Διαβήματα στον τόπο που αγάπησα πολύ
τα ίχνη που άφησαν οι λέξεις
καθώς περνούσαν τα καραβάνια της ερημίας μου
βαδίζοντας κοπιαστικά σε απέραντη άμμο
κι ο άνεμος καυτός
λίβας
φονιάς ορκισμένος σε σένα,
τις κυνηγούσε ανελέητα
για να τις αφανίσει.
Κάποτε ξεχνιόμασταν
θυμάσαι;
Αν ήμασταν μικρά παιδιά
θα μας ταίριαζε μια απέραντη παραλία
θα μας ταίριαζαν οι λόφοι
και οι πύργοι
και τα ρυάκια που κάνει το θαλασσινό νερό
καθώς τρυπά και διαπερνά τα πάντα
θα μας ταίριαζε το αλάτι
το αλάτι, αγάπη μου,
θυμάσαι;
καθώς στέγνωνε στα χέρια και στο πρόσωπο,
κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς και στην καμπύλη του λαιμού
κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς και στην καμπύλη του λαιμού
και μας συνέπαιρνε
και μεις ξεχνιόμασταν
στο διψασμένο
του κόσμου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου