Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες, μόλις την περασμένη βδομάδα, Κυριακή ήτανε πάλι που στο επίκεντρο της επικαιρότητας ήταν η λεγόμενη "Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας".
Τι φούρια ήτανε κι εκείνη!!
Τι συνδέσεις, τι απ' ευθείας μεταδόσεις, τι ειδικές επι τούτου εκπομπές ... και νέα πρόσωπα, άγνωστα, πέραν της οικείας τηλεοπτικής προσωπο-γεωγραφίας!!... νέες έννοιες και λέξεις...κι ένας άγνωστος τόπος, το Κολυμπάρι....
Πλην όμως πέρασαν ήδη 7 μέρες. Στο επίκεντρο της επικαιρότητας τώρα το λεγόμενο "BREXIT". Επαναφορά -σα να λέμε- στα οικεία ευρω-τηλεοπτικά : Βρυξέλλες, Σίτι, Βερολίνο, Κύρτσος, Χρυσόγονος, Κούλογλου... τι βαρεμάρα!
Στα "τραπέζια" και στα "παράθυρα" που στήθηκαν, οι "αναλύσεις" των ειδικών φώτιζαν πλευρές της βρετανικής ιδιορρυθμίας, του ευρωπαϊκού παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
Στα ενδιάμεσα των σοβαρών προσεγγίσεων που είχαν ύφος επιχειρηματικό και κάτι το δυσοίωνο, ξεφύτρωνε δώθε κείθε κάτι το ανάλαφρο και χαροποιό...
Τι ήταν αυτό που έδινε έναν έδινε έναν τόνο παιδικής χαράς, στη σοβαρή κρατική τηλεόραση;
Μα, τα στοιχήματα για το BREXIT που είχαν παιχτεί σε όλη την υφήλιο...
Ακροθιγώς αναμεταξύ τους οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές ανέφεραν το γεγονός του στοιχηματισμού ως κάτι κοινά αποδεκτό και αυτονόητο. Αν και χαμογελούσαν και χαριεντίζονταν, ρωτώντας ο ένας τον άλλο για τις προβλέψεις των bookmakers, τις αποδόσεις του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ, οι αναφορές τους ήταν πληροφοριακές και ουδέτερες και γρήγορα επανέρχονταν στις σοβαρές τους συζητήσεις.
Εμένα όμως αυτή η αυτονόητη "στοιχηματική" πλευρά του θέματος του βρετανικού δημοψηφίσματος μου φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα από όλες και εντελώς υπεραρκετή, έτσι που πλέον δεν μου χρειάζεται καμία ανάλυση, καμία εμβάθυνση...
Το να τζογάρουν κάποιοι άνθρωποι - κι εδώ μιλάμε για μια διαστρωμάτωση που δεν εξαιρεί κανέναν, ακόμα και τους φτωχούς, ιδίως αυτούς, και μιλάμε επίσης για μια ευρεία "θεματολογία" τζόγου που ξεκινάει από την κατάρριψη ενός αθλητικού ρεκόρ και μπορεί να φτάσει να αφορά το οτιδήποτε- δεν είναι θέμα ηθικής κατάπτωσης...
Ούτε πρόκειται για την υιοθέτηση με τρόπο μιμητικό της πρακτικής των γερακιών των χρηματιστηρίων.
Είναι ο τρόπος που έχει ο σύγχρονος κόσμος μας για υποστασιοποιεί και να πολλαπλασιάζει το μηδέν.
Ο τζόγος, και ως πράξη και ως νοοτροπία, είναι σύμφυτος με τον καπιταλιστικό κόσμο και αποτελεί την φυσική απόληξή του στη μετανεωτερικότητα.
Διότι η εκτεταμένη επί όλων των πεδίων της ζωής εξειδίκευση (καταμερισμός εργασίας, κατάτμηση χρόνου κλπ) με την επιδίωξη της σιδηράς προβλεψιμότητας και την επιβολή του ορθολογικού ελέγχου, συνεπάγεται την εμφάνιση του ανορθόλογου στοιχείου στην ίδια έκταση και στο ίδιο βάθος απ' όπου επιδιώχθηκε αυτό να εκτοπιστεί και εκλείψει.
Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι ο λεγόμενος "πολιτικός" τζόγος που στήνεται για παρόμοια με το δημοψήφισμα θέματα, συμβαδίζει με την εμφάνιση, τις επιστημονικές μεθόδους και την αυξανόμενη επιρροή των εταιριών σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης...
Η δυνατότητα και η ανάγκη που έχουν οι λογής μηχανισμοί για πρόβλεψη του χ αποτελέσματος καθοδηγεί την ερεβώδη και τυφλή επιθυμία για οικειοποίησή του και, μάλιστα, σ' έναν κόσμο που εμπεριέχει στον πυρήνα του τον ανταγωνισμό και την εξουδετέρωση του "άλλου" (ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό), ο τζόγος γίνεται το ίδιο φυσικός και νόμιμος όσο και πρόβλεψη από την οποία πηγάζει και στηρίζεται.
Η κύρια πλευρά του τζόγου είναι ο μηδενισμός.
Διότι τζογάροντας σε οτιδήποτε δεν δηλώνεις μόνο την πεποίθησή σου ότι θα βγεις κερδισμένος, αλλά ταυτόχρονα ότι κάποιος θα βγει χαμένος. Το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στο 1 (που θεωρείται νίκη, κέρδος) και στο 0 (που θεωρείται ήττα, χάσιμο) . Τόσο όμως το 1 (κέρδος) όσο και το 0 (χάσιμο) γίνονται υπαρκτές καταστάσεις, ικανές να χαρακτηρίσουν αντιλήψεις, στάσεις και γεγονότα και επιπλέον το 1 εξαρτάται άμεσα και υποστασιακά από το 0. Τελικά όλα τείνουν στο 0, τίποτα δεν έχει αξία και καμία αξία δεν βρίσκεται έξω από την αρρωστημένη επιθυμία του μηδενός.
Αυτό όμως δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα... σχεδόν γίνεται αόρατο και εξακολουθούν να μιλάνε, διαφωτίζοντας την "κοινή" γνώμη ... απορώ για ποιό πράγμα μιλάνε.
Ο,τι ονομάζουμε "ευρωπαϊκός πολιτισμός" βρίσκεται σε παρακμή και αποσύνθεση και τίποτα δεν μπορεί να αναχαιτίσει αυτή την διαδικασία... Το προτεινόμενο από αυτόν ως παγκόσμιο όραμα κυριαρχίας και οφέλους, σκοροφαγωμένο μοντέλο, κάτω από τις επιφάσεις των ιδεωδών και της δημοκρατίας, τώρα πια μπορούμε μόνο να το μετράμε και να στοιχηματίζουμε στον εγγενή του μηδενισμό ...
Για να κλείσω όπως το ξεκίνησα...
Καλύτερα που τα φώτα της δημοσιότητας έφυγαν από το Κολυμπάρι... όπου φτάνει η τηλεοπτική δημοσιότητα υπερισχύει η χειριστική - εργαλειακή προσέγγιση των θεμάτων( : πείτε μας τι μπορεί να περιμένει ο σύγχρονος κόσμος από την Σύνοδο; - Απάντηση που θα ήθελα να δώσω: τίποτα κυρία μου, τίποτα...)
Οι "αποδόσεις" από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ίσως, ίσως λέω, να είναι μόνο λίγο φως...
Τι φούρια ήτανε κι εκείνη!!
Τι συνδέσεις, τι απ' ευθείας μεταδόσεις, τι ειδικές επι τούτου εκπομπές ... και νέα πρόσωπα, άγνωστα, πέραν της οικείας τηλεοπτικής προσωπο-γεωγραφίας!!... νέες έννοιες και λέξεις...κι ένας άγνωστος τόπος, το Κολυμπάρι....
Πλην όμως πέρασαν ήδη 7 μέρες. Στο επίκεντρο της επικαιρότητας τώρα το λεγόμενο "BREXIT". Επαναφορά -σα να λέμε- στα οικεία ευρω-τηλεοπτικά : Βρυξέλλες, Σίτι, Βερολίνο, Κύρτσος, Χρυσόγονος, Κούλογλου... τι βαρεμάρα!
Στα "τραπέζια" και στα "παράθυρα" που στήθηκαν, οι "αναλύσεις" των ειδικών φώτιζαν πλευρές της βρετανικής ιδιορρυθμίας, του ευρωπαϊκού παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
Στα ενδιάμεσα των σοβαρών προσεγγίσεων που είχαν ύφος επιχειρηματικό και κάτι το δυσοίωνο, ξεφύτρωνε δώθε κείθε κάτι το ανάλαφρο και χαροποιό...
Τι ήταν αυτό που έδινε έναν έδινε έναν τόνο παιδικής χαράς, στη σοβαρή κρατική τηλεόραση;
Μα, τα στοιχήματα για το BREXIT που είχαν παιχτεί σε όλη την υφήλιο...
Ακροθιγώς αναμεταξύ τους οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές ανέφεραν το γεγονός του στοιχηματισμού ως κάτι κοινά αποδεκτό και αυτονόητο. Αν και χαμογελούσαν και χαριεντίζονταν, ρωτώντας ο ένας τον άλλο για τις προβλέψεις των bookmakers, τις αποδόσεις του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ, οι αναφορές τους ήταν πληροφοριακές και ουδέτερες και γρήγορα επανέρχονταν στις σοβαρές τους συζητήσεις.
Εμένα όμως αυτή η αυτονόητη "στοιχηματική" πλευρά του θέματος του βρετανικού δημοψηφίσματος μου φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα από όλες και εντελώς υπεραρκετή, έτσι που πλέον δεν μου χρειάζεται καμία ανάλυση, καμία εμβάθυνση...
Το να τζογάρουν κάποιοι άνθρωποι - κι εδώ μιλάμε για μια διαστρωμάτωση που δεν εξαιρεί κανέναν, ακόμα και τους φτωχούς, ιδίως αυτούς, και μιλάμε επίσης για μια ευρεία "θεματολογία" τζόγου που ξεκινάει από την κατάρριψη ενός αθλητικού ρεκόρ και μπορεί να φτάσει να αφορά το οτιδήποτε- δεν είναι θέμα ηθικής κατάπτωσης...
Ούτε πρόκειται για την υιοθέτηση με τρόπο μιμητικό της πρακτικής των γερακιών των χρηματιστηρίων.
Είναι ο τρόπος που έχει ο σύγχρονος κόσμος μας για υποστασιοποιεί και να πολλαπλασιάζει το μηδέν.
Ο τζόγος, και ως πράξη και ως νοοτροπία, είναι σύμφυτος με τον καπιταλιστικό κόσμο και αποτελεί την φυσική απόληξή του στη μετανεωτερικότητα.
Διότι η εκτεταμένη επί όλων των πεδίων της ζωής εξειδίκευση (καταμερισμός εργασίας, κατάτμηση χρόνου κλπ) με την επιδίωξη της σιδηράς προβλεψιμότητας και την επιβολή του ορθολογικού ελέγχου, συνεπάγεται την εμφάνιση του ανορθόλογου στοιχείου στην ίδια έκταση και στο ίδιο βάθος απ' όπου επιδιώχθηκε αυτό να εκτοπιστεί και εκλείψει.
Δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι ο λεγόμενος "πολιτικός" τζόγος που στήνεται για παρόμοια με το δημοψήφισμα θέματα, συμβαδίζει με την εμφάνιση, τις επιστημονικές μεθόδους και την αυξανόμενη επιρροή των εταιριών σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης...
Η δυνατότητα και η ανάγκη που έχουν οι λογής μηχανισμοί για πρόβλεψη του χ αποτελέσματος καθοδηγεί την ερεβώδη και τυφλή επιθυμία για οικειοποίησή του και, μάλιστα, σ' έναν κόσμο που εμπεριέχει στον πυρήνα του τον ανταγωνισμό και την εξουδετέρωση του "άλλου" (ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό), ο τζόγος γίνεται το ίδιο φυσικός και νόμιμος όσο και πρόβλεψη από την οποία πηγάζει και στηρίζεται.
Η κύρια πλευρά του τζόγου είναι ο μηδενισμός.
Διότι τζογάροντας σε οτιδήποτε δεν δηλώνεις μόνο την πεποίθησή σου ότι θα βγεις κερδισμένος, αλλά ταυτόχρονα ότι κάποιος θα βγει χαμένος. Το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στο 1 (που θεωρείται νίκη, κέρδος) και στο 0 (που θεωρείται ήττα, χάσιμο) . Τόσο όμως το 1 (κέρδος) όσο και το 0 (χάσιμο) γίνονται υπαρκτές καταστάσεις, ικανές να χαρακτηρίσουν αντιλήψεις, στάσεις και γεγονότα και επιπλέον το 1 εξαρτάται άμεσα και υποστασιακά από το 0. Τελικά όλα τείνουν στο 0, τίποτα δεν έχει αξία και καμία αξία δεν βρίσκεται έξω από την αρρωστημένη επιθυμία του μηδενός.
Αυτό όμως δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα... σχεδόν γίνεται αόρατο και εξακολουθούν να μιλάνε, διαφωτίζοντας την "κοινή" γνώμη ... απορώ για ποιό πράγμα μιλάνε.
Ο,τι ονομάζουμε "ευρωπαϊκός πολιτισμός" βρίσκεται σε παρακμή και αποσύνθεση και τίποτα δεν μπορεί να αναχαιτίσει αυτή την διαδικασία... Το προτεινόμενο από αυτόν ως παγκόσμιο όραμα κυριαρχίας και οφέλους, σκοροφαγωμένο μοντέλο, κάτω από τις επιφάσεις των ιδεωδών και της δημοκρατίας, τώρα πια μπορούμε μόνο να το μετράμε και να στοιχηματίζουμε στον εγγενή του μηδενισμό ...
Για να κλείσω όπως το ξεκίνησα...
Καλύτερα που τα φώτα της δημοσιότητας έφυγαν από το Κολυμπάρι... όπου φτάνει η τηλεοπτική δημοσιότητα υπερισχύει η χειριστική - εργαλειακή προσέγγιση των θεμάτων( : πείτε μας τι μπορεί να περιμένει ο σύγχρονος κόσμος από την Σύνοδο; - Απάντηση που θα ήθελα να δώσω: τίποτα κυρία μου, τίποτα...)
Οι "αποδόσεις" από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ίσως, ίσως λέω, να είναι μόνο λίγο φως...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου