Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_τερατωδώς απλοί

Υπάρχουν κάτι άνθρωποι που έχουν τόσο μπερδεμένες ψυχές.... που σε κάνουν κι αναρωτιέσαι: είναι δυνατόν, τόσο απλοί άνθρωποι να ζουν μέσα σε τέτοια ανάκτορα μπερδέματος;

Κι όμως!
Η "απλότητά" τους δεν είναι παρά ο μανδύας του τερατώδους εγωισμού τους.
Ο απλός πυρήνας του.
Είναι η κουφότητα της Κόλασης.
Oι τυραννισμένες τους ψυχές περιφέρονται ήδη μέσα σ' αυτήν σέρνοντας ένα κεφάλι μπερδεμένα μαλλιά, κουβαλώντας ένα μπόγο  μπερδεμένα ιμάτια.
Γερασμένες και μίζερες.
Γι' αυτούς δεν υπάρχει καμία έξοδος διαφυγής... όσο ενάρετοι κι αν φαίνονται, ότι κι αν έχουν κάνει...  Φρόντισαν μανιωδώς να παραμείνουν... απλώς απλοί άνθρωποι.

Τερατώδεις!

Δεν μπόρεσαν ποτέ να απλοποιηθούν
Δεν αγάπησαν ποτέ ούτε τα σπλάχνα τους
κι ούτε είπαν ποτέ σε κανέναν το πιο απλό "Σ' αγαπώ".

Βασανίζονται χωρίς να βρίσκουν την πόρτα της εξόδου.
Κι ήταν τόσο εύκολο γι' αυτούς να την βρούνε....



Σχόλια

  1. Η πόρτα,πάντως,παραμένει ανοικτή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, παραμένει ανοιχτή...
    Όμως αυτοί δεν το βλέπουν.
    Γιατί τι είναι η "πόρτα";
    Η "πόρτα" είναι πάντα ο άλλος.

    Μπορεί οι "απλοί" αυτοί άνθρωποι να μην ήρθαν ποτέ σε επαφή με τις "επικίνδυνες φιλοσοφίες", μπορεί ποτέ να μην απασχολήθηκαν με "μάταιες θεωρίες" που φουσκώνουν τα μυαλά των ανθρώπων... αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι τους βοήθησε να έχουν μια απλή ψυχή, ικανή να αγαπάει.
    Μπορεί κάποιος να είναι σχεδόν ή και εντελώς αμόρφωτος και παρ'όλα αυτά να παραμένει ένα ΤΕΡΑΣ ΕΓΩΙΣΜΟΥ, χειρότερο και από τον πιο υπεροπτικό διανοούμενο.
    Οι άμυνές τους είναι τόσο ευφυείς και αδιαφιλονίκητες, χρησιμοποιούν τα πάντα και κυρίως την απλότητα και την κακομοιριά τους, μια ελεεινή ταπεινότητα, που σου 'ρχεται να την φτύσεις.... προκειμένου να μην ανοιχτούν στην ΑΡΧΟΝΤΙΑ της ΑΓΑΠΗΣ.
    Είναι δυστυχία να ζεις μαζί τους...

    Οι άνθρωποι ας φιλοσοφούν ή ας μην φιλοσοφούν, ας διανοούνται ή ας μην ξέρουν ανάγνωση... μόνο όσοι ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ την ΑΓΑΠΗ μπορούν να είναι πραγματικά απλοί, ΑΡΧΟΝΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
    Η απλότητα των τερατωδώς απλών ανθρώπων, εμένα δεν μου λέει τίποτα.

    Γειά σου π. Κώστα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός