[ παράκοσμος_ ]

Η σελίδα ετούτη δω, το εδώ να μπλοκάκι, κλείνει την χρονιά με μουσική, όπως συνηθίζει τα τελευταία ..... ένα χρόνια!  2016 ...λοιπόν, και λέω ότι, ίσως τα ομορφότερα  κείμενα, ποιήματα, μηνύματα.... είναι αυτά που ποτέ δεν θα γράψουμε και τα λόγια τα πιο λυτρωτικά δεν θα τα πούμε τα πιο πολύτιμα απογεύματα δεν θα τα ζήσουμε ποτέ... Καλή χρονιά σε όλους!! Κοιτάζω τη βροχή και κλαίω και τάζω στο Θεό για να `ρθεις μεγάλα λόγια εγώ δε λέω αλλά φοβάμαι μη μου πάθεις.  Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου ίδια τα μάτια σου καλή μου  κι όπως κυλά στα πεζοδρόμια γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια. Κοιτάζω τη βροχή και νιώθω πως στη ψυχή μου μέσα τρέχει εγώ δεν έχω άλλο πόθο  απ’ το να `ρθεις τώρα που βρέχει. Κοιτάζω τη βροχή, βροχή μου ίδια τα μάτια σου καλή μου κι όπως κυλά στα πεζοδρόμια γυρνάει ο νους σε ονειροδρόμια. Στίχοι:  Γιώργος Λεκάκης Μου...

Εάν τα χριστουγεννιάτικα και πρωτοχρονιάτικα   δώρα  ..... λόγω της ημέρας, δεν ήταν αυτά τα άθλια και τρισάθλια που μας επιβάλλονται...(συγκρατούμαι και δεν επεκτείνομαι) ποια θα μπορούσανε να είναι; Χμμμ... το θέμα έχει δύο τυπικές  προϋποθέσεις: η πρώτη, να έχεις ελάχιστα ή να μην έχεις καθόλου χρήματα, η δεύτερη να έχεις φαντασία, επειδή ακριβώς δεν έχεις χρήματα και όχι για άλλον λόγο (πχ εισαι φαντασιόπληκτος, τσιγκούνης κλπ). Υπάρχει και μια τρίτη,  να έχεις τα κότσια να θέλεις  να κάνεις σε κάποιον δώρο, ενώ γνωρίζεις την κατάστασή σου, ότι δηλαδή είσαι ελλειματικός όσον αφορά στα χρήματα και πλεονασματικός όσον αφορά στην φαντασία. Ας υποθέσουμε,  λοιπόν,  ότι κάποιος συγκεντρώνει και τις τρεις, το ερώτημα παραμένει, (ίδιο όπως και για τους καταναλωτές) : τι δώρο να του κάνω; Το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετά και παλαιότερα,  και όχι μόνο "λόγω της ημέρας". Αν λοιπόν,   το δώρο έχει κάποια λειτουργικότητα, αυτή είναι η...

- Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένη, ποτέ δεν λέει ένα Ευχαριστώ.... είπε και βγήκε απ' το δωμάτιο κι αποσύρθηκε. Μιλούσε λίγο γελούσε σπάνια και φρόντιζε, με ακρίβεια υπαλλήλου δημοσίου αχ! τόσα χρόνια φρόντιζε να είναι εντάξει όλα, τα φάρμακά της, τα ψώνια, οι λογαριασμοί, τα ρούχα του πάντα καθαρά, τα μαλλιά του χτενισμένα μια χωρίστρα στο πλάι, πάντα. Ποτέ του δεν ξυρίστηκε. Ο τρίτος γιος. Κι εκείνη μηδέποτε εν οργασμώ μηδέποτε εν εξάλλω ευδαιμονία μηδέποτε εν πλήρη απογνώσει επιθυμούσα μηδέποτε πληρούσα και πληρούμενη μηδέποτε ανοίγουσα μηδέποτε χαρίεσσα μηδέποτε μητέρα εκείνη με τους πέντε γιούς και με την μια κόρη που δεν φιλήθηκε ποτέ (μα, τι καταλαβαίνουνε όταν φιλιούνται, με ρώτησε μια μέρα, που έβλεπε ένα σήριαλ) που δεν απλοποιήθηκε που δεν αποποιήθηκε ποτέ το πέος της εξουσίας της για να εισέλθει ως είναι, Γυναίκα και υπέρλαμπρη με άστρο το  αιδοίο της με  την πληγή της ύπαρξης κατακόκκινη αθώα και σφαδάζουσα, ο Ουρανός εντός τ...

