_ένας συνειρμός περί του πραγματικού

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που άκουγα ή έβλεπα ειδήσεις ή τηλεοπτικές εκπομπές σχετικά με την επίσκεψη της Αλμουντίν - Κλούνεϊ στην Αθήνα, εμένα, το ανόητο μυαλό μου, πήγαινε στις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών που εδώ και ένα χρόνο περίπου αγωνίζονται για να πάρουν πίσω τις δουλειές τους. 

Τι συνειρμός!! 

 

Εκτός από συνειρμούς μού γεννήθηκαν και διάφορες απορίες, όπως π.χ. με ποιανού πρωτοβουλία έγινε αυτό το ταξίδι,  οργανώθηκε τέτοια υποδοχή και προβολή στα εγχώρια και διεθνή μ.μ.ε και ποιός τελικά πλήρωσε όλη αυτή την φασαρία;;... αλλά αυτές είναι μάλλον απορίες επαρχιωτών, οπότε, ως τέτοιες που'ναι, δεν περιμένω απαντήσεις...

Ωστόσο, η κινούμενη οπτασία Αλμουντίν - Κλούνεϊ, αφού πήγε - ήρθε, μοίρασε χαμόγελα και φροντισμένες πόζες στους δημοσιογράφους, φώτισε με τα άσπρα συνολάκια της την γκρίζα καθημερινότητα των Αθηνών, έσυρε γύρω της μπουλούκια ανδρών, δημοσιογράφων, παραγόντων, υπουργών και τον πρωθυπουργό της χώρας, ολοκλήρωσε την επίσκεψή της και σήμερα αναχώρησε  από τη χώρα μας. Τι είπαν, τι έκαναν, το γιατί και το διότι που λέμε, δεν αφορά κανέναν. 

Πέρασε κι αυτό, όπως το άλλο με την Γκάγκα....

Έμειναν όμως οι καθαρίστριες...

Σ' αυτές τις  καθαρίστριες θέλω να απευθύνω τον λόγο μου. 

Δυστυχείς καθαρίστριες....

Στοιχηματίζω ότι πολλές από εσάς έχετε κάλους, ξηροδερμίες, ίσως μάλιστα όταν ιδρώνετε να φαίνεται ένας αντιαισθητικός λεκές στις μασχάλες σας, σε κάποιες από εσάς λείπουν δόντια και είμαι σίγουρη ότι καμία σας, ούτε μια, δεν έχει για σύζυγο κάποιον που να μοιάζει  στον Τζώρτζ Κλούνεϊ, έστω λίγο να κλουνεϊφέρνει....

Να μην πούμε για το επίπεδο των σπουδών σας, τους πρωτόγονους τρόπους σας, να σπρώχνεστε και να δέρνεστε με τα ΜΑΤ στους δρόμους της Αθήνας....

Και θέλετε δεδομένων αυτών των προκειμένων να σας προσέξουν....

Θέλετε να σας ακούσουν, να σας περιμένουν να βγείτε από το σπίτι σας για να κάνετε κάποια δήλωση, να μεταδίδουν αμέσως σε πανελλήνιο δίκτυο ό,τι και αν πείτε, να μαζεύουν ως πολύτιμο απόσταγμα κάθε χαμόγελό σας, κάθε τίναγμα του κεφαλιού, κάθε μικρή γκριμάτσα. 

Πόσο μακριά είστε πραγματωμένες....

Ακόμα κι αν - στην υποθετική, όσο και "καταστροφική" για τη χώρα, όπως λένε- περίπτωση που δικαιωνόταν ο αγώνας σας και σας επαναπροσλαμβάνανε -ως εκ θαύματος- στις δουλειές σας, ακόμα και τότε λέω, μη νομίζετε ότι θα είχατε κάνει και τίποτα σοβαρό.... Εσείς βέβαια θα μιλούσατε για νίκη των αγωνιζόμενων ανθρώπων, των γυναικών κλπ... και θα είχατε το δίκιο σας. 

Σ' αυτή την οικονομικο-πολιτική αρένα μπορεί και να σας δίνανε κάτι, έχει γίνει και στο παρελθόν πολλάκις.... 

 Όμως στην πραγματικότητα το σύστημα που στέκει απέναντί σας και εναντίον του οποίου παλεύετε δεν θα είχε μετακινηθεί ούτε ένα χιλιοστό από την θέση του προς την δική σας πραγματικότητα. 

Δεν θα είχε σκύψει ούτε κατ' ελάχιστο να ακούσει μια 50άρα γυναίκα που έχασε τη δουλειά της, που πετάχτηκε στο δρόμο, δεν θα ενδιαφερόταν να μάθει για την ανασφάλεια που ζει, για το αναποδογύρισμα της ζωής της.... 

Το γιατί το καταλαβαίνετε, θαρρώ : 

Διότι εσείς δεν μπορείτε να υπάρχετε ως "οπτασίες", είστε πολύ πραγματικές για το ευερέθιστο στομάχι και το νευρικό χαρακτήρα των Αγορών....

Διότι  η δική σας πραγματικότητα, η πραγματική πραγματικότητα δεν πουλάει τίποτα ικανό να παράγει χαύνωση και εντυπωσιασμό, αντιθέτως προβληματίζει και ξεβολεύει. 

 Η δική σας πραγματικότητα είναι πολύ πάρα πολύ προσγειωμένη στην πραγματική ζωή, εκεί που όλα δοκιμάζονται. 

Διότι ως γυναίκες,   μιλώντας για σας, δεν αναφέρουν κανένα ονοματεπώνυμο, κανένας δεν γνωρίζει πώς σας λένε, κανείς δεν σας αναγνωρίζει ούτε και σας θαυμάζει για κάτι που κάνατε,  συμπεριλαμβάνεστε ως αριθμοί στα πάσης φύσεως ποσοστά, ανεργίας, αυτοκτονιών, φτώχειας κλπ. 

Διότι  εσείς δεν μπορείτε, ως μέρος αυτού του λαού, να διεκδικήσετε τα κλεμμένα μάρμαρα με μόνο δίκιο την υπερηφάνια και  την ενότητα της ψυχής του τόπου σας.  Την καταδίκη της αρπαγής και της λεηλασίας των φτωχών λαών από τους ισχυρούς  αυτής της γης, όπως και αν αυτές εκφράστηκαν δια μέσου των αιώνων, τότε με κλοπή των μαρμάρων και τώρα με μνημόνια...

Διότι αυτή η ελληνική ψυχή και η ενότητά της έχει καταστραφεί, δεν αφορά κανέναν, ίσως ούτε και σας....

Διότι δεν έχετε λόγο σ' αυτόν τον κόσμο που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των επιτυχημένων, των διάσημων, των ωραίων, των έξυπνων, των ισχυρών. Σας τον έχουν κλέψει...

Το σύστημα δεν συνδιαλλέγεται με σας ούτε για τις δουλειές σας ούτε για το μέλλον των παιδιών σας ούτε για τα μάρμαρα ούτε για την διαλυμμένη πατρίδα σας..... 

Δεν διεκδικεί μαζί σας το δίκιο της χώρας σας, προτιμά να λαμβάνει νομικές συμβουλές από χολυγουντιανούς δικηγόρους...

Επίσης είστε χοντρές.... 

Είστε ανίδεες πολιτιστικά, δεν έχετε πάει ποτέ στο Μόντε Κάρλο, δεν ξέρετε να φάτε μια τσιπούρα στο Μικρολίμανο και ούτε να χρησιμοποιήσετε τον μπιντέ του "Μ. Βρεττανία". 

Εσείς είστε πολύ πραγματικές, ενώ η Αλμουντίν - Κλούνεϊ, αυτή η χολυγουντιανή φαντασίωση είναι το μέτρο της αρχοντιάς, της ωραιότητος, της αβρότητος και όλης αυτής της κενής τηλεοπτικής φανφαρολογίας...

Εσείς, αφανείς καθαρίστριες, είστε πολύ υπαρκτές για έναν   μη κόσμο,  που αρέσκεται  να χρησιμοποιεί σα νεκρό λείψανο ένα λαμπρό ιστορικό παρελθόν, για να διαιωνίζει την καταστροφή και την απουσία του.