Ο γύψος αν ανακατευτεί με το νερό θα γίνει στόκος. Ο αναδευτήρας θα λειτουργήσει μόλις συνδεθεί με το ηλεκτρικό ρεύμα, το λεωφορείο θα σταματήσει στη στάση, τα πλαστικά μέλη θα συνδεθούν και θα δεθούν, το σακάτικο σώμα θα περπατήσει στο δρόμο.
Όλα αυτά είναι φυσικοί νόμοι, σχέσεις πραγμάτων ενσωματωμένες, δοσμένες στον κόσμο από την δομή και την κατασκευή του κανονικότητες, που κάποτε ανακαλύψαμε και έκτοτε με βεβαιότητα χρησιμοποιούμε.
Όμως ο τρόπος με τον οποίο ΜΠΟΡΕΙ ένα μοναδικό βιολογικό πλάσμα να ΕΠΙΛΕΞΕΙ το ΠΩΣ θα συνδεθεί με τον κόσμο, δεν είναι δοσμένο από κατασκευής του κόσμου. Είναι κάτι που κάθε φορά εισάγεται έξωθεν, μοναδικά και ανεπανάληπτα, κάτι που κάθε μέρα και κάθε στιγμή δημιουργείται και κατορθώνεται... κι αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο.
Θαρρώ εάν θα θέλαμε να ξαναμιλήσουμε για κάτι που κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό από κάθε τι κτιστό, είναι αυτή η κατάφασή του ακριβώς στην αβεβαιότητα.
Αυτή η αβεβαιότητα είναι εξ ορισμού αντίθετη με κάθε έκφραση του θετικισμού, με κάθε λογής φωστήρες, εθνοσωτήρες και κοσμοκράτορες, με την χυδαία έπαρση της οικονομίας των αγορών και μ' αυτήν συνδέεται η ιερότητα του ανθρώπου.
Αυτή η αβεβαιότητα είναι εξ ορισμού αντίθετη με κάθε έκφραση του θετικισμού, με κάθε λογής φωστήρες, εθνοσωτήρες και κοσμοκράτορες, με την χυδαία έπαρση της οικονομίας των αγορών και μ' αυτήν συνδέεται η ιερότητα του ανθρώπου.
Πιστεύω, ότι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί ένα μοναδικό βιολογικό πλάσμα να επιλέξει το πως θα συνδεθεί με τον κόσμο, είναι δοσμένο από κατασκευής του κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο «Έργάζεσθαι καὶ φυλάττειν αὐτόν» που παράγγειλε ο Θεός στους πρωτοπλάστους υποδηλεί τον Παράδεισο εντός τους, δηλαδή την ένωσή τους με τον Αγαθό Δημιουργό τους. Αν τηρούσαν αυτό, δια της ελεύθερης υπακοής, θα τους ωρίμαζε από το καθ΄εικόνα στο καθ΄ομοίωσιν.
Με την πάροδο του χρόνου και την ανάπτυξη των παθών μας ξεχάστηκε τελείως αυτή η δυνατότητα, μέχρι που έγινε ο Θεός άνθρωπος και με την ένωση μαζί Του μας γίνεται ο Ίδιος Οδός μέσα μας.
Πιστεύω αγαπητή Ελένη, ότι αρχίζεις και βιώνεις το παρακάτω γεγονός...
(Απόσπασμα κειμένου του ψυχολόγου Νικήτα Καυκιού)
"Η αναστάσιμη προοπτική της ζωής μας ελευθερώνει απ' τους προσδιορισμούς της εγκοσμιότητας. Η πυρηνική δομή της ζωής, ο αναστημένος Ιησούς μας ζωοποιεί. Η αγάπη του Θεού βιάζει τη σωτηρία της οικουμένης. Η Χάρη του κτίζει μέσα μας την βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι παρών παντού και πάντοτε ακόμα και όταν δεν Τον αισθανόμαστε. Η Χάρις Του ξεχειλίζει τα πάντα είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι."
Πηγή: http://www.psyche.gr/apoysia.htm
@Ανώνυμο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πώς θα συνδεθεί ο άνθρωπος με τον κόσμο, με τον εαυτό του και με τον Θεό είναι το μέγιστο θέμα ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας.
Όλη η ιστορικότητα μιλάει ΜΟΝΟ γι' αυτό. Λαοί, θρησκείες, αυτοκρατορίες, πόλεμοι, οι μεγάλες μεταναστεύσεις, η εμφάνιση της γλώσσας και η εξέλιξή της, ολόκληρη η ανθρώπινη πνευματική δημιουργία, μπορεί να κατανοηθεί μόνο μέσα από την άνευ προϋποθέσεων δυνατότητα του ανθρώπου να ανιχνεύσει, να διατυπώσει και να χαράξει ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αυτό τον τρόπο, ο οποίος δεν είναι ντετερμινιστικά δοσμένος και προσδιορισμένος.
Και μ' αυτή την έννοια ο άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να επιλέξει να καταστραφεί.
Προσωπικά δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ το όνομα του Θεού, του Χριστού, των Αγίων πάντων, των αγγέλων, των δαιμόνων κλπ.
Θα προτιμούσα να μην μιλάμε καθόλου γι' αυτά. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί δεν έχουμε και δεν μπορούμε να έχουμε το λεξιλόγιο, οπότε ο λόγος μας κινδυνεύει να γίνει σχολαστικισμός ή ν'ακούγεται κούφιος και κενή ηθικολογία. Στο τέλος, το πιο δικό μας γίνεται ξένο.
Όσο για την επιστασία της πορείας μου, να'σαι καλά υψηλέ επιστάτη που με έχεις στο νου σου και με ελέγχεις.
Πρόσεξε όμως γιατί ο άνθρωπος είναι πολύ περίπλοκο πλάσμα.
Εγώ εξέφρασα μερικές σκέψεις, δηλαδή αυτό που εξέχει από ένα παγόβουνο. Το τι βιώνω ή δεν βιώνω είναι το υπόλοιπο.
" Όσο για την επιστασία της πορείας μου, να'σαι καλά υψηλέ επιστάτη που με έχεις στο νου σου και με ελέγχεις".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλόοοοο!
;-)
Αυτογνωσία και ετερογνωσία είναι ποσά ανάλογα αγαπητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνωρίζω την κορυφή του παγόβουνου, καθώς και το βάθος του κάτω απο την επιφάνεια του νερού. Θα λιώση σιγά- σιγά, θα γίνει ένα με τον απέραντο Ωκεανό.
Επιστάτης δεν νομίζω να είμαι, μάλλον αποστάτης, του κόσμου τούτου...
Οκαθε ενας εχει τις θεσεις του και τα βλεπει με μια αλλη οπτικη γωνια ασφαλως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνησω αγαπητη Ελενη με οσα γραφεις!
Ε, νομιζω η τρελα της κοσμικης φροντιδας,μας εκανε να τα βλεπουμε ολα υλιστικα(με απλα λογια μιλαω).Αυτο,επειδη φερνει κερδη,βαλθηκαν να μας ειδωλολατρισουν με τα υλικα αγαθα οι βιομηχανιες και οι εταιριες πασης καταναλωσεως στην υπηρεσια του πολιτη.
Θα το παω παλι αλλου γιατι δεν βγαινει και τιποτε με τα υλικα ..λιγο πιο βαθυτερα...
Ελεγε ενας αγιος γεροντας''ενα εργο αγαπης ειναι μεγαλυτερο και ανωτερο απο 100 μετανοιες''(οχι βεβαια οτι ηθελε να υποτιμησει την ασκηση,οχι προς Θεου!)....
Ετσι λοιπον,οπου και αν εισαι ,ας λειτουργεις τις αρετες.η αγαπη οδηγει στην αγαθοσυνη λενε οι πατερες,για οποιον τα δεχεται βεβαιως!