  π. Στήβεν Μιουζ O Ιησούς τραγουδούσε με τους Μαθητές Του (Ματθ. 26:30). Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά. Άλλες πηγές ισχυρίζονται ότι χόρευε κιόλας μαζί τους (Πράξ. του Ιωάννου). Είχε αρκετή τρυφερότητα ώστε να θρηνήσει για την Ιερουσαλήμ, αλλά και σε μια ιδιωτική Του στιγμή, πάνω στον τάφο του Λαζάρου. Μας έδωσε και άλλα σημεία που αποκαλύπτουν την ψυχολογική ωριμότητα ενός παιδιού με «ασφαλή προσκόλληση» κατά τον ψυχολογικό όρο, το οποίο θα ήταν ικανό να ζήσει ισορροπημένη ζωή. Ο Ιησούς ήταν κοινωνικός, πήγαινε στους γάμους, περνούσε χρόνο με φίλους Του και παρακολουθούσε τη Συναγωγή. Αποσυρόταν τακτικά στη μόνωση και την ησυχία για να επικοινωνήσει με τον Πατέρα. Όταν ο Πέτρος Τον αναζήτησε και του ζήτησε να αφήσει τον «έρημον τόπον» και να επιστρέψει στην Καπερναούμ για να θεραπεύσει αρρώστους και να ασχοληθεί με τα άμεσα προβλήματα των ανθρώπων, ο Ιησούς αρνήθηκε, λέγοντας ότι «εξελήλυθε» για να κηρύξει. Έβαζε ενεργά και σαφή όρια, που Του επέτρεπαν να δεχθεί εναγκαλι...

Τι θα κάνατε αν κάποιος σας αποδείκνυε ότι εδώ και δεκαετίες γιορτάζετε τα λάθος Χριστούγεννα; .... Τι αναστάτωση! Τι μπέρδεμα! Τι ανωμαλία! Κι όμως, δεν σας φαίνονται υπερβολικά φουσκωμένα τα Χριστούγεννα;, υπερβολικά προκλητικά και θορυβώδη, υπερβολικά κόκκινα και επιδεικτικά φιλάνθρωπα όπως, λ.χ. τα σιλικονούχα στήθη και οπίσθια των σταρς, για να είναι τα αληθινά, τα σωστά Χριστούγεννα; Ξέρω ότι δεν σας πείθω... Σκεφτείτε τότε το άλλο... αν ο Θεός θυσιάζοντας την πληρότητα και την ολότητά του  και αν η γυναίκα υπερβαίνοντας κάθε προκαθορισμό, κάθε συμβατική ηθική κι αυτην ακόμα την μερικότητα της φύσης της, συναντιούνται στο  θαύμα μιας αγάπης παράδοξης κι αθόρυβης  που θυσιάζεται αμοιβαία, κι αν αυτή η εξόχως ερωτική και απελευθερωτική συνάντηση είναι ό,τι συντηρεί  και σώζει διαχρονικά τον κόσμο....στην εμφάνιση του Θεανθρώπινου πρόσωπου, Σκεφτείτε, τότε, μήπως   γιορτάζετε τα  λάθος Χριστούγεννα κάθε φορά που τα συνδυάζετε με την coca c...

Συνέντευξη στην : Κρυσταλία Πατούλη Γιατί δεν επαναστατούν οι άνθρωποι; Ποιός είναι ο ορισμός της πορνείας; Γιατί οι φονιάδες είναι ιεροφάντες; Γιατί η ευχή «καλή ανάσταση!» είναι ανήθικη; Γιατί είναι καλύτερα να μας βομβαρδίζουν παρά να διασκεδάζουμε; Γιατί αν πεις την αλήθεια σε περιμένει η μοναξιά; Γιατί το να λένε τη γνώμη τους όλοι είναι φασιστικό; Ο καλλιτέχνης και διανοητής Xαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης απαντά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή το πρώτο του βιβλίο «Φτου ξελευτερία για όλους!» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη Κρ.Π.: Πως προέκυψε το πρώτο σου βιβλίο; Χαϊνης Δ. Απ.:Μοιάζω πολύ με τα έντομα, με τυφλώνει ένα φως και πάω προς αυτό. Είναι το φως που με κάνει να κλαίω και να γελώ΄ είναι το φως που έχω ανάγκη για να μην αυτοκτονήσω, είναι ο μόνος τρόπος να πορευτώ. Έτσι ορμούμενος από μια καθολική υπαρξιακή παρόρμηση προχωρώ σαν τυφλός. Κρ.Π.: Καταγράφεις βιώματα και σκέψεις σ' αυτό το κυρίως αυτοβιογραφικό βιβλίο σ...

Ακούγοντας άλλους, πριν από μας, που ωστόσο μας έμοιαζαν να λεν για την ζωή παρασυρθήκαμε κι αρχίσαμε να λέμε και μεις για την ζωή. Να γράφουμε για την ζωή να διαβάζουμε φιλοσοφίες για την ζωή ιστορίες για την ζωή θεωρίες για την ζωή κάναμε συχνά διαδηλώσεις με παλμό και δηλώσεις σοβαρές για την ζωή σχεδιάσαμε σαν γεωμέτρες την ζωή την μετρήσαμε σαν μόδιστροι την φτύσαμε σαν ναύτες μεθυσμένοι την βρίσαμε σαν πουτάνες που κανένας δεν παίρνει τόσο ήταν το πάθος μας με την ζωή που δεν μας έφτανε αυτή και πιάσαμε και την Άλλη. Τα ίδια και εκεί... Κι όσο λέγαμε και λέγαμε και λέγαμε τόσο πιο πολύ φοβόμασταν κι όλο χρειαζόμασταν νέες λέξεις που άλλοι που θα ερχόντουσαν μετά από εμάς θα ακούγανε  και θα μας μοιάζαν τόσο. 

Γίνεται κάτι τις το γελοίο να πηδήξει το φράγμα της γελοιότητάς του και να γίνει επικίνδυνο ; Ασφαλώς και γίνεται! Αρκεί να συμπέσουν  η κουτοπονηριά μεταμφιεσμένη σε καινοτομία(!), η κακογουστιά και η μαζική χυδαιότητα της ιδιωτικής τηλεόρασης με την ...κονόμα. Σας φαίνονται πολλά τα ...προαπαιτούμενα; Δεν είναι διόλου και υπάρχουν σε υπεραφθονία! Εξάλλου η υπεραφθονία είναι εκ των must της εορταστικής αγοράς.... Η πρωινή ενημερωτική εκπομπή "Ώρα Mega" , φτάνει στο τέλος της και οι  δυο αχυρανθρώποι τηλεπαρουσιαστες (Καμπουράκης και Οικονομέας, ο πρώτος έχει γράψει και  βιβλία, τρομάρα του, ανήκει ούτως ειπείν στην λαμπρή χορεία  των πνευματικών ανθρώπων του φαιδρού και δυστυχή μας τόπου, για τον άλλο δεν ξέρω κάτι ιδιαίτερο που να τον χαρακτηρίζει πέραν της οσφυοκαμψίας του), κοιτάζουν αλλήλους και συμφωνώντας, αναφωνούν :.... ωραία ιδέα....χμ.. πολύ ωραία ιδέα! Την ώρα εκείνη καθάριζα κρεμμύδια για τα γιουρβαλάκια μου και εξεπλάγην... Περί ποί...

Δύο αντιθετικές διαδρομές προς την τρέλα συλλαμβάνει με το νου και υλοποιεί με τον γραπτό του λόγο  σε δύο διηγήματά του,  ο  Φ. Ντοστογιέφσκι. Τα διηγήματα  περιλαμβάνονται στο βιβλίο Οι σταθμοί της τρέλας   (εκδ. ΠΑΡΟΥΣΊΑ, Αθήνα 1998, μετ. Βασ. Δασκαλάκης, σελ. 229). Με την ευκαιρία της αναφοράς μου στο βιβλίο αυτό,  θέλω να θυμίσω, στον εαυτό μου και σε άλλους ενδεχομένως, την πάντα διαθέσιμη χαρά του κλασικού αναγνώσματος στην εποχή του παγετώνα που διανύουμε: των εκδοτικών best sellers και της φθοροποιού τριβής ενός γραπτού λόγου που παράγεται ακατάσχετα,  και γι αυτό τόσο ρηχά και εφήμερα, στα μέσα μαζικής δικτύωσης. Ίσως κάποτε μπορέσω να γράψω κάτι για την σχέση συγγένειας της λογοτεχνίας-ποίησης με την φιλοσοφία, συγγένεια που προκύπτει από την οντολογία του Ερωτήματος. Δυο άνθρωποι οδηγούνται στην καταστροφική τρέλα και στον θάνατο, όχι εξαιτίας κάποιας ασθένειας νευρολογικής - βιολογικής φύσεως, ούτε εξαιτίας κάποιας...

Χθες είχαμε κηδεία στο χωριό. Κηδείες και μνημόσυνα είναι τα μόνα,  ικανά να συνεγείρουν το είναι  της μικρής κοινότητας, γεγονότα. Η μικρή κοινότητα βρίσκει σ αυτά κάτι από την χαμένη περιουσία της συλλογικής μνήμης της και, παρ'ότι το γεγονός είναι καθ'αυτό θλιβερό,  διαχέεται στον αέρα μια ανάλαφρη, θα έλεγε κανείς μια εύθυμη διέγερση' λες και ζωντανεύει προς ώρας το χωριό. Την γριά την λέγανε Διαμάντω, 92 χρονών έγραφε το κηδειόσημο στην πλατεία, ανύπαντρη, δεν την γνώριζα,  τα ανίψια της, παιδιά του αδελφού της μένουν στην Αθήνα κι αυτή, τα τελευταία χρόνια, σε έναν οίκο ευγηρίας στα Χανιά.  Το σπίτι της κολλητά σ' αυτό που μένω, ήταν κλειστό από το καλοκαίρι, που κάποιοι συγγενείς είχανε έρθει για λίγες μέρες διακοπών. Έτσι,  την προηγούμενη της κηδείας, πρωί πρωί κατέφθασε μια γειτόνισσα, η κυρα-Δήμητρα με την σκούπα, ο Σπύρος με το θαμνοκοπτικό και σε λίγη ώρα τους ακολούθησαν κι άλλοι χωριανοί, η Χαρίκλεια,  ο Μιχάλης κι ο Θόδωρας ο καφετ...

Είσαι ο Απών Εγώ όμως ξέρω ότι όλα τα χρωστάω σε Σένα. Γιατί δεν μπορώ να είμαι τίποτα έξω απ' αυτό που είμαι. Γιατί δεν μπορώ να  ξέρω τι είμαι.  Γιατί δεν μπορώ να μην σε ζητάω παντού, να μη σε σκέφτομαι, να μη σε θέλω. Γιατί δεν  ξέρω τι να σκεφτώ και τι θέλω.  Γιατί δεν μπορώ παρά να λέω την μόνη αλήθεια που κυλάει στο μυαλό μου, σαν ποταμός, σαν φλέβα. Γιατί στέρεψαν οι φλέβες μου. Και ξαναγέμισαν τοσες φορές φλέβες, γραμμές και λέξεις. Γιατί σ' αγαπώ και δεν γίνεται αλλιώς, να βρίσκομαι καρφωμένη στο εδώ  της ελάχιστης γης και να κρύβομαι απ' την Αγάπη Σου, Γιατί όπου κι αν πήγα, με περίμενε, από χρόνια πολλά κι από πολλούς χειμώνες. Και τι να πω εγώ μπροστά της και πώς να την αντικρύσω Αγάπη μου Και όλα τα χρωστάω σε Σένα που απουσίασες τόσο πολύ Χαλκεύοντας με τόση επιμέλεια τα καρφιά μου.

Όταν πάλε ποτέ,  ως άνθρωπος κι εγώ,  είχα οικονομικάς  δοσοληψίας με τας τράπεζας και ηναγκαζόμην, ούτως ειπείν , να εισέρχομαι και να εξέρχομαι των υάλινων κλωβών των θυρών των, υπακούοντας ταις φωνητικαίς εντολαίς αοράτων και αόκνων κυριών ωθήσατε εμπρός, σύρατε την πόρτα πίσω σας, αναμένετε,  πατήσατε το κομβίον έμπροσθέν σας...   και επειδή  άμα τη εισχωρήσει μου, συνήθως επερίμενα ουκ ολίγην ώραν,  κραδαίνουσα  μικρόν τεμάχιον χάρτου αναγράφοντος αριθμόν τινα,  ανά χείρας, ίνα έλθει και με η σειρά μου, ασκούσα ενδελεχώς την τέχνην της παρατηρήσεως των  ανθρωπίνων ουρών που ίσταντο έμπροσθεν απανθρωπίνων γκισέδων, εισέτι δε φαινομενολογούσα περί της  παραστάσεως, ήτις  εξετυλίσετο ενώπιόν μου εις όλον το μήκος και το πλάτος της αιθούσης, εις κλιμακοστάσια και ανελκυστήρας,  εις γραφεία και οθόνας, νοερώς  εσκεπτόμην περί των τραπεζιτικών. Εις μιαν εξ αυτών των επισκέψεών μου και εις στιγμήν πλήξεως αφορήτου, σ...

Ο άνθρωπος που είπε: προτιμώ να είμαι τυχερός παρα καλός, έχει δει βαθιά μες τη ζωή.  Οι άνθρωποι φοβούνται να αναγνωρίσουν πόσο μεγάλο μέρος της ζωής εξαρτάται από την τύχη. Είναι τρομακτικό να σκεφτείς πόσα πράγματα είναι έξω από τον έλεγχό σου. Υπάρχουν στιγμές σ' ένα παιχνίδι που η μπάλα χτυπάει πάνω στο φιλέ. Και για ένα απειροελάχιστο διάστημα  μπορεί να πάει μπροστά ή να πέσει πίσω.  Με λίγη τύχη, πάει μπροστά και κερδίζεις.  Ή μπορεί όχι και χάνεις. 

Όπως έχω ξαναπεί σε πρόσφατη ανάρτηση, ένα από τα ζητήματα που με απασχολούν είναι η αλλαγή του κόσμου. Εάν γίνεται,  εάν υπάρχει καθόλου,  πώς γίνεται-ερήμην μας ή την παίρνουμε χαμπάρι, αλλά δεν μας απασχολεί και ξάφνου έκπληκτοι και κάπως έντρομοι αναφωνούμε "πώς άλλαξε ο κόσμος"; Τα ίδια μέσα που διαθέτω για τούτη την έρευνα δεν είναι πολλά, εάν όμως η αλλαγή  γίνεται  και είναι μια πραγματικότητα, και αν εγώ είμαι ένα κομμάτι του κόσμου, τότε θα πρέπει, παρά την ένδειά μου, η πραγματικότητα να με προμηθεύει με τα δεδομένα της, τα στοιχεία και τα τεκμήριά της , να έρχεται και να με βρίσκει, ακόμα κι εδώ που βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε μια κουζίνα ενός ορεινού χωριού ... ή μήπως όχι; Είναι ένα χαρακτηριστικό δικό της αυτό : η πολύτροπη επιμονή. Απ' εδώ, λοιπόν που βρίσκομαι και με διαρκώς ανοικτή την τηλεόραση,  καθότι δεν νοείται ούτε κουζίνα,  ούτε κρεβατοκάμαρα, ούτε καθιστικό δίχως της, θα μιλήσω σήμερα για μια εκπομπή μαγειρικής της τηλεόρασης. ...

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλά παιδιά και είχα την ατυχία να γεννηθώ πρώτη. Ήταν τα χρόνια της μεγάλης παραμόρφωσης.  Τα χρόνια εκείνα όλη η Ελλάδα είχε μπει σε ένα μεγάλο αμόνι και χτυπιότανε. Να ισιώσει, να ισιώσει, να ισιώσει.... Να ξεχάσει,  να ξεχάσει,  να ξεχάσει... Να πετύχει, να πετύχει, να πετύχει... Εκατομμύρια χτυπήματα στ αμόνι, εκατομμύρια άνθρωποι... Οι μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα,  έμοιαζαν με μεγάλα χυτήρια, που εκεί  μέσα ρίχνονταν  οι αρχαίοι πολιτισμοί των νησιών, των βουνών, των ποταμιών και των μικρών χωριών, τα σουλούπια των ανθρώπων και τα φερσίματά τους, ντοπιολαλίες και συνήθειες. Στον πάτο αυτού του χυτηρίου βρέθηκαν οι πιο φτωχοί, οι πιο αμόρφωτοι...αυτοί έμελλε να υποστούν την μεγαλύτερη παραμόρφωση. Σκέφτομαι πως αν υπάρχει μια χωροταξία των ψυχών, οι δικές τους πρέπει να βρίσκονταν πλάι πλάι με τις ψυχές των στρατιωτών των μεγάλων στρατών, που έπεσαν στα  φαρδιά πεδία των μαχών. Παραδόξως, όμως ,οι π...

Αλλάζει ο κόσμος; Αναρωτήθηκα πολλές φορές επ αυτού και συνεχώς συγκεντρώνω στοιχεία. Ίσως κάποτε, απ όλα αυτά,  να καταρτίσω μία απάντηση. Ιδού άλλο ένα: Συνομιλώντας διαδικτυακά με έναν άνθρωπο εγνωσμένης επαναστατικής ιδεολογίας, περί κόσμου, καπιταλισμού, ακόμα και περί ποιήσεως (λιγάκι), προσέκρουα συνεχώς στους "τοίχους" του.  Δεν είχα πρόβλημα με αυτό. Είναι κάτι αναμενόμενο,  ιδίως στους κύκλους των επαναστατών. Η "επανάσταση" που ονειρεύονται είναι μια σκληρή υπόθεση, γι αυτό και μετατίθεται συνεχώς στην περιοχή των ονείρων. Και να ξέρετε ότι τα όνειρα είναι η πιο σκληρή μας πραγματικότητα. Ας είναι... Ώσπου, λοιπόν, o συνομιλητής μου χαρακτήρισε τις απόψεις μου, το ύφος μου και γενικά την οπτική και την στάση μου " γυναικεία".... Εκεί σταμάτησα την συζήτηση,  όχι γιατί ένιωσα κάποιο σεξιστικό υπονοούμενο να υποφώσκει πράγματι, αλλά γιατί ο τελευταίος αυτός "τοίχος" του συνομιλητή μου (και "τοίχος"όλων μας) ήταν του ...

Δυστυχώς ή ευτυχώς (ελεύθερη επιλογή του επιρρηματικού τύπου)  τα κομπιούτερ δεν λειτούργησαν, η εταιρεία που είχε αναλάβει την διεξαγωγή των εκλογών στη ΝΔ, δεν ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεων ( κοινώς ήταν για τα πανηγύρια)  με αποτέλεσμα να στερηθούμε  μια ακόμα "γιορτή της δημοκρατίας", μια ακόμα "ελεύθερη έκφραση της λαϊκής συμμετοχής και βούλησης",  από  αυτές που τόσο συχνά έχουμε την χαρά και την συγκίνηση να ζούμε στο μακρόχρονο κοινοβουλευτικό βίο στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Προκύπτουν όμως κάποια ενδιαφέροντα ζητήματα, καθώς, εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι της ΝΔ προσπαθούν να εξηγήσουν τι συνέβη. Τρεις είναι οι τάσεις εξηγήσεων που αναφάνησαν. Η πρώτη, όπως εκφράστηκε από το πρώην στέλεχος και νυν ακαδημαϊκό κ. Θ. Ρουσόπουλο, προσπαθεί να υποβαθμίσει το γεγονός της ματαίωσης και να το παρουσιάσει ως τυχαίο, ως κακή συγκυρία και τεχνική αστοχία, προκειμένου να μην ανοίξει ο ασκός του Αιόλου (όχι υπο αυτές τις συνθήκες που έχουν κατιτ...

Ω! Επικαιρότητα, πόσο μεγάλη  είσαι! Χάρη σε σένα δεν πλήττουν οι άνθρωποι, κι 'ναι πολλοί όσοι μοχθούν, ολημερίς, τα χωράφια σου σκάβοντας. Τις εφήμερες εικόνες σου, ιερείς και ιέρειες θυμιάζουν ακούραστα. Ακρίτες φρουροί στα σύνορά σου στήνουν με ό,τι βρουν λαμπερά αναχώματα με αυτοθυσία περίσσια ώρες ατέλειωτες. Κι οι σπουδαγμένοι ανθρώποι βρίσκουν κι αυτοί μια τίμια εργασία σε καιρούς χαλεπούς τα λεπτά μπερδεμένα σου νήματα λύνοντας. Ω! Επικαιρότητα, πόσο δυνατή είσαι! στο ρυθμό σου ανατέλλουν και δύουν τα άστρα τα ρεπορτάζ σου δίνουν παλμό κι επιτάχυνση στο τρενάκι του κόσμου οι πολίτες ενημερώνονται, οι κουζίνες λαμπρύνονται οι κρεβατοκάμαρες φωτίζονται με το μπλε, το ανέσπερο φως της οθόνης σου, τα νέα μαθαίνονται, το τώρα,  το μέλλον,  το χθες χύνονται στη στέρνα της λήθης. Αλήθεια αιώνια μόνο Εσύ στους προβολείς των θαυμάτων Σου κουτουλάνε ζαλισμένα και χάνονται σμήνη θνητά κουνουπάκια. Μόνο για τούτο για Σε γράφω κι εγώ τ...

Κρατάω το τηλεκοντρόλ και ψάχνω τα κανάλια. Κανάλι 1, τίποτα. Κανάλι 2, τίποτα.  Κανάλι 3, τίποτα. Κάθε πάτημα του μαλακού μαύρου κουμπιού είναι η επαφή μου με ένα θορυβώδες και αναιδές Τίποτα που επιμένει. Τίποτα, τίποτα,  τίποτα. Κάθε πάτημα , μια πράξη πολλαπλασιασμού του τίποτα. Τόσο που σκέφτομαι ότι η πράξη αυτή δικαίως έχει αναδειχθεί σε μια καθόλα ευυπόληπτη εργασία, που τυγχάνει καλής αμοιβής και αναγνωρισιμότητας. Έργο του τίποτα; Η διάσωση....τι λέω; η διάδοση, η υπερίσχυση της ηλιθιότητας! Πώς γίνεται, σκέφτομαι, να μην βρίσκω  τίποτα για να γελάσω με τα αστεία τους; τίποτα για να κλάψω με τα δράματά τους, οι μαγειρικές τους εκπομπές εμένα να με κάνουν να βαριέμαι το μαγείρεμα; οι διαφημίσεις των προϊόντων εμένα να με πληροφορούν για το πόσα παντελώς άχρηστα πράγματα υπάρχουν γύρω μας; τα ενδιαφέροντά τους, εμένα να μην με ενδιαφέρουν στο ελάχιστο; Να μη μου αρέσει τίποτα;  Τίποτα.  Ακόμα και οι σοβαρές τους εκπομπές εμένα να μου φαίνο...