Γυρίζω συχνά και βλέπω πίσω
τον περίβολο
Γιατί καμία σημασία δεν έχει το πόσο περπάτησα
αφού ποτέ δεν έφυγα από 'κεί.
Ποτέ δεν ξεμάκρυνα κι ας υμνήθηκε
τόσο η επιστροφή
αφορά τον Οδυσσέα,
όχι εμένα.
Η επιστροφή αφορά πάντα έναν άντρα
καμία γυναίκα δεν επέστρεψε ποτέ πουθενά.
Για μας, αδελφές μου, λέω
Που ποτέ δεν καταδεχθήκαμε μια τέτοια αυταπάτη.
Γιατί εμείς βράζουμε και δονούμαστε
Γιατί εμείς ξέρουμε όλα τα μονοπάτια του κύκλου
των αγρών, των εποχών και των τριανταφύλλων
Γιατί εμείς ξέρουμε τους γέρικους φλοιούς
έναν προς ένα με τα ονόματά τους
και μπορούμε με την αφή να περιγράψουμε
στην εντέλεια τους ρόζους
τα κλαδιά, τα φύλλα ακόμα και τα πουλιά
που κάποτε και κάποτε και κάποτε
καθήσαν εκεί και τραγούδησαν
ξέρουμε απ' έξω τα τραγούδια τους.
Γιατί εμείς ξέρουμε την γενναιοδωρία
που θρέφει, που συμμαζώνει γύρω της την πείνα
και ησυχάζει.
Γιατί εμείς ξέρουμε τα τρεμάμενα χέρια,
τις αγκαλιές που δεν κατάφεραν ποτέ να σμίξουν.
Γιατί εμείς ξέρουμε να βρίσκουμε τον καπνό
και όχι το σπίτι.
Για ποιά επιστροφή λοιπόν
να πουν για μας οι επικοί ύμνοι;
Για όλα αυτά δεν σας ξεχνάω εσάς αδελφές μου
στο Κόκκινο Μοναστήρι
Γιατί τι σημασία
έχει τι
αγαπάμε, όσο αγαπάμε;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου