Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ποιμαίνοντας στο χιόνι


Τι σου'χουν πει;
Τι σου'χουν πει πως είσαι;

Καμιά φορά στα όνειρά σου χιόνιζε...
Πραγματικό χιόνι. Χιόνι πάνω στη γη, πάνω στη στέγη, πάνω σου χιόνι...
Τι αλλόκοτο! Σκεφτόσουν πως δεν ήξερες τίποτα
για το χιόνι.


Κι ούτε μια ειδοποίηση 



Ούτ' ένα δελτίο θυέλλης
Να προμηνύει τετοιο χιονιά


Τέτοια ομίχλη


Και τι παράξενο
Δεν άκουγες κανένα θόρυβο της πόλης σου
Μηχανήματα, άνθρωποι, δρόμοι, πινακίδες σήμανσης, 
Γκρίζο των φυλακών, τοίχοι, κάμερες παρακολούθησης,
Πλατείες της απόγνωσης και πάρκα των εμπόρων
Κάποιος που μιλούσε φωναχτά, κάποιος που σώπαινε και περνούσε
Κάποιος ουρούσε διπλα σου, κάποιος ξερνούσε
Τι σου'χουν πει πως είσαι;


Καμία βοήθεια.
Δεν ξερω τίποτα γι'αυτό που με ρωτάς, φωναξες 
Το Χιόνι, είπες, είναι μόνο χιόνι....

Αποφάσισες τότε, μες το όνειρό σου να σαλέψεις
Να πας όπως πάει ο δρόμος, 
Να γέρνεις όπως σου δείχνανε τα δένδρα


Στο βάρος του  χιονιού  όλου του κόσμου




Έβλεπες τότε να έρχονται
Πολλά πρόβατα, 
Σε κύκλωναν και περνούσανε αμίλητες χρονιές, πρωτοχρονιές, αιώνες
Κι ήσουν εσύ ο έρημος ποιμήν
Παραμένοντας άγρυπνος μες το αλλόκοτο όνειρο
Μες την αλήθεια που αγνοείς
Ποιμαίνοντας στο χιόνι.






Φωτογραφίες από την ζωή Ιρανών ποιμένων στα όρη Talysh.
Πηγή φωτογραφιών και ιδέα τίτλου απο το μπλοκ : Το τραγούδι του γλάρου
(Ευχαριστώ π. Κώστα!)

Με το μικρό αυτό φωτογραφικό αφιέρωμα 
που αντανακλά αναγνωστικές μου διαδρομές του χρόνου που πέρασε,
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους αναγνώστες/επισκέπτες του 
Μπλοκ και να ευχηθώ για το 2017
Μέρες έμπνευσης,  φρεσκάδα σκέψεων και δημιουργίας...



Ελένη Ραβάνη





















Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,