Ερχεται ομως ο Ιερος -μας Χρυσοστομος και λεγει στο βιβλιο του ''Γραμματα απο την εξορια'', οπου απευθυνεται και σε διακονισσες του ,πως τα παθηματα ειναι ανωτερα απο τα κατορθωματα.Διοτι φερνουν υπομονη.Βλεπεις ,μεσα στις θλιψει ς και στα βασανα κατεργαζεται η αρετη της υπομονης.Μια ασθενεια π.χ εαν την περασουμε με υπομονη ,λενε οι Πατερες -μας φερνει μια ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑ.
ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑ φερνει και η καθαρση της καρδιας,η μοναχικη πολιτεια.Αλλα ολα αυτα να βρισκεται κανεις εντος εκκλησιας .Αν ολα αυτα τα δεις χωρις τη Χαρη,δεν εχουν αξια ουτε και σωτηρια.
Ακομα και στην Επιστημη νομιζω ,εαν η Ιατρικη π.χ δεν αναγνωριζει Θεο και ψυχη,ολα αυτα τα επιτευγματα που γινονται για την υπηρεσια του ανθρωπου,θα φθασουν να εξυπηρετουν μονον οικονομικα συμφεροντα και οχι στην ουσια τον ιδιο τον ανθρωπο.Π.χ,βλεπε κλωνοποιηση,ευθανασια,εκτρωσεις κλπκλπ.
Εχουμε μπλεξει με θεολογικες εννοιες νομιζοντας πως επειδη καποιοι ξερουν θεολογια μονον εαν εισαι θεολογος μπορεις να μιλας θεολογικα και ομως,καποτε οι γιαγιαδες μας χωρις πολλες θεολογιες και οι προπαππουδες μας μιλουσαν για τον Θεο και δακρυζαν .Πηγαιναν στο αμπελι,και εαν δεν εφερναν παπα να αγιασει δεν ξεκινουσαν το κλαδεμα της ελιας.Την Κυριακη δε πηγαιναν στην εκκλησια και ειχαν δικο τους στασιδι.Εβλεπαν τον αγγελο τους και ηταν απλοι.Οι σημερινοι θεολογοι θολο-λογοι μας εχουν ταραξει στα κειμενα ,λογοι πολλοι και χανεις το τοπιο.οι παλαιοι ασκητες του σινα εαν πηγαινες σε κελλι να ρωτησεις ''γεροντα ,πες μου λογο να σωθω;;;'' σου ελεγε ενα ρητο,οχι πολλες θεολογιες ...σημερα οι παραμορφωση εκανε και τον κοσμο να αναζητα την απλοτητα.
Καλο βραδυ στις κυριες και στους κυριους αυτου του ιστιχωρου!
Εν Κυριω παντα.......π
@Ανώνυμο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είπες τώρα!! Τι είπες τώρα;;
Αμ δεν τα ξέραμε αυτά;;
Τι παγόβουνα και παγοκολώνες;
Όταν εδώ μπροστά μας έχουμε ένα γνωσιακό Έβερεστ;;;
@Αγαπητή π,
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω ότι για κάθε άνθρωπο, υπάρχει ένας ιδιαίτερος κι εντελώς προσωπικός δρόμος. Πράγμα που εξαρτάται και από ιστορικούς αλλά και από εντελώς συγκεκριμένους ατομικούς παράγοντες.
Πράγματι αλλιώς βίωναν την θρησκευτικότητα οι προπαππούδες μας και πριν από αυτούς εκατοντάδες γενιές, όπως και πολλά άλλα πράγματα.
Τα ερωτήματα παραμένουν τα ίδια από συστάσεως. Μια ακίνητη γραμμή στο βάθος του ορίζοντα και
κάθε άνθρωπος και κάθε γενιά καλείται να αναμετρηθεί μαζί τους. Και το κάνει είτε το παραδέχεται είτε όχι, ακριβώς γιατί τα ερωτήματα ήταν εκεί πριν από την δική μας χρονικότητα και θα παραμείνουν και μετά από εμάς.
Χαίρομαι για την ανταλλαγή απόψεων.
Σ' ευχαριστώ
Αγαπητή Ελένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν μπορώ να πάρω σοβαρά αυτά που μου έγραψες περί "γνωστικού Έβερεστ", δεν έχουν σχέση με την Αγάπη, την αγαθότητα, δηλαδή την Γνώση.
Η ειρωνεία δεν ανήκει στην προσωπικότητα σου, είναι παρά φύση στοιχείο πονηρό, θανατηφόρο. Κάρφωσε το στο σταυρό σου κι άφησε το να αιμορραγεί μέχρι να πεθάνει...
Κατά πρώτον μίλησα για "γνωσιακό" και όχι για "γνωστικό".
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαφορά είναι η ίδια που έχουν οι λέξεις "εργατικός" και "εργασιακός".
Η πρώτη δηλώνει κάτι που είναι τέτοιο η δεύτερη μια περιγραφή του πράγματος, δηλ. ένα "περί" του πράγματος
Τουτέστιν, εργατικός είναι ο προκομμένος άνθρωπος και γνωστικός ο νουνεχής. Ενώ εργασιακό μπορεί να είναι π.χ. το περιβάλλον περί την εργασία και τότε λέμε "εργασιακό περιβάλλον" ή θέλοντας να μιλήσουμε για τις σχέσεις περί την εργασία λέμε, μεταφορικά, "εργασιακός μεσσαίωνας" κ.ο.κ. Αναλόγως γνωσιακός-η-ό είναι κάθε τι περί την γνώση και όχι αυτός που κατέχει την γνώση.
Κατά δεύτερο, η ειρωνεία είναι μια απολύτως σοβαρή μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας και μάλιστα πολύ αποτελεσματική, εκεί όπου όλα τα άλλα έχουν αποτύχει.
Κατά τρίτο, θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει ασφαλώς για την προσωπικότητα κάποιου ανθρώπου εφόσον είχε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δει δια ζώσης το πρόσωπό του και πάλι μιλώντας γι' αυτήν θα έπρεπε να δαγκώσει την γλώσσα του πρώτα.
Κατά τέταρτο, ότι δεν καταλαβαίνω ή ότι δεν αντέχω ή ότι δεν μπορώ, δεν το ονομάζω ούτε "παρα φύση" ούτε "στοιχείο πονηρό και θανατηφόρο", πολύ περισσότερο δεν το σταυρώνω.
Απλώς το δέχομαι ως κάτι αλλότριο, κάτι ξένο.
Ελένη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, που σ' έχουν δίπλα τους.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ πολλές φορές όταν σε διαβάζω.
Και μορφώνομαι, χωρίς να ΠΑΡΑμορφώνομαι.
Σε ασπάζομαι με χαρά και αγάπη.
Aγαπητέ/ή ανώνυμε/η,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά λόγια.
Έχω τη γνώμη ότι οι δικτυακοί τόποι, όπως ο παρών, το περισσότερο που μπορούν να προσφέρουν είναι ένα είδος ελάχιστης διανοητικής επικοινωνίας.
Εάν αυτή η επικοινωνία κρατιέται σε ένα κόσμιο επίπεδο, έχει καλώς, μπορεί να είναι και εποικοδομητική ή αφορμή για επαφή με ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχουν κάτι (πολύ ή λιγότερο) σημαντικό να πούνε.
Εάν στην επικοινωνία αυτή επεισέρχονται και άλλοι παράγοντες μπορούν κάλλιστα να γίνουν χώροι ψυχολογικής εκτόνωσης ή χειραγώγησης μάλιστα βοηθάει η ανωνυμία σε τούτο.
Περισσότερα στοιχεία για την ζωή ενός εκάστου νομίζω ότι δεν έχουν κάτι να προσφέρουν.
Τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα είναι καλά και χρήσιμα όταν η χρήση τους γίνεται κατά τον λόγον τους, δηλ. κατά το όριο, τον σκοπό και την σχέση που έχουν με όλα τα άλλα. Εάν αυτός ο λόγος υπερβαίνεται, δεν φταίει το μέσον αλλά η παρά-τον-λόγον του χρήση που εμείς κάνουμε.
Σ' ευχαριστώ.
Δεν νομίζω ότι η ειρωνία είναι "απολύτως σοβαρή μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας", είναι μάλλον μέσο μίσους και διχασμού που πηγάζει από έλλειψη αγάπης. Ας μην επεκταθούμε, δεν ωφελεί κανέναν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθέτω κάτι προς μόρφωση κι ενδυνάμωση ψυχής:
(Απόσπασμα από το κείμενο "Η Ελευθερία", του Παύλου Νικολάγιεβιτς Ευδοκίμωφ. Ρώσου θεολόγου και φιλοσόφου.)
"Η ελευθερία δεν εφευρίσκει τις αξίες, αλλά αυτές λαβαίνουν ζωή, ενσαρκώνονται με την προσωπική ανακάλυψη αυτών των ίδιων αξιών. Υποκειμενικά, αυτή η ανακάλυψη είναι πάντα εφευρετική, γιατί είναι η δημιουργία της σχέσης μου με τις αξίες, σχέση μοναδική, που δεν έχει ποτέ υπάρξει πριν, και κατ’ αυτή την έννοια μπορεί κανείς να πει ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που γίνεται.
Η σοφία του Θεού υπάρχει πριν από την ύπαρξη του ανθρώπου, και κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του μιαν «εικόνα οδηγητική», την ίδια του σοφία, είναι ένα ζωντανό σχέδιο του Θεού. Πρέπει να το αποσαφηνίσει αυτός ο ίδιος και ελεύθερα να κατακτήσει το ίδιο του νόημα, να οικοδομήσει τον προορισμό του. Έτσι, ύπαρξη είναι η τάση ν’ ανακαλύψεις και να ζήσεις την ίδια σου αλήθεια. «Δε γνωρίζω την αλήθεια παρά όταν γίνεται ζωή μέσα μου» έλεγε ο Κierkegaard.
Δεν υπάρχει καμμιά τελείωση στατική, ούτε καμμιά επανάληψη δυνατή μέσα στη ζωή• για ν’ ακριβολογήσει κανείς, δεν υπάρχει προηγούμενο, αλλά μια αιώνια αρχή των πράξεων που είναι πάντοτε μοναδικές — «ποτέ δυο φορές» — γιατί είναι δικές μου. Κάθε πρωί της ανθρώπινης ζωής υψώνεται όπως το πρωί της δημιουργίας του κόσμου —ένα καθαρό θείο σχέδιο— και η πιστότητα που φέρω εντός μου, με οδηγεί σε κάθε στιγμή προς μια νέα άνοιξη, προς το απόλυτα επιθυμητό και παρθένο.
Η σχέση με το υπερβατικό δεν εκφράζεται με τους όρους μιας «ετερονομίας» του Κant, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει κανένα έτερο μέσα στη «θεονομία». Να εξαρτάται κανείς από το Θεό, σημαίνει να λαβαίνει την αποκάλυψη της εσωτερικότητάς του, να συνειδητοποιεί ότι μέσα του κατοικεί ο Λόγος: «Δε σας ονομάζω πια υπηρέτες, σας ονομάζω φίλους».
Αντίθετα, κάθε αυτονομία «περικλείνει» τον άνθρωπο που κλείνεται στον εαυτό του. Μέσα στην άσκηση, ο άγιος Αντώνιος ορίζει ακριβώς τις τρείς θελήσεις που αντιπαρίστανται μέσα στον άνθρωπο· εκείνη του Θεού, σωτήρια και ενεργούσα εσωτερικά που είναι η θεονομία στην οποία ο άνθρωπος συγκατατίθεται ελεύθερα με τέλεια συνεργία, κάνοντάς τη δική του.
Εκείνη του ανθρώπου που, χωρίς να είναι πλασμένη αμαρτωλή, είναι άστατη και προβληματική, και εκφράζεται ως αυτονομία· και τέλος, η δαιμονική θέληση, ξένη από τον άνθρωπο, που είναι η ετερονομία."
Πηγή
http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/08/Pavlos-Evdokimwf-i-eleyueria.html#more