Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_πέτε μου έναν άνθρωπο



Πέτε μου έναν άνθρωπο να τα'χει λύσει όλα 
γιατί εγώ δεν τα'λυσα μα δεν με νοιάζει κιόλα...

Αυτός που ξέρει δεν μιλεί κι όποιος μιλεί δεν ξέρει
κι αυτός που ξέρει προσπαθεί πως θα τα καταφέρει...

Ετικέτες

Σχόλια

  1. Ανώνυμος21/10/14, 11:21 μ.μ.

    ΣΟΦΟΣ Ο ΣΤΙΧΟΣ ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. paracosmos21/10/14, 11:29 μ.μ.

    Αυτό το κομμάτι που παραμένει άλυτο, το μυστικό κομμάτι, αυτό που πάντα υπολείπεται... που δεν μπορούμε να φτάσουμε κι ούτε να πούμε κι ούτε να σκεφτούμε γι' αυτό,...
    Θαρρώ ότι σε τούτη την παρέα είναι παρόν... κάτι σα τη μέθεξη του "είμαστε μαζί" , οι φωνές μας που συντονίζονται, οι μορφές μας που αχνοφαίνονται γύρω από την κοινή εστία... οι άνθρωποι στο αμάν και στο αμήν της ζωής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου22/10/14, 10:03 π.μ.

    Καταπληκτικό!

    "... γύρω από την κοινή εστία...οι άνθρωποι στο αμάν και στο αμήν της ζωής!"
    ;-)

    Χαίρε πάντοτε Ωραία Ελένη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος22/10/14, 2:31 μ.μ.

    Καθόλου καταπληκτικό, μάλλον πληκτικό και μίζερο.

    Η αλήθεια είναι ότι σε τούτη την αυτή είναι παρόν αυτό:

    "... γύρω από την κοινή εστία...οι άνθρωποι στο αμάν και στο αμήν του θανάτου".

    Η Ελένη δεν έγινε ακόμα ωραία αλλά αναζητά το Ωραίο - τη Ζωή - και είμαι πεπεισμένος ότι θα το βρεί, ανακαλύπτοντας πρωτίστως ενδόμυχα την ασχημιά του θανάτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. paracosmos22/10/14, 4:04 μ.μ.

    @Ανώνυμο,
    Τα γίβεντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος22/10/14, 6:41 μ.μ.

    ΤΕΡΙΑΖΕΙ ΓΑΝΤΙ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ.
    ΣΤΕΡΑΙΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ..
    Αντε καλο βραδυ γυναικες που θελετε να ζησετε τη ζωη..π

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα