Δεν είχαν περάσει πολλές μέρες που είχα διαβάσει ένα κείμενο
για το "εθνικό εκσυγχρονιστικό μας έλλειμμα".
Το κράτησα σε μια άκρη του νου μου.
Σήμερα που συνάντησα τον φίλο μου τον Ακύλα το θυμήθηκα....
Κοντά 80 χρόνων, έρχεται στο σπίτι στο χωριό, κληρονομιά της γιαγιάς του, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λίγο πριν μπει για τα καλά το καλοκαίρι.
Τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο, αν κι αυτός δεν έχει πολλές συμπάθειες στο χωριό μας.
Νομίζω πως κι αυτός με αγαπάει.
Θα έχετε ίσως ακουστά για την ροή της αγάπης.
Απροσδιόριστη, αδικαιολόγητη, αυτοφυής....
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και πιει τσικουδιές παρέα.
Είπαμε τα ίδια όπως κάθε φορά.
Ο φίλος μου ο Ακύλας είναι ποιητής. Έχει εκδώσει τρεις συλλογές και έχει γράψει ένα βιβλίο για το χωριό μας.
Συνταξιούχος λογιστής.
Με μια γρινιάρα ζωή στην πρωτεύσουσα....ασφυκτικά κι εδώ... όμως καλά... εντάξει.
Mε μια πολύ καθώς πρέπει σύζυγο...που της αρέσουν τα μουσεία, τα θέατρα και η ζωή εκεί...
Με τις αναμνήσεις του, που φέτος μου ενεχείρισε : σου'φερα το αρχείο μου...που λέγαμε...από την εποχή των Λαμπράκηδων... φωτογραφίες και εφημερίδες... πάρτο, μου είπε...
Ξέρετε, η ροή της πίκρας... απροσδιόριστη, αδικαιολόγητη, αυτοφυής...
Αυτός ο τόπος...
Το πρόβλημα αυτού του τόπου είναι ότι γεννά, στατιστικά ασυνήθιστα, πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους... και τους δολοφονεί, άλλους στα γρήγορα κι άλλους σιγά σιγά....
συνταξιοδοτικά...
Οι φόνοι αυτοί συνιστούν το έλλειμμά μας.
Τίποτ' άλλο....
Πήρα το παλιό του αρχείο.... Του 'στειλα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.
για το "εθνικό εκσυγχρονιστικό μας έλλειμμα".
Το κράτησα σε μια άκρη του νου μου.
Σήμερα που συνάντησα τον φίλο μου τον Ακύλα το θυμήθηκα....
Κοντά 80 χρόνων, έρχεται στο σπίτι στο χωριό, κληρονομιά της γιαγιάς του, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λίγο πριν μπει για τα καλά το καλοκαίρι.
Τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο, αν κι αυτός δεν έχει πολλές συμπάθειες στο χωριό μας.
Νομίζω πως κι αυτός με αγαπάει.
Θα έχετε ίσως ακουστά για την ροή της αγάπης.
Απροσδιόριστη, αδικαιολόγητη, αυτοφυής....
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και πιει τσικουδιές παρέα.
Είπαμε τα ίδια όπως κάθε φορά.
Ο φίλος μου ο Ακύλας είναι ποιητής. Έχει εκδώσει τρεις συλλογές και έχει γράψει ένα βιβλίο για το χωριό μας.
Συνταξιούχος λογιστής.
Με μια γρινιάρα ζωή στην πρωτεύσουσα....ασφυκτικά κι εδώ... όμως καλά... εντάξει.
Mε μια πολύ καθώς πρέπει σύζυγο...που της αρέσουν τα μουσεία, τα θέατρα και η ζωή εκεί...
Με τις αναμνήσεις του, που φέτος μου ενεχείρισε : σου'φερα το αρχείο μου...που λέγαμε...από την εποχή των Λαμπράκηδων... φωτογραφίες και εφημερίδες... πάρτο, μου είπε...
Ξέρετε, η ροή της πίκρας... απροσδιόριστη, αδικαιολόγητη, αυτοφυής...
Αυτός ο τόπος...
Το πρόβλημα αυτού του τόπου είναι ότι γεννά, στατιστικά ασυνήθιστα, πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους... και τους δολοφονεί, άλλους στα γρήγορα κι άλλους σιγά σιγά....
συνταξιοδοτικά...
Οι φόνοι αυτοί συνιστούν το έλλειμμά μας.
Τίποτ' άλλο....
Πήρα το παλιό του αρχείο.... Του 'στειλα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.
Αν στείλω κι εγώ το αρχείο μου(ένας φάκελος είναι,δε πιάνει και χώρο)κερδίζω κρασάκι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, π. Κώστα...
ΔιαγραφήΤο κρασάκι χαρίζεται...