_ο Τόπος και το Κοτσύφι

Έργο : Ειρήνη Κανά, Το Κοτσύφι

Δεν θέλω να’ σαι γέφυρα
θέλω να είσαι τόπος

μη σε διαβώ

μα να σε κατοικήσω.

Φτάνοντας νύχτα

κι άγνωστη στον μακρινό σου τόπο

κανείς να μη ζητήσει

έγγραφα, σφραγίδες, διαπιστώσεις
να έχω πυρετό και να φοβάμαι
να μην υπάρχει κανείς περαστικός
να μη ρωτήσω τίποτα

μόνο να στέκω αμήχανη
να σκέφτομαι ποιο δρόμο να διαλέξω,

να μπλέκομαι μες  σε σιωπηλά  στενά,

να βγαίνω σε αφιλόξενα  χωράφια.

Και ξαφνικά να γίνω

ένα μικρό πουλί  -κοτσύφι λέω να ‘μαι -
και βρίσκοντας το πιο πυκνό σου φύλλωμα
μόλις που θα χαράζει,
από πάντα γνώριμη, αόρατη φωνή που τραγουδάει
όλες τις γέφυρες, τους δρόμους, τα ποτάμια,
τα δυνατά, τα αδύνατα, τ’ άλυτα, τα λυμένα,
να μείνω φλεγόμενη φωνή

εμπύρετη, διαλαλώντας

πως έφτασα σ’ άγνωστη  γη,

φοβήθηκα,
κατοίκησα , σκορπίστηκα,

στην ανακάλυψή σου.