Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_δίχως λόγια


Ετικέτες

Σχόλια

  1. Ανώνυμος2/11/14, 10:47 μ.μ.

    Καλημέρα γράφω εδώ και αθόρυβα του άλλου την θέλησή να ξαποστάσω για την λογοτεχνία σου. Ιδέα δεν εχω για το πώς γράφουν με τεχνη αλλά το δίχως λογια δεν μπορείται. Ελα Ελένη μας γράψε μσς, γέμισε την σελίδα μας με γρίφο και βαθιά σκέψη. Αναμένουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. paracosmos2/11/14, 10:58 μ.μ.

    Γιατί να υπάρχει ένα κοινό πιάτο; Γιατί να βρίσκεται σ' αυτή την απόσταση;
    Γιατί υπάρχει γύρω του ένα κενό σαν άβυσσος;
    Γιατί να έχουν τόσο μακρυά κουτάλια;
    Τι φαϊ έχει το πιάτο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος2/11/14, 11:13 μ.μ.

    πιάτο νομίζω ότι έχει ρεβιθόσουπα.
    για τα άλλα, δεν ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος3/11/14, 6:02 π.μ.

    Έφαγα σημερα κατα την εντολή απ´το κοινό πιάτο το γεμάτο Ζωή.
    Ευχήθηκα εις το επαν δε τύχω της καλής μετουσίας
    και η άβυσσος μου γέμισε φως.
    Η απόστασή μου κοντένει και κουτάλι έγινε η φούχτα μου. Εύχου μου να σταθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. paracosmos3/11/14, 8:49 π.μ.

    Σωστά! Ρεβιθόσουπα έχει με κόκκινη σάλτσα!
    Ρεβυθόσουπα FOR EVER!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. paracosmos3/11/14, 8:59 π.μ.

    Εύχομαι να σταματήσει αυτή η απίσχναση του έσω ανθρώπου, αυτό το λιώσιμο.
    Εύχομαι να τρέφουμε τους άλλους και να τρεφόμαστε απ' αυτούς.
    Εύχομαι να καταλάβουμε ότι με τα μακριά μας κουτάλια μπορούμε κάνουμε μακριά άλματα.
    Εύχομαι και για σένα να σταθείς...
    όπως στέκει καθε ένας που αναγνωρίζει το οντολογικό χάος που χωρίζει εμάς, φθαρτά και αδύναμα πλάσματα από το πιάτο της Ζωής...

    Υ.Γ. αυτό το "επαν δε τύχω" είναι ένα δείγμα γλυπτικής της ελληνικής γλώσσας. Το απόλαυσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος3/11/14, 2:29 μ.μ.

    "θΕΆ" ΕΛΕΝΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. paracosmos3/11/14, 2:43 μ.μ.

    Αγαπητέ ανώνυμε με τα επιφωνήματα:
    Εσύ καλώς εκφράζεσαι όπως θέλεις.
    Έχε όμως υπόψη ότι μπορείς -και μαζί με σένα μπορώ κι εγώ, να παραξεγηθούμε.
    Εσύ, να παρ-εξηγηθείς ως φανατικός οπαδός της σελίδας... που ξέρω ότι δεν είσαι (οπαδός εννοώ)
    Εγώ δε να παρ-εξηγηθώ ότι είμαι ψώνιο... και γράφω μόνη μου εγκώμια των σχολίων μου (κάτι σαν φτού μου να μη με ματιάσω!!)
    Αλλά παρ' όλ'αυτά συνέχισε κι ας παρ-εξηγηθούμε... Μ' αρέσει (γιατί να το κρύψομεν άλλωστε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος3/11/14, 3:15 μ.μ.

    Ο ανώνυμος/η με τα κολακευτικά επιφωνήματα, είναι γνωστό σου πρόσωπο.

    Πρόσεχε!...

    Οι "κόλακες" έχουν άμεση σχέση με τους "βρικόλακες".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. paracosmos3/11/14, 4:02 μ.μ.

    @Προστατευτικέ Ανώνυμε,

    Μετά από πολλές γκάφες και σφάλματα άκου πώς έχω σκεφτεί και διευθετήσει τα πράγματα:
    Λέω στην προσευχή μου :
    Θεέ μου αφού μέχρι τώρα δεν κατάφερα το σωστό και μάλλον πως δεν πρόκειται να το κατορθώσω, και αφού εσύ τα ξέρεις όλα και είσαι παντοδύναμος και πανάγαθος, εγώ θα κάνω, μετά φόβου, ότι νομίζω σωστό και Συ έχε το νου Σου Σε παρακαλώ και ρίχνε καμιά ματιά και μάζευε τίποτα λάθη μου και σπασμένα, όπου τα βρίσκεις...
    Σ' ευχαριστώ Θεέ μου.
    Ελέησον κόλακες, βρυκόλακες κι εμένα την απρόσεκτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος3/11/14, 4:18 μ.μ.

    Λάθος αγαπητέ Ανώνυμε, δεν ειναι ψώνιο η Ε. ούτε εγω βρικόλακας. Δεν την εκθειαζω την θαυμάζω και να σου πω κάτι; Εγω ένας αγράμματος (ΣΤ Δημοτηκού) ελληνικού σχολείου με τα γραπτά της μου αναμοχλεύει το αει μανθάνω. That is all.

    Απο μακρινούς ορίζοντες ....Καλημέρα Ελένη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος3/11/14, 6:51 μ.μ.

    Άλλο ο ειλικρινής και άδολος έπαινος ο οποίος οικοδομεί και άλλο το ψεύδος της δόλιας κολακίας που καταστρέφει.

    Να ένας οικοδομητικός επαινετικός λόγος, αποτέλεσμα αληθινής παιδείας και πραγματικής μόρφωσεως προσωπικότητας...

    Η Ελένη μας γράφει ΤΑΠΕΙΝΆ και γι'αυτό ΣΟΦΆ και ΛΟΓΙΚΆ "Εύχομαι να τρέφουμε τους άλλους και να τρεφόμαστε απ' αυτούς."

    "...ένας αγράμματος (ΣΤ Δημοτηκού) ελληνικού σχολείου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος3/11/14, 7:28 μ.μ.

    Ε.... καλά τώρα, ηρέμισε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος3/11/14, 8:31 μ.μ.

    Εφόσον μας δίνεται η ευκαιρία να προσφέρουμε και να λάβουμε πνευματική τροφή, ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.

    Η ηρεμία της ψυχής μας, δηλαδή η πραγματική ειρήνη με το θεό, τον εαυτό μας και τους άλλους, - Σύ Κύριε - είναι ένας ασάλευτος βράχος στον οποίο αυτοσυντρίβονται και διαλύονται τόσο τα μανιώδη κύματα, όσο και τα ύπουλα υπόγεια ρεύματα της κακίας του πονηρού και των οργάνων του που τολμούν να πέσουν επάνω του.
    Εδώ έγκειται το βίωμα του λόγου τούτου: «Μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν».

    Πλήρες αληθείας η ταπεινή ομολογία-προσευχή σου Ελένη!
    Ακόμα κι αν τα κάναμε/κάνουμε θάλασσα στη ζωή μας, Εκείνος, η παντοδύναμη Αγάπη θα κάνει καθημερινά την θάλασσα στεριά ώστε να διαβούμε τόσο εμείς όσο και πολλοί άλλοι που κινδυνεύουν να εξολοθρευθούν από τον νοητό Φαράω.

    Χαίρε συναγωνίστρια, ο Κύριος μετά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. paracosmos3/11/14, 8:54 μ.μ.

    Ανώνυμο στο ανώνυμο,
    εγώ έχω χάσει τη μπάλα...
    αλλά εάν εσείς την παρακολουθείτε, είναι ο.κ.
    Μικρό το κακό!

    Με αγωνιώδεις χαιρετισμούς...






    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος4/11/14, 5:06 π.μ.

    Όχι θα πρέπει να σέβεται ο κ.
    ανώνυμος την έκφραση λόγου του και'ενός μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμέ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά...
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα