Για τις θαυμάσιες μέρες δεν μπορείς να μιλάς. Να ξέρεις. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις. Μη με πιστεύεις. Πρέπει να ξέρεις.
Να ζήσεις την τρέλα και τον πυρετό της μέρας. Της μέρας που άλλαξε. Να δεις με τα μάτια σου τον ήχο των φωνών που δείχνουν, - αχ να ‘ξερες πόσα δείχνουν οι φωνές - με τα χέρια τους και με το πρόσωπό τους.
Να ακούσεις με τα αυτιά σου τον άγριο πανικό των βημάτων, του πήγαινε – έλα την αδέσποτη ασυναρτησία.
Να μην μπορείς να βρεις τίποτα να ταιριάζει.
Να ζήσεις, να δεις, ν' ακούσεις.
Αυτό είναι το θαύμα.
H διαταραχή κάθε ισορροπίας.
Να μην ταιριάζει τίποτα. Το αταίριαστο είναι το θαύμα.
Να μην περιγράφεται τίποτα. Το απερίγραπτο είναι το θαύμα.
Μέρα δεκαπενταύγουστου στη Τήνο με θαύματα έγινε η κάθε μέρα.
Και όλοι, όλοι, κανείς όρθιος, μόνο σούρνωντας με τα γόνατα, με τους αγκώνες, όλοι σπρώχνοντας, με το στήθος, με την πλάτη.
Όλοι γονυπετείς και καταματωμένοι, κυρτοί απ'το φορτίο της πίστης τους, συνωστίζονται να δουν το θαύμα, να πιστέψουν
ότι ζουν σαν από θαύμα, θαυμάσιες ημέρες.
Μόνο έτσι θα ξέρεις γιατί οι άνθρωποι έγιναν τόσο ευλαβικοί
στις μέρες μας.
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί έρχεται ένα υπερ-ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΣΥΜΒΑΝ
στη ζωή ημών των αμαθών, ασθενών και σκοτισμένων ανθρώπων;
Για εμψύχωση!
Για να χωνέψει η καλοπροαίρετη ψυχή,
πως ό,τι ζόρι και να τραβάει,
ΔΕΝ είναι μονάχη σε τούτη την κοιλάδα του Κλαυθμώνος
που ονομάζεται πλανήτης Γη.
Και όπως αναφέρει ο Σκοτ Πεκ στο βιβλίο του,
"Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ":
-Υπάρχει "η χάρη των στιγμών που σπας".
Και αφού γνησίως και απολύτως ανθρώπινα, "σπας",
ξαναπιάνεις τη σκάλα της Ελπίδας,
και πάλι επιχειρείς-του Θεού βοηθούντος-
το σκαρφάλωμα στο Ουράνιο στερέωμα.
Στην Τήνο πάντως, μια απλή κόρη του λαού, (από κείνες τις αφανείς, τις λειωμένες στο καθήκον της οικογένειας,
τις καθαρότατες ως προς την έσω, μυστική καρδία)
κυρία φωτεινή, που είχα την μεγάλη τιμή να γνωρίσω, αξιώθηκε μαζί με άλλους, εκεί στα 1964, αν θυμάμαι καλά, αξιώθηκε να δει ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΩΣ, την παραμονή της γιορτής του Δεκαπενταύγουστου, την ίδια την Παντάνασσα Παναγία να τους ευλογεί μέσα σε άπλετο Φως!
Δεν περιγράφεται με λόγια τι έζησαν οι προσκυνητές
που βιώσαν την Θεϊκή Παρουσία της Θεοτόκου!
Τα δάκρυα της, όταν θυμάται, ακόμη κυλάνε...
- Ήταν συγκλονισμός.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια Της!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μεγαλείο
των υπέροχων χεριών Της,
μου έλεγε και ξανάλεγε με συγκίνηση η ηλικιωμένη πιά κυρά Γεωργία από την Παναγιά την Πορτοκαλούσα του Άργους- στη Βυτίνα φερμένη-ίσως και για μένα- το καλοκαίρι που πέρασε...
Την Ευχαριστώ!
Ευχαριστούμε την αγαπητή Ευανθία για την συμβολή της στον προβληματισμό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζωντας αυτό το ξεχείλισμα ψυχής, άστραψαν στο νού μου τούτα τα λόγια:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών".
Η αίσθηση της πτωχείας του πνεύματος επιφέρει την ριζική επαναξιολόγηση όλων των αξιών. Ο πρώτος μακαρισμός, είναι ο τρόπος εισδοχής του ανθρώπου στη σφαίρα του Θείου Είναι.
Είναι η αρχή μίας ατέρμονης πορείας στήν άπειρη ομορφιά του Θεού!
Ένας Αληθινός Φίλος
Ευχαριστούμε και σένα επίσης, Αληθινέ Φίλε, για την αβρότητα των σχολίων σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάριοι!!
Γράφει η Αλκυόνη Παπαδάκη:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Είναι μερικές φορές που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο μπαλόνι στα χέρια σου. Το πετάς ψηλά κι ύστερα ανοίγεις την αγκαλιά σου και το πιάνεις. Ένα πολύχρωμο μπαλόνι. Δικό σου. Ολότελα δικό σου. Να το πετάς, να το κοιτάς, να το περιεργάζεσαι...
Είναι πράγματι μερικές φορές...
Κι ας κρατάνε τόσο λίγο..."
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θυμάμαι μία ολόκληρη ημέρα στη ζωή μου, που υπήρξε ακριβώς έτσι. Μέχρι σήμερα, δεν ξέρω αν την κέρδισα ή αν μου χαρίστηκε. Όχι, δεν ήταν Σάββατο ή Κυριακή. Καθημερινή ήταν και μάλιστα δύσκολη. Ούτε ερωτευμένος ήμουν. Τίποτα εκείνη την ημέρα δεν μπόρεσε να μου χαλάσει το αίσθημα πληρότητας κι ευτυχίας που ένοιωθα. Και πάντα θα θυμάμαι το παιδάκι στο πίσω μέρος του λεωφορείου που καθώς γύριζα από την δουλειά, με χαιρέτησε χαμογελώντας.
Δεν είχε τρέλα εκείνη η μέρα, ούτε εκρήξεις συναισθημάτων. Τίποτα το αταίριαστο δεν είχε και όλα ήταν ισορροπημένα, όπως τα ήξερα. Ωστόσο ναι, υπήρχε κάτι το απερίγραπτο, κάτι το θαυμά-σιο.
Ήλος
Σκέφτομαι το θαυμάσιο ή το απερίγραπτο ως ένα συνεχές στην μια άκρη του οποίου βρίσκεται αυτό που περιγράφεις, Ήλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί τα πάντα είναι όπως θα έπρεπε να είναι, διαυγή, με μια λεπτοκαμωμένη ισορροπία να τα διαπερνά και να τα στηρίζει αβίαστα. Κάτι σαν το μπαλόνι...
Στο άλλο άκρο του συνεχούς είναι το απερίγραπτο ως διαταραχή, ως διαγκωνισμός και σύνθλιψη. Εκεί τίποτα δεν ταιριάζει.
Το μπαλόνι που σκάει βίαια, απότομα και προσβλητικά μπροστά στη λογική και στο πρόσωπό σου.
Δεν ξέρω να πω αν σου χαρίστηκε εκείνη η μέρα ή εάν την κέρδισες, δεν μπορώ να καταλάβω την διάκριση αυτή, νομίζω όμως ότι κάπως έτσι πρέπει να νιώθεται η αγάπη.
Συμφωνώ μαζί σου Ελένη. Ειδικά με αυτό το τελευταίο, πως κάπως έτσι πρέπει να νιώθεται η αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, κάτι ακόμα που με έμαθε εκείνη η μέρα, είναι πως η μετάβαση από το ένα συνεχές στο άλλο συντελείται κυρίως μέσα μας. Δεν είναι δηλαδή τόσο τα εξωτερικά γεγονότα αυτά που καθορίζουν σε ποιο συνεχές βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή. Αν ήταν διαφορετικά, εκείνη την ημέρα είχα χίλιους εξωτερικούς λόγους να μου χαλάσουν εκείνη την "ωραία ατμόσφαιρα" που λέει κι ο Ηλιόπουλος. Κάτι τέτοιο όμως δε συνέβη.
Θα μπορούσε κάποιος να πει, πως ίσως ήμουν στην "κοσμάρα" μου. Βεβαιώνω πως δεν ήταν καθόλου έτσι. Το αντίθετο μάλιστα. Ήμουν πολύ περισσότερο μέσα στον κόσμο εκείνη την μέρα, παρά από οποιαδήποτε άλλη ημέρα της ζωής μου.
Δεν ξέρω αν ακούγονται λιγάκι ασυναρτησίες όλα αυτά. Αν δεν υπάρχει ο κοινός τόπος, η κοινή εμπειρία, φαντάζομαι πως μπορεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η μέρα ξεπερνάει κατά πολύ την ικανότητα έκφρασής μου. Ίσως αν ήμουν ένας άλλος Ελύτης -ίσως- να μπορούσα να δώσω κάτι περισσότερο, δεν είμαι όμως.
Ήλος
Τι επιπέδου, φιλικός διάλογος γίνεται από δω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλε, με διδάσκεις (όπως και η Ελένη σε πολλά) ποτέ δεν βαριέμαι να σε διαβάζω,ό,τι και αν εκφράζεις, επειδή γράφεις με την σεμνότητα παλιού,προσεκτικού μαθητή.
Να είσαι πάντα καλά!
Καλό ξημέρωμα να έχουμε όλοι...
Δεν τ' ακούω καθόλου για ασυναρτησίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει ο Διονύσιος Σολωμός:
Κι ἡ φύσις ὅλη τοῦ γελᾶ καὶ γένεται δική του.
Ἐλπίδα, τὸν ἀγκάλιασες καὶ τοῦ κρυφομιλοῦσες
καὶ τοῦ σφιχτόδεσες τὸ νοῦ μ᾿ ὅλα τὰ μάγια πόχεις.
Νιὸς κόσμος ὄμορφος παντοῦ χαρᾶς καὶ καλοσύνης.
...........................
Ἀστράψε φῶς κι ἐγνώρισεν ὁ νιὸς τὸν ἑαυτό του.
(αποσπ. Ο Πόρφυρας )