Πάνω στο γραφείο, απέναντι μου, μια μακριά σειρά βιβλία. Τα ισορροπώ ανάμεσα σε δύο μεγάλες πέτρες, δεξιά κι αριστερά. Σ' αυτόν τον τόπο υπάρχουν πολλές πέτρες....
Μοιάζουν σαν δύο γλυπτά αυτές οι πέτρες, τρυπημένες από τη βροχή κι αγριεμένες, με σχήμα ασυνάρτητο, τρύπες, λακούβες, εξογκώματα.. Σα να έγιναν επίτηδες έτσι που να μην μπορεί κανείς να τις καταλάβει.
Στηρίζουν όμως αγόγγυστα -αρχή και τέλος- όλο το βάρος της σειράς.
Κοιτάζω τις ράχες, τους τίτλους των βιβλίων, τα ονομάτα των συγγραφέων, τα σηματάκια των εκδοτών.
Το φωτιστικό του γραφείου φωτίζει κυρίως όσα βιβλία βρίσκονται στο κέντρο και αφήνει τα άκρα σκιασμένα. Πιο πέρα άλλα στα ράφια της βιβλιοθήκης. Κοιτάω.
Σ' αυτόν τον τόπο, ο ποιητής : "Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους".
Πλάτωνας, Πλάτωνας και πάλι Πλάτωνας
Σοφιστές, Αριστοτέλης και πάλι Αριστοτέλης,
Ομήρου Ιλιάδα, Θουκυδίδης,
Ομήρου Ιλιάδα, Θουκυδίδης,
Ιστορία της Αρχαίας Φιλοσοφίας,
Η διένεξη των Σχολών
3η Κριτική της Κριτικής δύναμης
Επιστήμη και Αλήθεια, Επιστήμη και Θρησκεία
Ιστορία των Αισθητικών Θεωριών, Ιστορία του Θεού
Συμεών ο νέος θεολόγος - ύμνοι, τα σωζόμενα, Αποκάλυψις του Ιωάννη
Ψυχολογία, ψυχολογία και πάλι ψυχολογία
Φρόϋντ
Το νερό και τα όνειρα
Φιλοσοφία του Νου
Οι εμπειριστές
Οι ορθολογιστές
Κριτική Θεωρία
Η διαλεκτική του Διαφωτισμού
Χέγκελ, Χέγκελ και πάλι Χέγκελ
Λούκατς, Μπένγιαμιν, Κονδύλης
Διηγήματα του Παπαδιαμάντη
αγαπημένα, αγαπημένα, αγαπημένα
......................................................
......................................................
Τα κοιτάω. Η σειρά, οι πέτρες...
Σ' αυτόν τον τόπο ο ποιητής :
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω γω στο χέρι;
οπού συ μού ΄γινες βαρύ κι ο
Αγαρηνός το ξέρει»
"Αφήσου.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχουμε αποδοχή στον εαυτό μας και στους άλλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό και την ζωή. Χτυπιόμαστε αυτομαστιγωνόμασε για να εξιλεώσουμε ενοχές που έθεσαν άλλοι στην ζωή μας και όχι ο Θεός και η ύπαρξη.
Ο Θεός δεν μας έδωσε ενοχές, μα εκείνοι που θέλουν να εξουσιάζουν την ύπαρξη μας.
Λέει ο όσιος Πορφύριος «Έτσι ν' αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία… Μη πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ' το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει φως, και το σκοτάδι θα φύγει… Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μη κάνετε καμιά προσπάθεια ν' απαλλαγείτε απ' αυτές. Ν' αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος.»
Ας σταματήσουμε να πηγαίνουμε αντίθετα σε αυτό που είμαστε, σε αυτό που νιώθουμε, όλα μπορούν να γίνουν δρόμος, έστω και δύσβατος, έστω και λασπωμένος, θα φτάσουμε όμως στο προορισμό μας.
Γιατί πνίγεται κάποιος;
Γιατί παλεύει να σωθεί.
Πότε δεν πνίγεται;
Όταν πεθάνει. Ο νεκρός στην θάλασσα επιπλέει.
Μα γιατί; Γιατί έπαψε να αντιστέκεται και έμαθε να αφήνεται…
π. Χαράλαμπος λύβιος Παπαδόπουλος"
Πηγή:http://tostavroudaki.blogspot.de/2014/10/blog-post_425.html?m=1
Δεν είναι ότι έπαψαν να αντιστέκονται οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι… είναι που έπαψαν να μιλούν για αυτούς οι ποιητές.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Άκρα του τάφου σιωπή» …. στον κόσμο βασιλεύει. Κρίμα.
Αξεπέραστος ο Νίκος αλλά μου αρέσει και αυτό.
http://www.youtube.com/watch?v=i03APkWiv6U
Την καλησπέρα μου.
Χ
Καλησπέρα και σε σένα αγαπητέ Χ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα περάσματα είναι πιασμένα....
Συμφωνώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται.
Αυτούς εγώ τους ονομάζω ποιητές. Και δεν μπορούμε να εννοούμε ποιητή κάποιον που δεν αντιστέκεται.
Ποιητής δεν είναι αυτός που γράφει στιχάκια... αλλά αυτός που ζει το ποίημα.
Πόσοι είναι αυτοί; Όσοι και οι αντιστεκόμενοι, πλέον. Πονάει πολύ αυτή η ιστορία.
Να είσαι καλά και ν' αγαπάς τους ποιητές και τα ποιήματα.
Ε.Ρ.
Πρόσφατα, πήρα τα βιβλία τα οποία είχα αφήσει στο πατρικό μου, γιατί τόσο καιρό στο καινούργιο σπίτι δεν έχω αξιωθεί να φτιάξω βιβλιοθήκες όσες μου χρειάζονται για να τα χωρέσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα τα έχω στοιβαγμένα στο πάτωμα, το ένα επάνω στο άλλο, σχηματίζοντας ψηλές κατακόρυφες στήλες να μου θυμίζουν τα χρόνια που υπηρετούσα στη Μυτιλήνη. Στο σπίτι που έμενα υπήρχαν ίσα ίσα δυο κρεβάτια και δυο μικρές ντουλάπες. Τα μισά τα χρησιμοποιούσε ο άλλος δόκιμος που μαζί νοικιάζαμε το σπίτι για να μοιραζόμαστε τα έξοδα.
Παρηγοριά μου εκείνους τους μήνες, τα βιβλία στοιβαγμένα στο πάτωμα, ένα ραδιοφωνάκι, η φωνή των γονιών μου από το καρτοτηλέφωνο μια φορά την εβδομάδα και η εκκλησία στο κέντρο της χώρας (πρέπει να ήταν ο Άγιος Θεράπων) με τον -ας τον έχει πάντα καλά ο Θεός- νέο ιερέα της. Είχαν πολύ πόνο εκείνοι οι μήνες στη Μυτιλήνη. Ίσως γι' αυτό έτρεχε κι η υγρασία στους τοίχους του δωματίου μου σε ένα σπίτι χωρίς ζεστασιά. Για συμπαράσταση.
Αργότερα στη ζωή μου, ήρθαν στιγμές που είπα πως ίσως να ήταν καλύτερα να μην έχω διαβάσει όσα έχω διαβάσει. Τα αισθάνθηκα πολύ να με βαραίνουν τα βιβλία μου. Μέσα μου. Είπα πως ίσως θα ήταν καλύτερα σαν κάποιους παλιούς ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν διαβάσει ούτε μια γραμμή, όμως έζησαν μια ζωή αγώνα, προσφοράς και ίσως και αγάπης.
Σήμερα καταλαβαίνω πως αυτό ήταν μια πρόφαση. Δε μου έφταιξαν ποτέ τα βιβλία. Σε τίποτα δε με εμποδίζουν τα βιβλία από το να κόψω την καρδιά μου σε κομμάτια και να την προσφέρω. Από εμένα εξαρτάται να το κάνω ή όχι.
Το τουφέκι οπού κρατά καθείς στο χέρι, ακόμα κι αν είναι ένα πούπουλο, πάντα θα έρθει η στιγμή που θα γίνει ασήκωτο. Γιατί ο ρόλος του είναι να πολεμά. Κι όποιος πολεμά θα κουραστεί. Δε γίνεται αλλιώς. Καλή δύναμη λοιπόν κι όποιος διάλεξε να πολεμά όπου κι όπως του έταξε να είναι, ας το ξέρει άπαξ διαπαντός. Ελαφρύς σταυρός δεν υπάρχει.
Ήλος
Τι ζωγράφισε πάλι η γυναίκα:!
ΑπάντησηΔιαγραφή" Τα περάσματα είναι πιασμένα....
Συμφωνώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται.
Αυτούς εγώ τους ονομάζω ποιητές. Και δεν μπορούμε να εννοούμε ποιητή κάποιον που δεν αντιστέκεται.
Ποιητής δεν είναι αυτός που γράφει στιχάκια... αλλά αυτός που ζει το ποίημα.
Πόσοι είναι αυτοί; Όσοι και οι αντιστεκόμενοι, πλέον. Πονάει πολύ αυτή η ιστορία"
Καλέ μου Ήλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραίες εικόνες και αναμνήσεις!!
Τα βιβλία, για μένα, είναι τρυφερά πράγματα. Έχουν μια πίκρα τα βιβλία... όπως και τα τραγούδια, όπως ένας διωγμένος σκύλος...
Καταλαβαίνω αυτό που λες για τον πόλεμο, για τον σταυρό κλπ... είναι μια πεποίθηση πολλών ανθρώπων και φίλων.
Αρκεί αυτός ο πόλεμος να μην σε κάνει πολεμιστή... Αρκεί όσο πολεμάς να γίνεσαι ένας γλυκός και μαλακός άνθρωπος.
Νομίζω, δεν ξέρω...
------------------
Έχει χτυπήματα η ζωή τόσο σκληρά… Δεν ξέρω!
Χτυπήματα σαν απ’ οργή Θεού, λες και μπροστά τους
η ταραχή όλων των πόνων
ήταν μια λίμνη στην ψυχή… Δεν ξέρω!
Λίγα είναι, μα υπάρχουν… Ανοίγουν τάφρους σκοτεινές
στο πρόσωπο το πιο σκληρό στην πιο γερή την πλάτη.
Ίσως και να ‘ ναι άτια από βάρβαρους Αττίλες
ή μαντατοφόροι μαύροι που μας στέλνει ο Θάνατος.
Είναι οι βαθιές πτώσεις των Χριστών της ψυχής,
από μια πίστη που βλαστημάει το Πεπρώμένο.
Αυτά τα αιματηρά χτυπήματα είναι οι τριγμοί
κάποιου ψωμιού που στου φούρνου την πόρτα μας καίγεται.
Κι ο άνθρωπος… Φτωχός… φτωχός! Στρέφει τα μάτια , όπως
όταν πάνω στον ώμο μια παλάμη μας καλεί,
στρέφει τα τρελά του μάτια , κι όλα όσα έζησε
λιμνάζουν, σαν λακκούβα ενοχής, μέσα στο βλέμμα του.
Έχει χτυπήματα η ζωή τόσο σκληρά… Δεν ξέρω!
Σέσαρ Βαγιέχο (1892 – 1938).
Αυτό που λες Ελένη, πολεμώντας να γίνεσαι ένας γλυκός άνθρωπος, είναι νομίζω μέσες-άκρες αυτό που αναφέρεται και στο πρώτο σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έγραφα το σχόλιό μου, έκανα τον εξής συνειρμό στο μυαλό μου όταν είδα τους τελευταίους στοίχους του Σολωμού, πως δηλαδή για κάποιους ανθρώπους το τουφέκι που έχουν στο χέρι τους είναι τα βιβλία. Είναι η πένα τους κι αυτά που γράφουν. Είναι οι σκέψεις τους. Ποιος τώρα είναι ο Αγαρηνός των ανθρώπων αυτών; Ποιος είναι ο αντίμαχός τους; Κάποιοι θα πουν ο εαυτός τους. Ναι και όχι θα απαντήσω.
Με αυτές τις σκέψεις έγραψα ό,τι έγραψα. Κατά τ' άλλα, ούτε εγώ ξέρω. Μιλάω με όσα έχω βιώσει και κάποια λίγα που έχω καταλάβει διαβάζοντας.
Έχω αναφέρει και στο μπλοκάκι της Σαλογραίας, πως την ποιο ανταριασμένη περίοδο της ζωής μου, διάβασα ένα βιβλίο για τον γέροντα Παΐσιο. Ήταν λίγο μετά που πέθανε ο αδερφός μου ωστόσο δεν ήταν μόνο αυτό η αιτία της αντάρας. Το διάβασα σε μια στιγμή που τα πάντα ήταν σε αμφισβήτηση. Τα πάντα. Δεν υπήρχε τίποτα στέρεο μέσα μου να πατήσω και να μπορέσω να ορθοποδήσω. Το μυαλό μου ένα μελίσσι, που έλεγα, δεν γίνεται για λίγο Θεέ μου να σταματήσω να σκέφτομαι; Όταν λοιπόν τότε, σε εκείνη την εξαιρετικά επώδυνη κατάσταση έπιασα να διαβάζω το βιβλίο, δεν ξέρω πως, δεν ξέρω γιατί, αισθάνθηκα μέσα μου πως διαβάζω κάτι στέρεο, κάτι αληθινό. Το ένα έφερε το άλλο και με αφορμή αυτό το βιβλίο διάβασα κι άλλα κι έτσι, σιγά σιγά με τα χρόνια συντελέστηκε μέσα μου μια αλλαγή.
Δεν ξέρω λοιπόν ούτε εγώ. Μιλάω μόνο για αυτά που κάτι υποψιάζομαι με βάση όσα έχω ζήσει, έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού που γράφει ο Φλωμπέρ στη Μαντάμ Μποβαρύ πως "η ανθρώπινη ομιλία είναι σαν στραβωμένος τέντζερης, που πάνω του χτυπάμε πρωτόγονους ρυθμούς κατάλληλους μόνο για να χορεύουν αρκούδες, ενώ λαχταράμε να παίξουμε μια μουσική που να λιώσει τ’ αστέρια".
Ήλος
Χαμηλόφωνος, εξομολογητικός τόνος... έτσι λιώνουν τ' αστέρια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου με πήγες τώρα; Στην έναστρη νύχτα του Βαν Γκόγκ.
"Αρκεί όσο πολεμάς να γίνεσαι ένας γλυκός και μαλακός άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω, δεν ξέρω..."
Αν και προσεγγίζουν αρκετά την Αλήθεια-πραγματικότητα οι λέξεις γλυκός/μαλακός, πιστεύω ότι δεν την εκφράζουν αυτή καθώς πρέπει.
Ουσιαστικά παλεύουμε να απαρνηθούμε τον σύνθετο εαυτό μας και να γίνουμε απλοί. Δηλαδή να είναι οι εξωτερικές μας εκδηλώσεις όμοιες με ότι αισθανόμαστε και ότι σκεφτόμαστε.
Απλότητα είναι η ενότητα και η αρμονική λειτουργιά των ψυχικών μας δυνάμεων{θέληση, επιθυμία, λογική}. Να είσαι δηλαδή ένα με τον εαυτό σου.
Είπε κάποιος, ότι απλότητα είναι να βλέπεις μέσα σε όλα το Ένα. Αυτή η ενόραση προϋποθέτει καθαρή καρδιά, ευθεία και ανεπιτήδευτη ζωή - Συ Κύριε.
Επικεντρωμένος στην Αλήθεια του Θεού, ευθυγραμμισμένος με την Αγάπη και τη Σοφία Του, γίνεται ο άνθρωπος απλός, αγαθός, πνευματικός, όμοιος με τον Δημιουργό του...
Μακάρι να αξιωθούμε όλοι μας, να γίνουμε αυτό που
ουσιαστικά είμαστε.
Γένοιτο
Η παραδοξότητα, είναι ο τρόπος της καρδιάς. Ο πολεμιστής που όσο πολεμάει υπονομεύει την ουσία του πολέμου, μαλακώνοντας και απλοποιώντας τον εαυτό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να οικειοποιηθούμε το παράδοξο... να μια μεγάλη πρόκληση για την λογική - θετικιστική εποχή μας!