρε-δώσε με τις δηλώσεις των μαθημάτων, και τόλμησα να δικαιολογήσω την άποψή μου με επιχειρήματα που να δικαιώνουν τον δημόσιο χαρακτήρα όχι μόνο της εκπαίδευσης αλλά και της επιστήμης (γιατί και η επιστήμη είναι δημόσιο άθλημα και όχι ιδιωτεία) δέχθηκα απίστευτη επίθεση.  Τι να σου λέω τώρα; Σκαιώτατη και φασιστική λεκτική επίθεση.

Ούτε τ' άσπρα μου μαλλιά... ούτε τους μόχθους και τους κόπους μου, ούτε τίποτα δεν υπολόγισαν.

Γιατί;

Διότι δεν εννοώ να παίρνω μαθήματα μόνο και μόνο επειδή μου χρειάζονται... θέλω να παίρνω μαθήματα που να με ενδιαφέρουν.

Διότι δεν εννοώ να κάνω κάτι κρυφά από τους άλλους συναδέλφους για να "πιάσω στον ύπνο"  τα κορόϊδα... θέλω να ισχύουν οι ίδιες πληροφορήσεις και κανόνες για όλους.

Διότι δεν μ' ενδιαφέρει ένα κουρελόχαρτο - πτυχίο μόνο και μόνο για να το βάλω στο βιογραφικό μου.

Διότι έφτασα ως εδώ μέσα από ένα ΤΡΟΜΕΡΟ, ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΟ, ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ... 

Ναι, καλή μου, διάλογο. 

Έφτασα εδώ ως ΠΡΟΣΩΠΟ. 

Και πρόσωπο γίνεσαι και γεννιέσαι και δημιουργείσαι συνεχώς εν ακεραιότητι μέσα από τον Έρωτα.  Ο Έρωτας δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, απαιτεί έναν "άλλο", απαιτεί έναν διάλογο δοτικό με έναν άλλο άνθρωπο, με την ανθρώπινη γνώση και προσπάθεια που λέμε "επιστήμη", με το θεϊκό στοιχείο. 

Ο Έρωτας απαιτεί να σπάσεις την εγώτητά σου, να κάνεις πράγματα όχι γιατί σε συμφέρουν λογικά αλλά γιατί σε βγάζουν από το εγώ σου, σε ανα-φέρουν σε κάτι έξω από σένα, σε κάτι που σε υπερβαίνει. 

Ψιλά γράμματα..... Ας είναι.

Οπότε, και καταλήγω για να μην σε κουράζω, ότι όποιος στις μέρες της ανθρωποσαχλαμάρας που λέγεται ατομικισμός και ιδιωτεία, στέκεται απέναντι στα πράγματα ως ΠΡΟΣΩΠΟ με ιδιοσυστασία, δίχως να ισοπεδώνει την φωνή, την φαντασία, τον ερωτισμό του και την δίψα του  για τον "Άλλο", όποιος δεν θέλει να μεταχειρίζεται τα πράγματα με την στενή μπακαλίστικη  λογική του συμφέροντος,  αλλά να δίνεται  σ' αυτά, αυτός δεν θα γίνεται ανεκτός. Θα μπαίνει απέναντι, θα λοιδορείται, θα τρολάρεται. Μην περιμένεις κάτι άλλο. 

Κατά τη γνώμη μου εκεί βρίσκεται η τελική εξήγηση. Και η δική σου παρουσία στο χώρο, καλή μου φίλη, έχει αυτό το χαρακτηριστικό, είναι μια φωνή διαφορετική, μοναδική δηλ. προσωπική, που μιλάει για πράγματα γνωστά, που έχουν πει κι άλλοι ίσως,  αλλά μέσα από τον δικό σου Έρωτα γι' αυτά.

Είναι αυτό εύκολο; 

Μήπως είναι απλό; 

Εάν ήταν εύκολο κι απλό, θα το είχαν ήδη παρασκευάσει στα δημοσιογραφικά και άλλα παρόμοια εργαστήρια, όπου η ζωή φιμώνεται και βιάζεται άπειρες φορές κάθε μέρα, πανομοιοτύπως...