Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_τα δικά μας δώρα

Εάν τα χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα  δώρα .....λόγω της ημέρας, δεν ήταν αυτά τα άθλια και τρισάθλια που μας επιβάλλονται...(συγκρατούμαι και δεν επεκτείνομαι) ποια θα μπορούσανε να είναι;

Χμμμ... το θέμα έχει δύο τυπικές προϋποθέσεις: η πρώτη, να έχεις ελάχιστα ή να μην έχεις καθόλου χρήματα, η δεύτερη να έχεις φαντασία, επειδή ακριβώς δεν έχεις χρήματα και όχι για άλλον λόγο (πχ εισαι φαντασιόπληκτος, τσιγκούνης κλπ).
Υπάρχει και μια τρίτη,  να έχεις τα κότσια να θέλεις  να κάνεις σε κάποιον δώρο, ενώ γνωρίζεις την κατάστασή σου, ότι δηλαδή είσαι ελλειματικός όσον αφορά στα χρήματα και πλεονασματικός όσον αφορά στην φαντασία.

Ας υποθέσουμε,  λοιπόν,  ότι κάποιος συγκεντρώνει και τις τρεις, το ερώτημα παραμένει, (ίδιο όπως και για τους καταναλωτές) : τι δώρο να του κάνω;

Το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετά και παλαιότερα,  και όχι μόνο "λόγω της ημέρας".
Αν λοιπόν,  το δώρο έχει κάποια λειτουργικότητα, αυτή είναι η δημιουργία δεσμών,  σχέσεων, ανάμεσα σε δυο ή περισσότερους ανθρώπους.
Και επιπλέον το δώρο φανερώνει κάτι για την κατάστασή τους. 
Έτσι,  άλλο δώρο θα κάνω στο εγγονάκι μου κι άλλο σε έναν αγαπημένο ενήλικα.
Το βασικό όμως είναι ο δεσμός.

Η σελίδα μας, λοιπόν,  σας καλεί στα εξής:
Σκεφτείτε, ας πούμε,  το ενδεχόμενο, να απαγγείλετε σε κάποιον ένα ποίημα, δικό σας ή κάποιου ποιητή,  δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι ένα ποίημα που σας αρέσει πολύ!
Ή να πείτε στα παιδιά σας ένα ανέκδοτο, κάτι για γέλια μέχρι δακρύων!
Ή να τους φτιάξετε μια απλή χορτόπιτα με φύλο που θα ανοίξετε στο σπίτι (επ ευκαιρία να πω οτι για το χειροποίητο φύλο αξίζει ειδική και λαμπρή μνεία).
Να ξεκινήσετε να πείτε ένα τραγούδι της τάβλας....

Σκεφτείτε,  επίσης, την περίπτωση να κάνετε σε κάποιον μια εξομολόγηση.  Μια εξομολόγηση όμως που να αφαιρεί κάτι από το περιτύλιγμα και την γυαλιστερή επιφάνειά σας, μια εξομολόγηση γδάρσιμο.
Να του πείτε για κάποιον ενδόμυχο φόβο σας, για κάτι που σας πονάει, για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, για έναν κρυφό καημό σας, για το όνειρο που είδατε προχθές το βράδυ στον υπνο σας και τόσο πολύ σας αναστάτωσε...
Τέτοια πράγματα.

Ή το άλλο το συγκλονιστικό ! Μπορείτε να πάτε σε κάποιον μερικά κουτσούρια για την σόμπα του και να κάτσετε δίπλα του να τα κάψετε παρέα.
Μπορείτε να χαρίσετε σε κάποιον πολύ αγαπημένο ένα ωραίο και απελευθερωτικό γκρέμισμα των αυταπατών του. Να του δείξετε κάτι που είναι διπλα του και κείνος δεν το βλέπει.
Τέλος, μπορείτε απλώς να  αφήσετε κάποιον να αναπαυθεί δίπλα σας, δίχως κουβέντες, μαχαιροπήρουνα κι άλλα αιχμηρά....μόνο να αναπαυθεί κρατώντας του το χέρι ή χαιδεύοντας του τα μαλλιά....
Τέτοια δώρα!
Και τέτοια κάθε μέρα....




Σχόλια

  1. Ανώνυμος30/12/15, 5:27 μ.μ.

    Κυρία Ραβάνη
    πότε θα κυκλοφορήσουν ΚΑΙ τυπωμένα σε χαρτί
    τα κείμενα-διαμαντάκια που ανεβάζετε σε αυτή τη σελίδα;
    Καλή Χρονιά να έχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σας ευχαριστώ!
    Για μένα είναι ήδη πολύ το να γράφω σε αυτό το μπλόγκ και κάποιοι άνθρωποι να το διαβάζουν.
    Εξάλλου, θα το γνωρίζετε, είναι τόσο δύσκολος ο χωρος των εκδόσεων, σχεδόν απροσπέλαστος για τους εκτός των τειχών.
    Πάντως σας ευχαριστώ θερμά.... ποιά μεγαλύτερη ικανοποίηση να ζητήσει κανείς;

    Καλή Χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός