Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_περί σαχλαμάρας

Η σαχλαμάρα είναι ένα νέο είδος ευδόκιμον εις τον μετα-μοντερνισμό
ενώ φύεται ως μύκητας, πολλαπλασιάζεται μαλακιωδώς ως μαλάκιο
στον χώρο της λογοτεχνίας θα μπορούσε να είναι το νέο γραμματειακό είδος
το επονομαζόμενον και best seller....
μπορείς να γράψεις ένα ολόκληρο σενάριο, μόνο με σαχλαμάρες
το σενάριο αυτό μπορεί να γίνει θεατρική παράσταση
ή ακόμα και σήριαλ στην τηλεόραση εξασφαλίζοντας μεγάλες θεαματικότητες στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης
μπορείς να πολιτευτείς λέγοντας μόνο σαχλαμάρες
μπορεί να σε ψηφίσουν  ξέροντας ότι λες σαχλαμάρες
κι ότι ακόμα κι ως βουλευτής θα συνεχίσεις να λες μόνο -τι άλλο;- σαχλαμάρες
μπορεί να σου πάρουν συνέντευξη και
η σαχλαμάρα σου να κάνει τον γύρο του κόσμου
με ένα φούξια σαχλαμαρώδες περιτύλιγμα μπορείς να πουλήσεις οποιοδήποτε σαχλαμαρο-προϊόν
ενώ με ένα μαύρο μάξι με χαώδες ντεκολτέ φόρεμα μπορεί η σαχλαμάρα σου να ποζάρει στο κόκκινο χαλί του Χόλυ-ντουκ.
Εάν με την κατάλληλη εξάσκηση παίρνεις σοβαρό ύφος,  καθώς λες τις σαχλαμάρες σου, μπορεί να περνάνε για σοφίες. Εάν επιπλέον είσαι και απολύτως σίγουρος για αυτά που λες μπορεί να ηγεμονεύσεις σε μια ολόκληρη ήπειρο....
Η σαχλαμάρα αναδεικνύεται σε πανθομολογούμενη ανταλλάξιμη μονέδα
υψηλής παραγωγικότητας και αξίας
είναι εθιστική και καταναλώνεται άμεσα
κοινώς : μπορείς να βγάλεις τρελό χρήμα μάγκα μου....

Απόσταγμα όλων των ιδεολογιών
και ξέφτι των όλων εννοιών
η σαχλαμάρα
στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η ζωή είναι σκανδαλωδώς μικρή για να έχει
οιοδήποτε βάθος και εντελώς παράλογη για να την πάρει κανείς στα σοβαρά.

Ως μέρος της θεϊκής οικονομίας
Μωραίνει ο Κύριος
όποιους θέλουν  να χαθούν... σαχλαμαρίζοντας.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός