Κάποτε, πριν από λίγο καιρό, είχα μια απάντηση στο ερώτημα "γιατί γράφω"...
Ελέγχω τον εαυτό μου.... και βρίσκω ότι δεν έχω λόγο να γράφω πιά...
Γράφουμε σήμερα οι άνθρωποι, σε ιστολόγια κάνοντας σχόλια, απαντούμε, ξαναγράφουμε, ξαναπαντούμε... γράφουμε στο facebook και αλλού θαρρείς παρασυρμένοι από ένα χείμμαρο, σαν αυτόν που έπνιξε την Αθήνα...
Παρασυρμένοι μαζί με νεκρά ζώα, ντουλάπες, ψυγεία, ξύλα, παλιούς καναπέδες, άχρηστα πράγματα, άχρηστοι και οι λόγοι μας, κάτι που κάπου ακούσαμε, κάτι που θεωρούμε άξιο λόγου.... πλημμυροπαθείς... εγωπαθείς και αυτάρεσκοι.
Τι νόημα έχει να γράφεις και να μιλάς... εάν αυτό που έχεις να πεις δεν γίνεται ψωμί για να χορτάσει αυτός που πείνασε πολύ, εάν δεν γίνεται δροσιά για να ξεδιψάσει αυτός που βρέθηκε στην μεγάλη έρημο των πόλεών μας...
Τι νόημα έχει να γράφεις εάν αυτό που γράφεις δεν μπορεί να γίνει ρούχο... ναι! ρούχο, να το φορέσει ο άλλος, να το τυλιχτεί να νιώσει θαλπωρή μέσα στην παγωνιά των αιώνων που μας κυκλώνουν...
Εάν δεν μπορείς να προσφέρεις "μια κάποια λύσιν"...
Τι νόημα έχει να γράφεις εάν δεν μπορείς να νιώθεις ;
Δεν ξέρω.
*Από την "Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων" του Κώστα Καρυωτάκη, ίσως δεν ταιριάζει η εικόνα με την ανάρτηση, αλλά την επέλεξα γιατί μ' αρέσει το ποίημα.
Ορθές οι παρατηρήσεις σας, αν και προσωπική μου γνώμη είναι ότι ακόμα και όταν δεν έχουμε να προσφέρουμε πνευματική τροφή κι ένδυμα στους άλλους, προσφέρουμε στον εαυτό μας αυτογνωσία βλέποντας τις δικές μας ελλείψεις, την πνευματική ασιτία και γυμνία και έτσι μπορούμε, αν θέλουμε, να μπούμε στη διαδικασία και να την αντιμετωπίσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γράφουμε λοιπόν, ας αφήνουμε τον εαυτό μας να εκφραστεί όπως είναι κι όπως θέλει, μας κάνει καλό, αν αναζητούμε τη θεραπεία μας.
Αν όμως έχουμε να προσφέρουμε ας μη το στερούμε στους άλλους...
«Λέγε σε κάθε ευκαιρία τον καλό λόγο. Σπέρνε τον απλόχερα.
Ο καλός λόγος είναι σαν τον καλό σπόρο. Έπιασε; Έθρεψε πολλούς.
Δεν έπιασε; Δεν ζημίωσε κανέναν» (Κούρκουλα Κων/νου, Στάχυα τόμ Β σελ. 24)
Ο γραπτός λόγος, ο λόγος γενικά ως θεραπεία... η δύναμη του λόγου...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ..."
(Από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, του Γ. Ρίτσου).
" Τι νόημα έχει να γράφεις εάν αυτό που γράφεις δεν μπορεί να γίνει ρούχο... ναι! ρούχο, να το φορέσει ο άλλος, να το τυλιχτεί να νιώσει θαλπωρή μέσα στην παγωνιά των αιώνων που μας κυκλώνουν... "
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τυλιχτώ με αυτή σου τη φράση απόψε Ελένη μου και θα της ζητήσω να με ζεστάνει, σαν κουβερτούλα...
Ευχαριστώ!
Και εγώ Ελένη μου το ιδιο λέω " Τι νόημα έχει να γράφεις εάν δεν μπορείς να νιώθεις ; " η και να νιώσεις τον άλλο, τον πονεμένο και μοναχικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αλήθεια αυτό, όμως υπάρχει μία και μοναδική εξαίρεση, ο Θείος Έρωτας. Πορεύσε με τον Ερωτά σου εντός του Ε/εαυτού σου, στο θάνατο και στη δόξα...
Γράφουμε για να αποκτήσει η σκέψη ύλη. Και όταν κάποιος διαβάσει αυτό που γράφουμε η ύλη γίνεται πάλι σκέψη στο μυαλό του...
ΑπάντησηΔιαγραφή